ส่วนเรื่องไตร่สวนพรุ่งนี้วันเสาร์เขาจะจัดการกับลูกเอง แต่ดูเหมือนเขาจะคิดแผนช้าไปสักหน่อย เพราะถูกผู้เป็นภรรยาชิงตัดหน้าจัดการไปก่อนแล้ว
“ถ้าคุณท่านถาม ฝนก็ต้องบอกว่า ฝนอยากจะแวะไปหาป้าสุเอง ไม่เกี่ยวกับยัยพลอยนะจ้ะ ฉันไม่อยากให้คุณท่านไม่สบายใจ เพราะมีงานเยอะแยะเต็มไปหมด แล้วฉันจะลงโทษยัยพลอยเอง”
เด็กน้อยพิรุณญาจำเป็นต้องรับคำเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ความอัดอั้นตันใจถูกเก็บงำเอาไว้เพียงคนเดียว มีเพียงน้ำตาคอยเป็นเพื่อน เมื่อยามได้อยู่ในห้องตามลำพังเท่านั้น บันทึกเล่มน้อยๆ ถูกเปิดขึ้นมา
แล้วระบายเรื่องราวต่างๆ ให้แม่ผู้จากไปได้รับรู้ พร้อมกับน้ำตาแทบจะทุกครั้งที่มีความทุกข์ คืนแล้วคืนเล่า วันแล้ววันเล่า จนเวลาล่วงเลยมาถึงแปดปีที่ฝากชีวิตไว้กับบ้านหลังนี้
นางสาวพิรุณญาวัยยี่สิบปีเต็มก้าวเดินไปตามถนนเล็กๆ เพื่อไปมหาวิทยาลัยในคณะคหกรรมศาสตร์ แทนการได้ไปเรียนบริหารเมืองนอก ตามที่แม่พัณนิ
