มา[ร์] ทวงสัญญารัก

EP.1 : คำสัญญา Nc

ย้อนกลับไป 1 ปีก่อนหน้านี้

@สนามบิน

พี่ไรขาาาาา มาร์กลับมาแล้วค่ะ คิดถึงจัง หญิงสาวหน้าคมสวยเดินลากกระเป๋าเดินเฉิดฉายประหนึ่งว่าทางเดินในสนามบินนั้นเป็นรันเวย์สำหรับเธอ การเดินเฉิดฉายอย่างสดใส ทำให้ผู้คนมากมายหันมายิ้มให้เธอ

“คุณหนูครับ กลับบ้านเลยนะครับ” เอริโก้คนขับรถของบ้านเธอที่มารอรับ รับกระเป๋าจากหญิงสาว แล้วยกมันใส่ไว้ที่ท้ายรถ

“ไม่!!!! ฉันจะไปที่ไวท์กาสิโน ฉันจะไปหาพิไร อิอิ นี่..เอริ เอริว่าพี่ไรจะจำฉันได้ไหม” มาร์เข้ามาในรถคนหรูแล้วย้อนนึกถึงวัยเยาว์

“ผมว่าไม่ได้ครับ คุณไปอังกฤษตอนนั้นแค่ 13 ขวบเท่านั้นเอง”

“นั่นสินะ ฉันไม่ใช่ยัยขี้เหร่ของพี่ไรอีกแล้ว พี่จะมาเรียกฉันว่ายัยขี้เหร่ไม่ได้แล้วนะ” หญิงสาวนึกถึงวัยเด็กที่ไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ ที่พ่อแม่ของเธอและเขานั้นได้รู้จักกัน แล้วโดนตอบกลับมาอย่างน่ารักจากผู้ชายที่มีอายุมากกว่าเธอห้าปีว่า

‘ฟันหายเหยิน หน้าหายเป็นกระ แล้วฉันจะยอมคบด้วย’ แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้ฟันยื่นออกมา เพียงแค่เธอใส่เหล็กดัดให้ฟันเธอเรียงสวยเท่านั้น ส่วนหน้าที่เป็นกระ เพราะพ่อเธอเป็นชาวตะวันตก จะมีก็ไม่ได้แปลกอะไร

“ตอนนี้ฉันสวยแล้วใช่เอริ” มาร์ถามถึงความสวยของเธอในตอนนี้ เหมือนแม่มดที่ถามกระจกวิเศษ เพียงแค่กระจกวิเศษของเธอนั้นไม่ชอบชื่อที่เธอเรียกเท่าไหร่

“ได้โปรด เรียกกระผมว่าเอริโก้ เอริ นั่นชื่อผู้หญิงครับ”

“ยาวจังเลย ริโก้ดีไหม” มาร์ยังพยายามจะเปลี่ยนชื่อ จนคนขับรถเริ่มเหนื่อยใจ

“เอริโก้ครับ”

“เอาแต่ใจจังเลย เอริ”

“เอาที่คุณหนูมาร์สบายใจเลยครับ” สุดท้ายเอริโก้ก็เลิกดื้อดึง ยอมให้คุณหนูมาร์ของเขา เรียกตามที่เธอสบายใจ

.

.

@White Casino

การมาถึงของมาร์มันประจวบเหมาะกับที่มีร่าเดินออกมาเจอพอดี ทำให้มาร์ต้องรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันที เพียงแค่มีร่าได้เจอ ก็รู้สึกคุ้นหน้า แต่จำเธอไม่ได้ แม้จะนึกยังไง ก็นึกไม่ออก

“คุณคืออออ เฮ้อ ผู้หญิงของท่านไรอีกแล้วสินะ กลับไปเถอะค่ะ เข้าใจแค่คำว่าสนุก ๆ ไหม” มีร่ารีบปฏิเสธไล่หญิงตรงหน้า เพราะผู้หญิงคนนี้กำลังขวางการทำงานของเธอ

“พี่มีร่า จำฉันไม่ได้เหรอ” ประโยคของหญิงสาว ทำให้มีร่าหันขวับ

“ใครอะ”

“ทายซิ ทายซิ เราเคยสนิทกันมาก ๆ เลยนะ ฉันเคยนอนจับนมพี่ด้วย” มาร์พยายามใบ้ให้มีร่านึกออก แต่ผู้หญิงที่นอนจับนมเธอก็มีไม่น้อย แต่สวยขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะจำไม่ได้

“เมื่อก่อนฉันหัวหยิกๆ ฟู ๆ แบบนี้” มาร์ทำหน้าผมของเธอในสมัยก่อนให้มีร่าดู ซึ่งบอกว่าหัวฟู เธอก็นึกออกทันที

“มาร์เหรอ!!!!!!”

“ใช่ ฉันกลับมาแล้ว ต่อจากนี้ไปเราจะได้เจอกันบ่อย ๆ แล้วนะ พี่ไรอยู่ไหม ฉันอยากเจอ พี่พาฉันไปเจอหน่อยสิ ฉันคิดถึงพี่ไรจะแย่อยู่แล้ว ลงเครื่องมาก็ดิ่งมาหาเลย” มาร์บอกถึงความตื่นเต้นของเธอ กันการกลับมาครั้งนี้ แต่ต่างจากมีร่าที่รู้นิสัยเจ้านายของเธอเป็นอย่างดี

“ตอนนี้ไม่ได้ จิ้มสาวอยู่ เฮ้อออ ไม่อยากจะพูดคำนี้เลย มาร์สวยขนาดนี้ อย่ารู้จักกับผู้ชายนิสัยแบบนี้เลย ตอนนี้ยังนอนกินแซนด์วิชอยู่ข้างบน คนแบบนี้ไม่เคยจริงใจกับใคร ได้จิ้มแล้วก็จบกันไป” มีร่าพยายามจะพูดให้มาร์ตาสว่าง ว่าผู้ชายที่เธอเฝ้ารอไม่ได้น่าคบขนาดนั้น

.

.

ไร Say ::

“มีร่า เธอว่ามีใครตามฉันอยู่ไหม” ผมถามมีร่าถึงความแปลก ๆ เหมือนถูกสายตาจับจ้อง แต่มีร่ากลับมาทำหน้าเซ็งใส่ผม เพราะผู้หญิงที่เธอหมายตานั้นวิ่งเข้ามาหาผม เธอไม่บอก!!!! ผมก็ไม่รู้อ่าดิ ฟันไปเรียบร้อยแล้ว

“ไม่มี ไม่รู้สึก”

“แต่ฉันรู้สึก” หรือจะไม่มีจริงอย่างที่เธอว่า ที่จริงผมก็โดนสาวไปจ้องเป็นประจำอยู่แล้ว ผมอาจจะคิดมากไปเอง วันนี้ไอ้ไดมันอยู่อ้อนเมียที่บ้าน เลยต้องเป็นผมเอง ที่ต้องออกมาตามทวงหนี้ด้วยตัวเอง

จะว่าไปก็สงสารไอ้ไดเหมือนกันนะ ต่อให้มันไม่พูดออกมา ผมก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้มันโดนบีบทุกทาง จะทำอะไรที่อยากจะทำมากก็ไม่ได้ เพราะถ้าอาม่าสะเทือนแล้วช็อกจะแย่ไปกว่านี้ มันโดนกดดันจากบ้านใหญ่ให้จบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่อาม่าจะเห็นข่าว โดนกระหน่ำจากศัตรูทุกทาง แต่ต้องจบ ให้ได้ภายใน 3 วัน

“มีร่า ไอ้รถคันหลังเรา มันขับตามเรามานานแล้วใช่ไหม” ผมถามถึงรถแปลก ๆ ที่ตามหลังเรามาอยู่นานแล้ว

“ไม่เห็นรู้สึก ท่านไรขี้ระแวงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมื่อกี้ ขับให้ทิ้ง อย่าให้มันตามเรามาทัน” ผมหันไปมองรถเบนซ์สีดำ ที่ค่อย ๆ ทิ้งห่างเราออกไป แล้วเลี้ยวไปทางอื่น

หรือผมอาจจะระแวงเกินไปจริง ๆ ผมให้มีร่าขับรถไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่แสนจะดูดทรุดโทรม จะทวงหนี้คนที่ไม่มีเงินแม้แต่จะซ่อมบ้าน เฮ้อน่าเบื่อจริง ๆ ชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของบ้านไล่เมียและลูกตัวเอง เข้าไปในบ้าน แล้วเดินตรงดิ่งมาหาผม อ๊าาา ลูกสาวสวย

“ท่านได คือ ผม ยังไม่มีเลยคร้าบบ ได้โปรด.....” ก็ว่าแล้วแหละต้องไม่มี บ้านหลังใหญ่ที่ทรุดโทรม แสดงว่าไร้คนดูแล

“อะ ไม่มีใช่ไหม ช่างเหอะ ๆ ฉันไม่ใช่พวกงี่เง่าอย่างไอ้ได แล้วจะมีวันไหน” ผมถามผู้ชายตรงหน้า ที่น่าจะอายุมากมากกว่าผมน่าจะเท่าหนึ่งได้ละมั้ง

“ที่แท้ก็ท่านไรนี่เอง ผมโล่งใจจังเลย ผมนึกว่าท่านไดจะมาเอง ที่จริงผมจ่ายในงวดนี้ให้ก่อนครึ่งนึงได้นะครับ แต่ลูกน้องในบริษัทอาจจะไม่ได้รับเงินเดือน ผมขอผัดไปก่อน 7 วันได้ไหมครับ” ดวงตาที่เศร้าของเขาทำผมใจอ่อน

“ได้ แต่.....ผมชอบลูกสาวคุณนะ”

.

.

และแล้ว

“อ๊าาาาาา ท่านไรขาาาาาา ซี้ดดดด ดีจังเลยค่ะ อ๊าาาาา”

“อ้าาาาาาาา On Top หน่อยค่ะ” ผมพลิกร่างให้หญิงสาวสวย ขึ้นมาอยู่บนตัวผมแทน ผมอยากดูความมหึมาที่กำลังเด้งไปเด้งมา อยู่ตรงหน้าผมตรงนี้

ร่างบางกับหน้าอกใหญ่เกินมาตรฐาน พยายามควบใส่อานม้าของเธออย่างรีบร้อน ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองเพดาน ให้ความเสียวซ่านมันซึมซาบผ่านร่องรัก

“อ๊าาาาา โอ้ววววว ท่านไร อ่าาา ดีไหมคะ ท่านไรเสียวไหม”

“อ่าาาาา ซี้ดดดดด ที่สุดเลยค่ะ แต่ช่วยกดขยี้สะโพกแรง ๆ กว่านี้หน่อย” ผมใช้มือกำหนดแรงทิ้งสะโพกของเธอ ซึ่งเธอก็ทำมันได้ดี

ร่างบางโน้มตัวลงมา ป้อนความใหญ่โตให้ผมได้ลิ้มรส ปลายยอดอกบดลงมากับปากของผม สะโพกของเธอก็ยังสับขยับเร่งเร็วขึ้นอีก ยิ่งผมฟัดหน้าอกของเธอ สะโพกของเธอก็ยิ่งขยับเร็วขึ้น

“อู้ววววววว อ่าาา อื้อออออ ท่านไร ท่านไร อะ เสียว ไม่ไหวแล้ว” เพียงแค่เธอบอกว่าไม่ไหว ผมก็พลิกเธอลงมานอนหงาย แล้วเป็นคนจัดการจบทุกอย่างนี้ด้วยตัวเอง

ผมโยกสาวสะโพกใส่ร่องรักของเธอที่ตอนนี้ตอดรัดถี่รัว ยิ่งเธอรัดผมก็ยิ่งกระแทก โอ้ยยยยย เสียวโว้ยยยยย

“ท่านไร อ่าส ท่านไร เสร็จ ซี้ดดดดดด” ร่างบางที่กระตุก ทำให้ผมทิ้งสะโพกใส่เธออีกหลายครั้ง ก่อนจะดึงท่อนลำออกมาจากร่องรักแล้วถอดถุงยางปล่อยน้ำใส่ตัวเธอ โอ๊ยยย เป็นการทวงนี้ที่สบายตัวในบ้านของลูกหนี้เอง

.

.

หลังจากเสร็จกิจการทวงหนี้ของผมแล้ว ผมก็มีใจสบายตัวอยากกลับบ้านอย่างบอกไม่ถูก เฮ้อออออ เธอชื่ออะไรนะ ผมดันจำไม่ได้แล้วสิ หรือผมไม่ได้ถามชื่อเธอนะ แต่ว่าาาาาาาา นมใหญ่ใช้ได้เลยแฮะ มาซ้ำอีกดีไหมนะ

“งามหน้านัก มาทวงนี้เค้าไหงมาได้ลูกสาวเค้า” มีร่าเริ่มบ่นผมเรื่องการกระทำที่ไม่ถูกต้อง แต่บอกเลยถูกใจผมอย่างแรงงงงงง

“นมใหญ่มาก”

“หึ เชื่อเขาเลย ใหญ่มาก มักจะยาน” มีร่าเอ่ยขึ้นมาสมทบกับผม เธอก็ไม่ต่างกันละวะ

“ไม่ใช้ฉันมือแรกสักหน่อย กินเพลิน ๆ ค่าเสียเวลา กลับบ้านดีกว่า”

.

.

ตึ๊งงงง~* เสียงแจ้งเดือนจากไลน์ ทำให้ผมต้องรีบหยิบขึ้นมาดู มันเป็นข้อความจากคนที่ผมไม่รู้จัก ใครวะ!!

Unknow Chat ::

Unknown : Miss u❤️

Rai : ใครครับ ทำไมมีไลน์ส่วนตัว คนรู้จักเหรอ

Unknow : ใช่รู้จัก คนที่คุณบอกจะคบด้วย

Rai : คุณคงจำคนผิด

Unknow : สัญญาแล้ว ว่าถ้าฉันสวย จะเป็นแฟนฉัน พรุ่งนี้เราเจอกันนะจ๊ะ

จบการสนทนา

.

.

ใครวะ!!!!! ละเมอรึไง ผมไม่เคยคิดจะคบกับใครทั้งอะ ผมพยายามนักคิดมาตลอดทางกลับบ้าน ว่าไอ้ Unknow มันคือใคร สวยแล้วผมจะยอมคบด้วย ผมเคยไปพูดแบบนั้นด้วยเหรอวะ ขนลุกตายชัก

“มีร่า ฉันเคยไปพูดกับใครไหม ว่าถ้าสวยจะยอมคบด้วย ถ้าสวยขึ้น ฟังแล้วขนลุกไหม ฉันโคตรขนลุกเลย”

“ฉันคงจะดีใจด้วย เพราะถ้าท่านไรยังทำตัวแบบ ต้องติดโรคตาย” ปากเสีย เป็นลูกน้องภาษาอะไร

“คิดได้ไง ว่าถ้าสวยจะคบด้วย ฉันคงไม่เฉียดเข้าไปใกล้ ตั้งแต่ไม่สวยแล้ว จริงไหม ฮ่ะ ๆ” แต่!!!!เดี๋ยว!!!! ไม่สวยงั้นเหรอออออ ความทรงจำในวัยเยาว์มันเริ่มกลับมา ภาพของผู้หญิงหัวฟู ฟันเหยิน หน้ากระ ก็ลอยเข้ามา

ไม่จริง ยัยมาร์เหรอ ยัยมาร์ลูกของฟลานเพื่อนแม่อะนะ!!!! น่ากลัวสัด เธอเอาไลน์ส่วนตัวผมมาได้ไง แบบนี้ไม่ตลกแล้ว บล็อกเลยก็แล้วกัน พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องเจอ ผมกดบล็อกแชตปริศนา ผมไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร แต่ผมไม่อยากสนทนากับเธอต่อ ผมก็เลยบล็อกกกก!!!!!

.

.

มาร์ Say ::

“มาร์ ยังติดต่อพี่เค้าไม่ได้อีกเหรอลูก” นานะ ถามลูกสาวที่นั่งหน้าบูด

“เปล่าค่ะ พี่เค้าบล็อกหนูไปแล้ว ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยสมัคร ID ใหม่แล้วแอดไปหาเค้า แม่ช่วยชะลอเรื่องนัดดูตัวมากมายยาวเหยียดของพ่อออกไปก่อนได้ไหมคะ ไหนตอนก่อนไปเรียนที่อังกฤษพ่อบอกว่ากลับมาจะให้หนูทำอะไรได้ตามใจไง”

“ก็แค่ตัวเลือก พ่อเค้าคิดว่าหนูไม่ควรจะเป็นของตาย ควรจะได้มีสิทธิ์เลือก ที่ผ่านมาหนูทำตัวเป็นเด็กดี พ่อเค้าไม่บังคับหรอก อยากให้พวกเสือรู้ว่าเราเป็นของตาย คนบ้านนั้นน่ากลัวก็จริง แต่เรามีน้าอุล”

น้าอุลคือน้องชายของแม่ ที่ตอนนี้ทำงานทุกอย่างให้คุณนายนรินทร์ ภรรยาของท่านโทร่า

“มีพี่มีร่าคอยรายงานด้วยค่ะ ว่าอยู่ที่ไหน ตรงไหน หนูไม่ยอมแพ้หรอก เสือขาวพูดอะไรแล้ว ต้องรักษาคำพูด” มาร์พูดขึ้นมาด้วยสายตามุ่งมั่น

“ลูกรัก คำนี้ใช้ได้กับแค่ หงส์และเต่า เสือและมังกร คบไม่ได้ หนูต้องเข้าใจจุดนี้ก่อน”

.

========================