หลัวเสี้ยวเวยก้มมองตัวเองที่ยังใส่เสื้อผ้าอยู่ครบ หญิงสาวยกมือขึ้นนวดขมับ นึกทบทวนเรื่องที่ผ่านมา นางเผลอหลับไปเลยหรือ? แล้วเขานอนกอดนางทั้งคืนแบบนี้โดยที่...นางยังปกติดีทุกอย่าง
“เจ้ามักผวาตื่นเสมอ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้”
“คุณชายใหญ่...” นางเอียงหน้ามองใบหน้าที่อยู่ใกล้นางนัก ใกล้เสียจนเห็นสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขา
หยางเหลาหู่ยื่นมือไปรั้งศีรษะของนางให้เอนซบกับแผงอกของเขา รู้สึกต้องปกป้องนางอย่างน่าประหลาดใจนัก
“คุณชายใหญ่ ปะ..ปล่อยเจ้าค่ะ”
“เจ้าก็ตอบข้ามาก่อนสิ”
หลัวเสี้ยวเวยได้แต่สั่นหน้าไปมา นางไม่เคยรู้ตัวว่าตัวเองเป็นเช่นที่เขาพูด ท่าทางงุนงงและไม่ยอมรับนั้นทำให้ชายหนุ่มหรี่ตามองเหมือนจับผิด
“ตั้งแต่วันที่เจ้าเดินทางมาพร้อมข้า เจ้าหลับในรถม้าข้าเห็นเจ้าผวาเช่นนี้หลายครั้ง เดิมทีคิดว่าเพราะการเดินทาง แต่มาอยู่ที่นี่นานเท่าใดแล้ว เจ้ายังเป็นเช่นนั้นอีก”
“ข้
