เพื่อนรัก อย่ากั๊กเลย

บทที่ 11 กลับมารวมตัว

บทที่ 11 กลับมารวมตัว

"ว่าแต่...ไอ้แฟชั่นชุดงูเหลือมของเธอนี่มันอะไรกัน ฉันนึกว่าโดนงูเขมือบไปซะอีก"

"รุ่นพี่!" เธอตีหลังเขาไปหนึ่งทีเบาๆ ฐานที่มาล้อเลียนแฟชั่นของเธอ

"เอาเสื้อมายืมหน่อยดิ ขี้เกียจกลับไปเปลี่ยนที่ห้องอะ" วารีบอกทันทีที่มาถึงห้องของโยธิน

ชายหนุ่มส่ายหน้าระอา ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของตัวเองส่งให้

"บ๊อกเซอร์ด้วยๆ" เธอขออีก

โยธินถอนหายใจ ก่อนจะหยิบบ๊อกเซอร์ส่งให้เธอ หญิงสาวถือเสื้อผ้าทั้งหมดเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อเปลี่ยน ส่วนโยธินก็ยืนเปลี่ยนชุดที่หน้าตู้ของตัวเอง

ไม่นานพวกเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จ วารีในชุดของโยธินเกือบทั้งหมดออกมาช่วยเขาเตรียมแก้วน้ำและจานชามสำหรับปาร์ตี้คืนนี้

"จะว่าไป พี่เคกลับมาได้กี่วันแล้วนะ" วารีชวนคุย

"อาทิตย์นึงแล้ว คงกลับมาอยู่ยาวเพราะโดนส่งมาคุมโปรเจกต์ที่นี่น่ะ" โยธินตอบ

เขากับธีรดลกลายเป็นพี่น้องที่สนิทกัน เพราะหลังจากดับเบิ้ลเดตในวันนั้น วารีและธีรดลก็ตัดสินใจที่จะเป็นเพียงพี่น้องที่ดีต่อกัน ก่อนที่เขาจะย้ายไปเรียนต่อที่ปักกิ่งหลังจบม. 6 เพราะมารดาแต่งงานกับนักธุรกิจที่นั่น ซึ่งปัจจุบันธีรดลก็ทำงานให้กับบริษัทของพ่อเลี้ยงตัวเอง เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของปักกิ่ง

ส่วนที่พวกเขาสองคนมาสนิทกันได้ ก็เป็นเพราะชอบเล่นเกมออนไลน์เหมือนกัน เลยเจอกันในเกมและคุยกันในเกมบ่อยๆ จนสนิทกันในที่สุด แต่ก็ไม่เคยเจอกันอีกเลยตั้งแต่ธีรดลย้ายไป นี่จึงเป็นการกลับมาเจอกันครั้งแรกของทั้งสามคน

"งั้นก็ดีดิ จะได้โทรเรียกมาก๊งด้วยกันบ่อยๆ"

"ในหัวมึงคิดแต่จะแดกเหล้าหรือไง แต่ละคนเขาก็มีการมีงานทำเว้ย ยุ่งกันจนหัวฟูทุกวัน"

โยธินผลักหัวเธอเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้ แต่ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรกันต่อ เสียงออดหน้าประตูก็ดังขึ้น

ออด...

"สงสัยมาแล้ว" วารีรีบเดินไปเปิดประตู โยธินเดินตามหลีงมาติดๆ

"ไงมึง!"

"อ๊ายยย อีซอล ไม่ได้เจอตั้งเดือน คิดถึงมึงงง" วารีและซอนย่าพุ่งเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง

สองคนนี้เอง หลังจากดับเบิ้ลเดตอันแสนเลวร้ายในวันนั้นจบลง โยธินก็ตัดสินใจบอกเลิกซอนย่าอย่างตรงไปตรงมาและขอโทษเธออย่างจริงใจ ผู้หญิงประเภท สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง อย่างเธอ จึงต้องยอมถอดใจกับรักครั้งนั้น เพราะมันคงไปต่อไม่ได้

สองสาวที่ต่างเจ็บปวดจากผู้ชายคนเดียวกัน จึงได้พาหัวใจอันบอบช้ำของตัวเองไปร้องคาราโอเกะที่เดียวกันโดยบังเอิญ ทว่าตอนจะกลับ ซอนย่าดันไปมีเรื่องกับเด็กนักเรียนหญิงโรงเรียนอื่นจนมีเรื่องตบตีกัน วารีที่จะกลับบ้านพอดีเลยถูกลูกหลง ด้วยความโมโห ก็เลยเข้าไปตะลุมบอนด้วยอีกคน

สุดท้ายเลยกลายเป็นว่า ทั้งสองคนหันหลังชนกันและสู้กับเด็กอีกกลุ่มจนยิบตา การต่อสู้แบบเคียงบ่าเคียงไหล่ที่ไม่ได้ตั้งใจนัก ทำให้พวกเธอมองกันและกันในแง่ดีขึ้นมาอีกหน่อย พอได้มีโอกาสปรับทุกข์กันจนรู้ว่าต่างฝ่ายต่างอกหักมาจากโยธิน ทำให้พวกเธอเข้าใจกันมากขึ้นและกลายเป็นเพื่อนซี๊กันในที่สุด

"ยินดีต้อนรับกลับครับพี่" โยธินแท็กมือกับธีรดล วารีเลยเลิกกอดกับซอนย่าแล้วเงยหน้ามองเขา

"สบายดีนะคะ" เธอเอ่ยถาม

โชคดีของเธอที่ธีรดลไม่ถือโทษโกรธ หลังจากที่เธอทิ้งเขาไว้ที่สวนสนุกดื้อๆ ตอนนั้น แล้วยังตัดสินใจปฎิเสธที่จะกลับมาคืนดีกันอีกด้วย นอกจากเขาจะเข้าใจแล้ว ยังยินดีที่จะเป็นพี่ชายที่แสนดีและหวังดีต่อเธอเสมออีกต่างหาก

"พี่สบายดี แล้ววาล่ะ"

"วาก็สบายดีมาตลอดจนถึงเมื่อเย็นนี่แหละค่ะ พี่เคคงรู้จากไอ้โยแล้วเนอะ" วารียิ้มแห้งๆ

"เสียใจด้วยนะ" เขาสงสารเธอจริงๆ

"ผมว่าเราไปนั่งคุยกันต่อข้างในดีกว่าพี่ เปิดประตูอ้าซ่าแบบนี้ ยุงบินเข้าห้องผมเป็นร้อยแล้วมั้ง" โยธินดันหลังทุกคนให้เข้าห้อง

วารีและซอนย่าช่วยกันแกะกับแกล้มใส่จาน ขณะที่สองหนุ่มจัดเตรียมน้ำแข็งและบริการชงเหล้า

"แล้วนี่ครั้งหน้ามึงต้องไปออกกองที่ไหน กูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนิตยสารมึงถึงชอบถ่ายแบบนอกสถานที่นัก" วารีถามพร้อมบ่น

"เกาะเสม็ดน่ะ ไปสามวันก็กลับแล้ว ว่าแต่มึงเหอะ เรื่องก้าวหน้า จะปล่อยให้จบลงแบบนี้จริงดิ"

"ก็มันมีแฟนใหม่ไปแล้ว กูจะไปทำอะได้วะ น่าๆ ถือซะว่าโสดเพื่อรอคนใหม่ไง ไม่แน่นะ อาจจะมีผู้ชายดีๆ ที่โคตรรักกู ซุกซ่อนอยู่ตามซอกหลืบแถวๆ นี้ก็ได้" วารีพูดอย่างไม่ใส่นัก

แต่คำพูดของเธอ ทำให้ซอนย่านึกถึงธีรดล ด้วยเขาเองเคยชอบวารีเอามากๆ ไม่แน่ว่าตอนนี้เขาอาจจะรักเธออยู่ก็เป็นได้

ซอนย่ามองเพื่อนรักสลับกับธีรดบแล้วเกิดความคิดบางอย่างขึ้นในใจ วารีเป็นเพื่อนคนแรกที่เธอมี และเป็นเพื่อนที่รักมากๆ ด้วย เธออยากเห็นวารีมีความสุขสมหวังในความรัก ธีรดลเองก็ดูจะมีคุณสมบัติที่เข้าตาไม่น้อย

"อีซอล อีซอล!"

"ฮะ?! อะ...อะไร" ซอนย่าตกใจในเสียงเรียก

"เหม่ออะไรวะ ยกไปได้แล้ว ไอ้โยเตรียมเหล้าเสร็จแล้ว" วารีชี้ไปที่ระเบียงห้อง

ซอนย่ารีบช่วยยกจานกับแกล้มไปแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างธีรดล เพราะเก้าอี้ข้างโยธิน วารีเดินไปนั่งแล้ว

"ไงมึง ไม่เห็นหน้าเห็นหนวดเป็นเดือน ได้ผัวยังครับ" โยธินเอ่ยทักทายซอนย่า

หลังจากที่ซอนย่ากลายมาเป็นเพื่อนซี๊ของวารี เธอก็มานอนค้างที่บ้านวารีบ่อยขึ้น บางทีก็เป็นอาทิตย์ไปจนถึงเป็นเดือนๆ ทำให้โยธินได้มีโอกาสเจอเธอและเริ่มสนิทกันในฐานะเพื่อน จนกระทั่งสนิทกันแบบไม่ต้องห่วงสวยห่วงหล่อเวลาเจอกันอีกต่อไป สรรพนามที่ใช้เรียกกันเลยเปลี่ยนตามไปด้วย

"ผัวนะไม่ใช่ผักบุ้ง จะได้หาได้ง่ายตามตลาดนัด อีกอย่าง...งานกูยุ่งเป็นไฟลนก้น จะเอาเวลาที่ไหนไปหาผู้ขาย ได้อาบน้ำสระผมทุกวันก็บุญแล้ว" ซอนย่าตอบ

ธีรดลแอบพยักหน้ากับตัวเองและลอบยิ้มเมื่อรู้ว่าเธอยังโสด

"แล้วพี่เคล่ะคะ มีแฟนหรือยัง ตอนนี้สามในสี่ของคนที่อยู่ที่นี่คือโสดนะคะ ถ้าพี่ไม่โสดเนี่ย...แกะดำของแก๊งเลยนะ" วารีถามขึ้นพร้อมแซวดักไว้ก่อน

ซอนย่ามองเขาตาไม่กะพริบ เธอเองก็อยากรู้เหมือนกัน

"คือว่าพี่..." ธีรดลอ้ำอึ้ง

"อย่าบอกนะว่าแต่งงานแล้ว" โยธินเดา

"บ้าเหรอ พี่ยังไม่มีแฟน งานวิศกรยุ่งจะตายไป ผู้หญิงที่ไหนจะชอบ" ธีรดลเฉลย

ซอนย่ารู้สึกโล่งใจที่เขายังโสด ก่อนจะเอะใจในตัวเองว่าทำไมต้องดีใจขนาดนี้

'คะ...คงเพราะเราคิดจะจับคู่รุ่นพี่ให้กับอีวาล่ะมั้ง' เธอบอกกับตัวเอง

"งั้นสรุปว่าแก๊งของพวกเรา...โสดทั้งกระดานนะครับผมมม ฮู้ววววว" วารียกแก้วขึ้น ทั้งสามคนเลยยกแก้วขึ้นตามแล้วชนกัน

ทั้งสี่คนต่างแลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกัน เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดปีที่ได้มารวมตัวกันแบบนี้ ทั้งห้องจึงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่ห่างหายไปนาน

จากที่เคยคิดว่าจะเป็นงานเลี้ยงปลอบใจที่วารีอกหัก ดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงรุ่นมากกว่าเสียแล้ว

ตีหนึ่ง

"โทษทีนะมึง ไม่ได้อยู่ช่วยเก็บเลย กูมีงานเช้าอะ" ซอนย่าบอกด้วยรู้สึกผิด ที่ต้องทิ้งกองเศษซากทุกอย่างไว้ให้โยธินเก็บคนเดียว

"ไม่เป็นไร สบายมาก มึงกลับไปพักผ่อนเหอะ แล้วนี่จะกลับยังไง ให้กูไปส่งไหม" เขารีบเสนอตัว

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปส่งเอง ตอนมาก็มาด้วยกันอยู่แล้ว" ธีรดลบอก

"มาด้วยกัน?" โยธินทวนคำ

"พอดีรถกูโดนล็อคล้อ แล้วเจอรุ่นพี่พอดีก็เลยมาด้วยกัน" ซอนย่าอธิบายเพราะกลัวเขาจะเข้าใจผิดไปไกล

"อ๋อ งี้นี้เอง ถ้างั้นฝากพี่ด้วยนะ ถึงแล้วไลน์บอกกูด้วย"

"เออ มึงเข้าไปดูอีวาเหอะ เมาหรือตายวะนั่น เรียกยังไม่ตื่นเลย" ซอนย่ามองกลับเข้าไปในห้อง

วารีเมาเละ นอนกางแขนกางขาอยู่บนพื้นห้อง

"แล้วนายต้องไปส่งวารีคนเดียวเหรอ ไหวหรือเปล่า เธอดูเมามากเลยนะ ให้ฉันช่วยนายพาเธอไปส่งก่อนไหม ยังพักอยู่ที่เดิมหรือเปล่า หรือว่าย้ายแล้ว" ธีรดลเสนอตัวช่วยด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ บ้านมันอยู่ไม่ไกลหรอก" ซอนย่าบอก

"ที่ไหนล่ะ?" โยธินถามต่อ

"ก็ตรงข้ามห้องไอ้โยนี่ไง ไปๆๆ กลับกันเถอะค่ะ กูไปละนะ ไว้เจอกัน"

"เออๆ ขับรถดีๆ นะครับพี่เค ผมฝากเพื่อนผมด้วยนะ" โยธินหันไปลาธีรดลและยืนรอจนสองคนนั้นเดินเข้าลิฟต์ไปแล้วจึงปิดประตูห้องลง

"ไอ้โย! ไอ้โยอยู่หนายยย" วารีตะโกนเรียกเขาเสียงดัง

โยธินรีบวิ่งไปตะครุบตัวหล่อนเอาไว้แล้วเอามือปิดปากไม่ให้เสียงดัง

"เบาๆ สิวะ เดี๋ยวห้องข้างๆ ก็มาด่าหรอก"

"ด่าสิ ด่ามากูด่ากลับ ไม่โกงนะจ๊ะ"

วารีพูดพลางยิ้มแป้น ดวงตาปรือคล้ายคนจะกลับ แก้มแดงแจ๋จากฤทธิ์แอลกอฮอล์

"ไหนมึงบอกกับคนนี้ไม่เจ็บไง แล้วทำไมเมาเป็นหมาแบบนี้ฮะ" โยธินถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

หมับ!

สองมือของวารียกขึ้นจับเข้าที่แก้มของโยธินแล้วดึงเข้ามาใกล้ จนเขาต้องใช้สองมือยันพื้นข้างตัวเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้มทับเธอ

"กับคนนี้กูไม่เจ็บจริงๆ"

"แต่มึงโคตรเมา..."

"กับมึงเมื่อเจ็ดปีก่อน เจ็บเจียนตายกว่านี้เยอะ"

คำพูดที่พูดออกมาเพราะความเมาของวารีทำให้โยธินชะงักไป...