รักนอกปรารถนา

ตอนที่ 6 ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องการ

เขาส่ายหน้าปฏิเสธ “เปล่าเลย ฉันยังไม่ได้รังแกเธอเลย ถ้ารังแกมันต้องแบบนี้!”

ผ้าขนหนูถูกกระชากจนหลุดออกจากเรือนร่างอย่างไม่ทันตั้งตัว คนถูกกระทำรีบยกมือปิดสัดส่วนที่ไม่อาจมิดชิดได้ เธอตั้งใจย่อกายลงเพื่อไม่ให้อีกคนมองเห็น แต่กลับทำไม่ได้อย่างใจคิด ข้อมือถูกรวบไว้เหนือศีรษะติดกำแพง ลมหายใจหอบสะท้าน ทรวงอกกำลังกระเพื่อมไหวตามแรงอารมณ์

“ปล่อยฉันนะ!” นรีกานต์ร้องบอก น้ำตาปริ่มขอบ เพราะอับอายเหลือเกิน “คุณควรให้เกียรติกันบ้าง ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!”

กวีวัธน์ขบกราม ข่มอารมณ์อย่างสุดกำลัง เรือนร่างเย้ายวนเขาเคยสัมผัสมันเป็นคนแรก มันทำเอาเลือดในกายร้อนฉ่าอีกครั้ง

“ทำไมจะทำไม่ได้ ลืมไปหรือเปล่าว่าไม่มีชั่วโมงที่ผ่านมา เราเป็นอะไรกัน” เขาย้อนถาม น้ำเสียงเยาะ

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน มันก็แค่ผิดพลาด เพราะคุณเมา!” นรีกานต์เถียง

ชายหนุ่มไม่ได้ฟังเสียง เมื่อสายตาหยุดลงตรงทรวงอกคู่งาม ซึ่งกำลังกระเพื่อมไหวตามแรงโทสะของอีกฝ่าย ยอดบัวกำลังชูชันราวกับต้องการให้เขาดื่มด่ำกับมัน คราแรกตั้งใจแค่มาพูดคุย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สติยับยั้งชั่งใจเขาเลือนหายจนหมดสิ้น

“อ๊ะ!” นรีกานต์ร้องเมื่อยถูกเขาดูดดื่มยอดบัวงาม “ยะ...อย่านะ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”

“ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่ออีกไม่นานเราก็จะแต่งงานกันแล้ว” เขาย้อน ดวงตาวาบหวาม

นรีกานต์ดิ้นรนสุดกำลัง เธอไม่อยากเป็นของเขาให้อับอายไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“ไม่ได้นะ ปล่อยฉันนะ คุณมันทุเรศ หยาบคาย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนนะ!” หญิงสาวตวาดลั่น

“ก็ไม่ใช่ไง ถ้าใช่ฉันจะแต่งงานกับเธอทำไม!”

“ไม่ต้องมาแต่งด้วย ฉันไม่ต้องการ แค่อย่ามายุ่งกันก็พอ!” นรีกานต์สวนกลับทันควัน

ทว่าคนตัวใหญ่ไม่ฟังเสียง ปิดริมฝีปากช่างพูดนั้นเสีย ร่างเปลือยเปล่าถูกดันจนชิดกำแพง มือบางแม้ยกผลักไสแต่ไม่อาจสู้แรง มือหนารวบข้อมือสองข้างไว้เหนือศีรษะ อีกข้างที่ว่างลูบไล้ไปตามเรือนร่างอรชร ก่อนรวบร่างคนสวยมาไว้ในอ้อมแขน โอบรัดแล้วยกพาไปยังเตียงกว้าง

เขาถอนริมฝีปาก นรีกานต์ดิ้นรนสุดชีวิต เพื่อไม่ให้ต้องตกเป็นของเขาอีกครั้ง แต่ทว่าคนตัวใหญ่กลับไม่ยินยอม โถมกายเข้าหา เลื่อนไล้ริมฝีปากไปทุกสัดส่วน จนเจ้าของมันสั่นสะท้าน

“อ๊ะ..ยะ..อย่าพอแล้ว” เธอร้องห้าม ขณะเขาแยกเรียวขาคู่งามเพื่อเชยชมดอกไม้แรกแย้ม ซึ่งกำลังเต้นระริก

เธอพยายามหุบเรียวขาเข้าหากัน เพราะอับอายมากเหลือเกิน แต่ไม่อาจทำได้ เมื่อใบหน้าของเขายังคงอยู่ตรงนั้น ลิ้นร้อนแตะกระหวัดจนหญิงสาวสะดุ้ง ความเสียดเสียวพุ่งทะยาน มือรวบศีรษะเขาไว้มั่น จนริมฝีปากจนห้อเลือด ลิ้นของเขาช่างร้ายกาจนัก อยากปฏิเสธ ทว่าร่างกายกลับคล้อยตาม

“พะ...พอแล้ว” นรีกานต์ร้องห้ามเสียงแหบพร่า มันเบาเสียงจนอีกคนไม่ได้ยิน

“หวาน” เขาเปรยออกมา เมื่อดื่มด่ำกับน้ำหวานรสเลิศ ที่ตนเองพยายามเค้นมันออกมา

กวีวัธน์ยกตัวแล้วปลดเสื้อผ้าออกจากร่าง นรีกานต์กระดกศีรษะมอง ไม่เอาแล้ว พอแล้ว เมื่อคืนที่ผ่านมาก็ย่ำแย่จนเกินทน ทำไมเขายังมาข่มเหงกันแบบนี้อีก

“หยุดได้แล้ว เราสองคนจะเกินเลยไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว คุณไม่ได้รักฉัน ทำไมถึงทำแบบนี้!” คนตัวเล็กร้องห้าม พยายามกระถดกายหนี แต่ข้อเท้ากลับถูกดึงรี้งเอาไว้

ชายหนุ่มชะงัก ช้อนสายตามอง เขาเคยเห็นนรีกานต์บ่อยครั้ง เวลาที่เธอเข้ากรุงเทพมากับพ่อแม่ แต่ไม่เคยเข้าไปทักทาย เพราะรู้ว่าหากใกล้ชิดไปมากกว่านี้ เขาอาจรู้สึกกับนรีกานต์อย่างที่ผู้ใหญ่สองฝ่ายต้องการ ไม่ชอบการถูกบังคับ แม่เองคงดีใจหากรู้ว่าเขา เลิกรากับปารุดา

แล้วมันก็จริงอย่างที่คิด นรีกานต์ทำให้เขาโหยหา ไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย แค่เพียงใกล้ชิดกันเพียงครั้ง ความพลาดพลั้งก็เกิดขึ้น ครั้งแรกเขาอาจไม่ได้ตั้งใจ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เช่นนั้น รู้สึกหวงแหนผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา

“ฉันคงให้ในสิ่งที่เธอขอไม่ได้หรอกนะ มาจนถึงขั้นนี้แล้ว จะหยุดคงยาก เธอน่าจะรู้...”

ชิ้นส่วนติดกายสุดท้ายหลุดออกจากเรือนร่าง นรีกานต์กล้ำกลืนน้ำตา เมื่อร่างเปลือยเปล่าถูกลากเข้าหา เรียวขาแยกออกจากกัน เขาโน้มกายกดแทรกตัวตนเพื่อครอบครัว ริมฝีปากบางเม้มแน่น น้ำตาไหลปริ่มขอบ ยามเขาขยับกายกลับสร้างความรัญจวนให้อย่างร้ายกาจ ยิ่งเขารุกหนัก ร่างเธอยิ่งสั่นคลอนจนเผลอโอบรัดรอบคอเขาไว้แน่น

“ฉันไม่ไหวแล้ว...” เธอร้องครางผสานคำพูดไม่เป็นภาษา

“อีกนิดเดียว จะเสร็จแล้ว” เขาครางกระหึ่ม

คนตัวใหญ่โถมแรงเท่าที่มี จนทรวงอกคู่งามกระเพื่อมไหวตามแรง กระทั่งเขาหยุดกายลงซุกซบลงบนอกอวบ ก่อนถอนหายใจ ยกกายจ้องมองใบหน้าคนสวย เห็นคราบน้ำตา ก้มลงจุมพิตหน้าผานมน แล้วพลิกกายลงด้านข้าง หย่อนขาลงจากเตียง แต่งตัวเรียบร้อย กวีวัธน์มองคนบนเตียงอีกครั้ง

“เรื่องงานแต่ง ฉันจะให้แม่จัดการให้เร็วที่สุด”

“คุณคิดว่าแค่แต่งงาน แล้วจะจบปัญหาทุกอย่างได้เหรอคะ” เธอย้อนถามน้ำเสียงเจือด้วยความเจ็บปวด

“ใช่! ฉันคิดว่าอย่างนั้น เพราะพ่อแม่เราสองคนก็คาดหวังให้เราแต่งงานกันอยู่แล้ว” เขาตอบตามตรง ตอนแรกไม่เคยคิดอยากแต่งงานกับนรีกานต์แม้แต่น้อย ทว่าตอนนี้กลับอยากจัดงานโดยไว

เธอกัดริมฝีปากแน่น ไม่เคยได้ทำความรู้จัก ไม่เคยสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขามันคนเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด ไร้เสียงใดเอ่ยออกมาอีก พูดไปก็เปล่าประโยชน์

“ฉันกลับห้องก่อนนะ หรืออยากให้นอนที่นี่ก็ได้ พ่อกับแม่คงไม่ว่าอะไรแล้วล่ะ”

“ไม่ต้อง! กลับไปที่ห้องคุณเลย!” เธอบอกเสียงขุ่น แล้วลุกนั่งมองอีกฝ่ายแววตาไมพอใจ

เขาอมยิ้ม แล้วเดินมาตรงหน้าประตู “เอาไว้จะมาหาใหม่นะ”

“ไม่ต้องมาเลย!” หญิงสาวแว๊ด