อ้อนรักหนุ่มบริหาร R18+

Ep.1 พบเจอ

6เดือนที่แล้ว...

ตุ้บ!

"อ๊ะ!.."

ฟิ้ววว

"งานฉัน!!"ฉันมองแผ่นกระดาษนับสิบใบที่ปลิวไปกับตามลมเวรแล้วไงนั่นมันงานของอาจาร์สมศรีนะเว้ยถ้าไม่ส่งวันนี้มีหวังฉันได้เอฟแน่ๆซึ่งมันเป็นเรื่องไม่ดีมากๆเลยสำหรับเด็กทุนอย่างฉัน

"ขอโทษนะน้อง"ฉันเหงยหน้ามองตัวการที่ทำให้งานฉันลอยละลิ้วไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้อย่างโกรธแค้น

"ขอโทษแล้วงานหนูมันจะปลิวกลับมาให้ไหมล่ะ!...ไปเก็บเลยนะ!"ฉันแว้ดใส่รุ่นพี่ทันทีอารมณ์นี้ไม่ได้คิดถึงระบบรุ่นพี่รุ่นน้องเล้ยโมโหสุดๆแล้วถ้ามันปลิวตกน้ำไปฉันจะทำยังไงล่ะเนี้ย

"เห้ยน้องพี่ขอโทษจริงๆคือรีบไปส่งงานไว้วันหลังจะมาขอโทษแบบจริงจังนะแต่ตอนนี้ไปก่อนนะโชคดีครับ"ว่าจบพี่เขาก็รีบวิ่งออกไปเลยปล่อยให้ฉันยืนสตั้นกับคำพูดของพี่เขา

"งื้ออออเหลือเวลาอีก10นาทีสำหรับส่งงานจะทันไหมเนี้ย"ฉันบิดตัวไปมาอย่างงอแงไม่ทันแน่ๆเอฟตัวเบ้อเร่อตอนนี้มันอยู่ตรงหน้าผากฉันแล้ว

"น้อง...น้องครับ"ฉันเหงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างหมดหวังเทอมนี้ถ้าได้เอฟฉันก็ต้องกระเด็นออกจากเด็กทุนแล้วค่าเทอมล่ะฉันจะหาจากที่ไหนแถมยังเรียนหมออีกงื้อออค่าเทอมไม่ต้องพูดถึงขายไร่ขายนายังไม่พอมาจ่ายเลย

"เอ่อ...น้อง...น้องครับ....น้องโว้ยย!!"ฉันตกใจสะดุ้งออกจากภวังค์ทันทีเมื่อได้ยินใครก็ไม่รู้มาตะโกนใส่หูฉันถ้าจะเรียกกันขนาดนี้ไม่ไปห้องประชาสัมพันธ์แล้วประกาศออกไมค์เลยล่ะคะ

"คะ?...หนูหรอ"ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองฉันไม่ยักจะรู้จักพี่คนนี้เลยนะใครวะ...แต่ทำไมออร่าพี่เขามันสว่างขนาดนี้ล่ะคนหรือหลอดไฟให้ตายเถอะขาวชะมัดแถมหล่อมากด้วยอะ อ๊ายยยเขินเบอร์แรง!

"น้องนั้นแหละ...นี้ใช่ของน้องป่าวพี่เห็นมันปลิวไปแถวๆโต๊ะพี่พี่เลยเก็บมาแล้วลองเดินมาถามเอาอะเห็นเนื้อหาเป็นของเด็กแพทย์แล้วน้องก็ใส่เสื้อนี้พอดีพี่เลยมาถาม...ตกลงใช่ของน้องป่าว?"ฉันมองกระดาษที่พี่หน้าหล่อยืนมาให้นะ...นี่มันของฉันนี่หน่าอร้ายหล่อแล้วยังนิสัยดีอีกสนใจมาเป็นพ่อของลูกหนูไหมคะ

"ใช่แล้วค่ะขอบคุณมากนะพี่...หนูคิดว่ามันคงจะปลิวตกน้ำไปแล้วแน่ๆขอบคุณค่ะ....ขอบคุณจริงๆ"ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่เขาอย่างเอาเป็นเอาตายเย้!ได้งานคืนแย้วเว้ยพี่เขาก็พยักหน้าแล้วยิ้มมาให้ฉันโอ้ยคือดีต่อใจจริงๆพี่ไปอยู่ที่ไหนในมอแห่งนี้ทำไมหนูพึ่งเคยพบเคยเจอพี่

"แล้วจะไหว้อีกนานไหม..ไม่รีบไปส่งล่ะ"จริงสิฉันรีบยกมือซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกาสีฟ้าสดใสที่ฉันชอบใส่เป็นประจำมันบอกว่าอีก3นาทีจะหมดเวลาส่งงานครูสมศรีฉันรีบเอากระดาษมาเข้าปกใส่สันอย่างเรียบร้อย​

"พะ...พี่หนูไปก่อนนะขอบคุณอีกครั้งนะคะถ้าเจอกันอีกหนูสัญญาว่าจะตอบแทนพี่ให้หนำใจเลยคะ...ลาล่ะค่ะ"ว่าจบฉันก็วิ่งผ่านหน้าพี่เขาไปเลยหวังว่าจะได้เจอกันอีกนะพี่สุดหล่อฉันวิ่งขึ้นบันไดมายังห้องพักอาจาร์

"แฮ่กๆ...อะ...อีก1นาที..ยังทันเว้ย!"ฉันหอบหายใจอยู่ที่หน้าห้องสักพักก็เปิดประตูเข้าไปข้างในพร้อมกันเดินไปยังโต๊ะครูสมศรีที่ท่านกำลังนั่งตรวจรายงานของเด็กคนอื่นๆอยู่

"ขออนุญาติค่ะหนูมาส่งรายงาน"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อมต้องเรียบร้อยนิดนึงเดี๋ยวโดนครูสมศรีอบรมเรื่อง กุลสตรีไทยอีกฉันเคยโดนไปหนึ่งครั้งและบอกได้เลยว่ามันจะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย!

"มิรารันเกือบไม่ได้ส่งแล้วนะเธอที่หลังหัดแบ่งเวลาให้ถูกบ้างสิ!"ครูสมศรีเหงยหน้ามามองฉันและพูดด้วยน้ำเสียงดุๆฉันก็ได้แต่ยิ้มแหย่ๆส่งไปและรีบออกจากห้องมาโห้ยรอดตายจากเอฟแล้วโว้ยย

"ขอบคุณนะพี่...หนูขอบคุณจริงๆพี่สุดหล่อ^^"ฉันยืนพูดคนเดียวอย่างมีความสุขถ้าไม่ได้พี่คนนั้นที่เก็บงานให้ฉันมันจะเป็นยังไงนะต้องขอบคุณพี่สุดหล่อคนนั้นจริงๆที่ทำให้ฉันไม่โดนติดเอฟ

ปัจจุบัน...

"มิน...ยัยมิน....ไอ้มินโว้ยย!!"ฉันสะดุ้งหลังโดนฝามือเล็กๆของเพื่อนเพี้ยนผลักหัวฉันอะไรของอินี่อีกจะเรียกให้ดูผีทะเลของมันอีกหรือไง

"อะไรของแกวะพินอิน"

"หมดคาบแล้ว..หิว!...ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วนะมัวใจลอยเหมอถึงใครไม่ทราบ!"ฉันมองไปรอบๆก็มีแต่เก้าอี้ว่างเปล่าเห้ยนี่ฉันเหมอคิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้วหรอเนี้ย

"ไม่มีไรหรอก..ไปกินข้าวกัน"ฉันเก็บสมุดโน้ตสีฟ้าใส่กระเป๋าคือฉันเป็นคนชอบสีฟ้าอะฉันว่าสีนี้มันเกิดมาเพื่อฉันเลยล่ะสดใสน่ามองแถมยังดูอ่อนโยนด้วย

"กินไรอะ"ฉันถามพินอินเธอคือเพื่อนสนิทของฉันเองเรารู้จักกันตอนรับน้องพินอินเป็นคนเข้ามาคุยกับฉันก่อนฉันก็คุยตอบไปๆมาๆกลับสนิทกันเฉยเลยอยู่ด้วยกันมาจนจะขึ้นปี2อยู่แล้วและฉันว่าก็คงจะอยู่ด้วยกันตลอดไปแน่ๆ

"อื้ม..ข้าวผัดทะเล..ไม่ๆ..สุกี้ทะเล...ไม่ๆ...ต้มยำทะเล...อื้มไม่เอาดีกว่า...อะ"

"ถ้าขืนยังสั่งไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน!"ฉันโวยยัยพินอินเลือกไม่ได้ซักทีและดูแต่ละเมนูมีแต่ทะเล ทะเล และก็ทะเลอะไรมันจะคลั่งไคล้ขนาดนั้น

"กินราดหน้าทะเลก็ได้จ้า"เมื่อเลือกอาหารได้แล้วฉันก็มานั่งกินที่โต๊ะม้าหินประจำของฉันเราสองคนกินไปคุยไปแต่ส่วนมากยัยพินอินมันจะคุยกับผีทะเล(คือฉันหมั้นไส้หน่ะเลยเรียกพี่เขาว่าผีทะเล)ของมันในมือถือมากกว่ากะอีแค่รูปภาพหน้าจอนี่ถ้าฉันไม่ใช่เพื่อนมันจริงๆฉันคงคิดว่ามันเป็นบ้าแน่ๆคนดีๆที่ไหนเขาคุยกับหน้าจอโทรศัพท์บ้างวะ?

"พี่ทะเลวันนี้พินอินกินราดนะ...รู้ไหมว่าราดหน้าอะไร...ราดหน้าทะเลไง!...ฮ่าๆตอนนี้พินอินกำลังกินพี่อยู่นะอร่อยสุดๆไปเลยล่ะ"ฉันนั่งอมยิ้มมองยัยพินอินคุยกับหน้าจอโทรศัพท์สงสัยต้องพาไปพบจิตแพทย์แล้วละมั้งเนี้ย

"กินไรดีวะมึง"

"เอากระเพาหมูไข่ดาวสุกให้กูจาน"

"เออๆไปนั่งเดี๋ยวกูไปสั่งให้"

"อืม"ฉันมองรุ่นพี่สองคนที่เดินเข้ามากินข้าวที่นี้ฉันก้มหน้ายิ้มกว้างเขาคือพี่สุดหล่อของฉันเองแหละทุกคนพี่เขาเรียนบริหารปี4ที่เลือกมากินข้าวที่นี้เพราะฉันอร่อยเห้ย!เพราะกับข้าวอร่อยตากหากแถมตึกบริหารกับแพทย์ยังอยู่ใกล้กันอีกฉันไปสืบมาแล้วตั้งแต่วันนั้นแหละวันที่พี่เขาช่วยฉันให้พ้นจากเอฟพี่เขาชื่อเคย์หน้าตาดีมากบ้านรวยเฟร้อฉันนี่แอบอิจฉานิดนึงนะคนอะไรเพอร์เฟ็กจริง

"พี่เคย์"ฉันเรียกพี่เขาเบาๆคือประเด็นพี่เขาเลือกมานั่งโต๊ะข้างหลังฉันแถมยังนั่งใกล้ฉันอีกด้วยฉันเลยลองเรียกเขาดู

"ว่าไง"น้ำเสียงเย็นชาชะมัดทำไมคนหล่อชอบเย็นชานะไม่เข้าใจจริงๆ

"มากินข้าวหรอ"

"แล้วมาโรงอาหารฉันมาซักผ้ามั้งถามได้"โอ้แรงส์!

"แล้วขนมที่มินให้ไปอร่อยมั้ยอะพี่ชอบไหมถ้าชอบเดี๋ยวมินจะทำให้ใหม่"

"ไม่รู้..พอดีฉันเทให้แมวมันกินและต่อไปก็ไม่ต้องทำมาอีกนะแมวฉันมันป่วยเพราะขนมของเธอนั่นแหละ!"พี่เคย์หันหน้ามาชี้หน้าใส่หน้าฉันอย่างดุๆอะไรอ่าอุส่าห์ตั้งใจทำทำไมไปเทให้แมวกินแล้วยังมาโทษขนมของฉันว่าเป็นเหตุให้แมวของเขาป่วยด้วย เสียงใจแรงT^T

"มินไม่เชื่อหรอก....ยังไงพรุ่งนี้มินจะเอาขนมเค้กมาฝากนะไปล่ะจุ๊บๆ"ฉันบอกพี่เคย์ก่อนจะรีบลุกออกจากที่นั่งโดยไม่ลืมที่จะคว้ายัยเพื่อนเพี้ยนให้ลุกตามมาด้วยทุกคนคงสัยสัยใช่ไหมว่าทำไมฉันกับพี่เคย์ถึงสนิทกันได้ก็ฉันบอกแล้วไงถ้าเจอกันอีกฉันจะตอบแทนเขาให้หนำใจไปเลยและนี่ฉันก็ยังทำมันอยู่ถึงแม้จะโดนพี่เคย์ดุด่าว่าฉันยังไงแต่ฉันโนสนโนแคร์จ๊ะคริๆ