เพื่อนรัก อย่ากั๊กเลย

บทที่ 1 แค่เพื่อนจริงๆ

"อะ..."

"ถ้ามึงให้กูพูดอีกที กูจะเตะปากมึงละนะ"

วารีชี้หน้าเมื่อเห็นโยธินมำท่าจะอ้าปาก คนถูกรู้ทันรีบเม้มปากในทันที

"แล้ว...คนบ้าที่ไหนยอมเป็นแฟนกับมึงวะ"

โยธินเปลี่ยนคำถามเพราะไม่อยากถูกเตะ วารีรีบกอดอกก่อนจะยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

"พี่เค"

"เคไหน? เคธี่?"

"เคธี่ป้ามึงดิ พี่เค ม.6 รองประธานนักเรียนที่สาวๆ เขากรี๊ดกันอะ" วารีกระดี๊กระด๊า

เพราะตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยมีแฟนหรือแม้แต่ดูใจกับใครมาก่อน ด้วยตัวติดกันเป็นตังเมกับโยธิน ทำให้มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกัน เลยไม่มีผู้ชายหน้าไหนกล้ามาขายขนมจีบ

โชคดีที่ช่วงระยะหลังมานี้ ทางโรงเรียนจะมีงานกีฬาสี แต่ละห้องเลยต้องส่งตัวแทนไปประชุมกับสภานักเรียนเพื่อหารือเรื่องกิจกรรมที่แต่ละห้องจะต้องจัดทำ เนื่องจากพอถึงวันงาน จะมีการเปิดให้คนนอกได้เข้ามาเที่ยวชมด้วย

วารีคือตัวแทนของห้อง ม.5/2 เธอเลยต้องไปประชุมทุกเย็นหลังเรียน ทำให้ได้พบและสนิทกับพี่เคของเธอมากขึ้น

"อย่ามาอำ พี่เคคนนั้นอะนะ มึงไปดีดน้ำมันพรายใส่เขาใช่ไหม สารภาพมา" โยธินยังไม่ยอมเชื่อ

"ไม่เชื่อก็ตามใจ กูแวะมาบอกแค่นี้แหละ ไปละ" วารีทำท่าจะเดินออกจากห้อง โยธินรีบคว้าแขนเธอเอาไว้

"จะรีบไปไหนวะ ไม่อยู่กินข้าวเหรอ คุณพ่อจะกลับมาแล้วนะ"

"โทษทีนะจ๊ะเด็กน้อย วันนี้พี่สาวคงอยู่ป้อนข้าวไม่ได้" วารียิ้มกริ่ม

"จะไปไหน"

"ไปเดต!"

"ฮะ!"

"ปล่อยได้แล้ว กูจะรีบไปแต่งตัว นัดกับพี่เคไว้ตอนหกโมงหน้าโรงเรียน"

วารีแกะมือของโยธินออกแล้วรีบตรงกลับบ้านของตัวเอง ท่าทางดีใจเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ เหมือนกิ่งก่าได้พลอยของหล่อนทำให้โยธินมีอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ในใจ

ร่างสูงกัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์ ก่อนจััลุกพรวดเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการเปลี่ยนชุด โดยไม่สนสภาพร่างกายที่ยังมีไข้อยู่ของตีวเองแม้แต่น้อย

ด้านวารี

"เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนสิบสี่ ตอนที่ฉันมีแฟนคนแรกกกก~" วารีแหกปากตะโกนร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี

วันนี้เธอเลือกใส่กระโปรงยีนส์สั้นอวดเรียวขายาวสวยของตัวเอง กับเสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพูที่ขจรซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดอายุสิบเจ็ดปี

เธอยืนมองตัวเองในกระจกอยู่นานสองนาน ก่อนจะเอาลิปมันเปลี่ยนสีได้ที่แวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อก่อนกลับบ้านขึ้นมาทาริมฝีปากจนเปลี่ยนเป็นสีชมพูดูเซ็กซี่น่ารัก

"หวังว่าพี่เคจะชอบนะ" เธอพูดกับตัวเอง

วารีลงมาที่ชั้นล่างของบ้านซึ่งเป็นโซนร้านเบเกอรี่ ขจรและเนรมิตกำลังขายของให้กับลูกค้าอยู่ วารีรอจนลูกค้าออกจากร้านไปจึงวิ่งเข้าไปกอดหอมบิดาทั้งสองคน

"หนูไปก่อนนะคะป๊ะป๋า แด๊ดดี้"

"แล้วอย่ากลับดึกนะ ให้เขามาส่งถึงหน้าบ้านด้วย ป๊ะป๋าอยากเจอเขา" เนรมิตย้ำอีกครั้ง

"รู้แล้วค่ะป๊ะป๋า ป๊ะป๋าบอกหนูเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง" วารียิ้มหวาน เนรมิตส่ายหัวอย่างเอ็นดูในตัวบุตรสาว

"รู้ใช่ไหมว่าแด๊ดดี้ไม่ได้ห้ามเรื่องมีแฟน แต่ต้องคบกันให้อยู่ในขอบเขตของอายุ" ขจรเอ่ยขึ้นพลางลูบหัววารี

"รับทราบครับพ้ม! นางสาววารีคนนี้จะปฏิบัติตามกฏระเบียบของแด๊ดดี้และป๊ะป๋าอย่างเคร่งครัดเลยครับ!" วารีทำท่าตะเบ๊ะรับคำ

"แล้วนี่โยธินเขาไม่ว่าอะไรเหรอที่วามีแฟน" เนรมิตถามด้วยแอบเป็นห่วงความรู้สึกของฝ่ายนั้น

"ป๊ะป๋าคะ หนูบอกแล้วไงว่าระหว่างหนูกับไอ้โยเป็นแค่เพื่อนจริงๆ เราเป็นเพื่อนกันค่ะ" วารีอธิบาย

"ป๊ะป๋ารู้ ป๊ะป๋าก็แค่ถามดูเฉยๆ"

"พอๆๆ ไปได้แล้วไป นัดไว้ตอนหกโมงไม่ใช่เหรอ จะถึงเวลาแล้วนี่" ขจรแทรกขึ้นพลางชี้ไปที่นาฬิกาที่ผนังร้าน

เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เวลา 17.50 นาที อีกแค่สิบนาทีก็จะถึงเวลานัดแล้ว

"ว้ายย จริงด้วย งั้นหนูไปก่อนนะคะ แล้วจะซื้อขนมมาฝากค่ะ รักป๊ะป๋ากับแด๊ดดี๊นะคะ จุ๊บ จุ๊บ"

เธอเขย่งเท้าหอมแก้มบิดาทั้งสองอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านไป ทว่า...

เอี๊ยดดดด

วารีเบรกตัวดังเอี๊ยดเมื่อร่างสูงของโยธินยืนจังก้าอยู่หน้าร้าน เขาใส่ผ้าปิดปากสีดำเอาไว้ด้วยเพราะตัวเองยังไอและมีน้ำมูกเหลืออยู่

"มาทำไรวะ" วารีถามอย่างแปลกใจ

"แค่กๆ กูจะไปด้วย"

"ฮะ?!"

"กูจะไปด้วย แค่กๆ" เขาตอบพลางไอ

"เดี๋ยวนะ คือกูจะไปเดตกับพี่เค แล้วมึงจะไปเพื่อ?" เธอถามด้วยความสงสัย

"ทำไมอะ ที่ตอนกูไปเดตกับน้องมายด์ พี่จูน พี่ฝัน น้องลาเต้ มึงยังตามกูไปเลย แล้วทำไมกูจะไปเดตกับมึงด้วยไม่ได้"

คำตอบของโยธินทำให้ภาพความทรงจำในวันวานย้อนเข้ามาในหัว

ก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด

ทุกครั้งที่โยธินมีแฟนและไปออกเดตกัน วานีมักจะขอแกมบังคับตามไปด้วยเสมอ ไม่ว่าจะไปกินข้าว ดูหนัง ซื้อของ หรือแม้แต่สวนสนุก โยธินไม่เคยได้ไปไหนสองต่อสองกับแฟนของเขาเลย

"ทีนี้จะไปได้หรือยัง" โยธินเร่ง

"ไอ้โย ไม่เอาแบบนี้ดิ นี่เป็นเดตแรกในชีวิตกูเลยนะ มึงอย่าไปเลย ให้กูได้กุ๊กกิ๊กกับพี่เคแค่สองเหอะนะ นะๆๆ" วารียกมือไหว้

"ไม่ มึงจะได้เข้าใจความรู้สึกที่ผ่านมาของกูไง"

"โอเค! กูเข้าใจแล้ว กูขอโทษก็ได้ จากนี้ไปดูสัญญาว่ากูจะไม่ก่อกวนเดตของมึงกับแฟนคนไหนอีก ถ้ากูผิดสัญญา กูยอมให้ถีบเลยอะ"

วารีชูนิ้วสาบาน แต่โยธินกลับส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะตีหน้าเศร้า

"มึงจะทิ้งกูจริงๆ เหรอไอ้วา"

"ทะ...ทิ้งเทิ้งอะไร กูแค่จะไปเดต"

"กูเลิกกับซอนย่าแล้ว" น้ำเสียงของโยธินเศร้าสร้อย

"ว่าไงนะ เลิกแล้ว?! ได้ไงวะ อีนั่นทั้งรักทั้งหลงมึงจะตายไป" วารีไม่เข้าใจ

ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบแฟนของโบธินคนนี้ เพราะมีข่าวลือว่าเจ้าชู้และเปลี่ยนแฟนบ่อย แต่สามเดือนที่ทั้งาิงคนคบกันมา ซอนย่าก็ดูทั้งรักทั้งหลงโยธินกว่าแฟนทุกคนที่หล่อนเคยคบมา

"เขามีคนใหม่" โยธินตอบ

"มีคนใหม่?!"

"เออ"

"หน็อยแน่ บังอาจมาสวมเขาให้เพื่อนกูเหรอ ตบเลยไหมไอ้โย เดี๋ยวกูตามไปตบมันเอง"

วารีของขึ้น ตั้งท่าจะบุกไปที่บ้านของซอนย่าเพื่อเคลียร์ให้มันจบๆ แต่โยธินรีบวิ่งมาดักหน้าห้ามเอาไว้

"ไม่ต้องๆ มึงนี่ใจร้อนจริงๆ เอะอะตบๆ เดี๋ยวกูก็ฟ้องแด๊ดดี้กับป๊ะป๋าเลยดีไหม" โยธินขู่

"แต่นางทิ้งมึงนะเว้ย ไม่ให้กูโกรธได้ไง"

"เอาน่า กูก็แค่เฮิร์ทนิดหน่อย วันนี้มึงพากูไปด้วยได้ไหม กูไม่อยากอยู่คนเดียว"

โยธินเขย่าแขนวารีอย่างออดอ้อน เธอมองหน้าเขาก่อนจะชั่งใจคิดอยู่สามวินาที

"อือ ไปกับกูนี่แหละ พี่เคคงเข้าใจ"

วารียอมในที่สุด โยธินยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินไปทางโรงเรียน

ครืดๆ ครืดๆ

มือถือของโยธินสั่นขึ้น เขาแอบล้วงหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงเพื่อดูว่าใครโทรมา

'ซอนย่า'

โยธินรีบเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม และเมินสายที่โทรเข้ามา จนมิสคอลจากซอนย่าขึ้นเป็นสายที่สามสิบ!