ความรักคู่ขนาน
1793 Words
เบนฟังเรื่องราวของมันนี่แล้วรู้สึกมีความคล้ายคลึงของตัวเอง แต่เปลื่ยนกลับกันจากผู้ชายเป็นผู้หญิง
“วันนี้เล่าแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวนายจะรับความจำไม่ไหว”มาร์คขยับเข้ามาใกล้ร่างมันนี่ แต่ภายในร่างกายเป็นเบน
“ไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้มั้ง”เบนขยับร่างออกห่าง
“แหม เราจะรื้อฟื้นความหลังกันไง”
“เรายังจำอะไรไม่ได้ และอีกอย่างในความจำเราตอนนี้ เราชอบผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย”
“มันนี่”มาร์คหันหน้ากลับใช้สองมือประสานกันก้มหน้าหลับตา
“ขอเวลาเราอีกหน่อยนะ”เบนพยายามที่จะยื้อเวลาออกไป เพื่อหาทางกลับเข้าร่างเดิมให้ได้โดยเร็ว
“เราเข้าใจ เพราะช่วงนี้ความจำนายยังไม่กลับมา ความรู้สึกของนายมันอาจฝืนใจถ้าเกิดเราสองคนทำอะไรเกินเลยไปกว่านี้”มาร์คมีสีหน้าอันเศร้าลงอย่างมาก
“เราขอโทษนายด้วยนะ รออีกนิดก่อนให้เราความจำกลับมาได้ก่อนนะ”เบนแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่
“นายเข้าไปนอนในห้องเถอะ เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอก ไปหาซื้อของกินที่นายชอบ เรามัวแต่เฝ้านายไง ของกินของใช้ไม่มีเหลือ ขาดอยู่ตั้งหลายอย่าง”
“ขอบใจมากนะ”เบนฝืนยิ้มให้มาร์ค
“แค่เห็นรอยยิ้มของนายแค่นี้ เราก็ดีใจแล้ว เรื่องนั้นไม่ได้สำคัญที่สุดซักหน่อย”
“ฮือ”
“เราไปแล้วนะ นายจะเอาอะไรไหม”
“ไม่หรอกนะ”เบนนั่งมองมาร์คจนเขาออกจากประตูห้องไปแล้ว หลังจากนั้นเขาครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อจากนี้ ซึ่งเบนคิดว่าต้องปรึกษาเจ้าของร่างตัวจริง
มันนี่ฟังเรื่องราวของเบนและเคนเขาไม่แปลกใจเลย ทำไมสาวๆหลายคนถึงคิดว่าเขาทั้งสองเป็นคู่เกย์ เพราะความสนิทดูเกินเพื่อนจนน่าสงสัย
“พอแค่นี้ก่อนเนาะ วันหลังเดี๋ยวมาเล่าให้ฟังใหม่ กลัวนายรับไม่ไหวเพราะเรื่องราวของเรานั้นเยอะมาก”
“ก็ได้ตอนนี้เริ่มจำอะไรได้บางอย่างแล้ว”มันนี่อมยิ้ม
“จำอะไรได้บ้างบอกได้ไหม”เคนยิ้มอย่างเบิกกว้าง
“จำได้ว่าเราชอบนายใช่ไหม แล้วนายก็ชอบเรา”มันนี่แอบอมยิ้ม
“ไอ้บ้า นายไปเอาความจำนั้นมาจากไหน ไม่ใช่เรื่องจริงเราเป็นแค่เพื่อนกัน”เคนมีสีหน้าตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินความคิดเช่นนี่ จากปากเพื่อนรักของเขา
“เราอาจไม่รู้ว่านายรักเราหรือเปล่า แต่เราจำได้ว่าเรารักนายนะ”
“ไอ้เบน ไอ้ทุเรศ นายพูดอะไรออกมา ใครได้ยินเข้าเราสองคนจะเสียหายนะ”
มันมีอะไรให้เสียอีกล่ะ หลายคนเขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“คนอื่นคิดอะไรก็ให้เขาคิดไป แต่เราสองคนไม่ได้เป็นเช่นนั้น เราจะทำตามความคิดของคนอื่นทำไม”
“ไม่ใช่ความคิดของคนอื่น แต่เป็นความคิดในส่วนลึกของเราสองคนมากกว่า”
“บ้า พูดไปเรื่อย เราไม่คุยกับนายแล้ว เรากลับก่อนวันหลังจะมารื้อความจำใหม่ ถ้าเรามาหานายอีกอย่าพูดแบบนี้เด็ดขาด”
“ทำไมล่ะ”
“กูจะเตะมึงให้หายชอบกูเลยนะซิ”
“ฆ่าให้ตายก็ไม่หายหรอก”มันนี่แอบหัวเราะนิดหน่อย
“ไอ้บ้า เราไปแล้วนะไม่อยากพูดกับนายอีกแล้ว”
เคนเดินหน้าบึ่งออกจากบ้านไป ส่วนมันนี่ในความคิดของเขาตอนนี้แค่อยากลอง ความรู้สึกของเคนแค่นั้น เพราะพฤติกรรมสองคนนี้น่าสงสัย เป็นเพื่อนสนิทเกินจนหลายคนแอบคิดว่าเป็นแฟนกัน แม้แต่ตัวมันนี่เองยังคิดเช่นนั้น เพราะความห่วงใยที่เคนมีให้เบนนั้น น่าจะเป็นความรู้สึกห่วงใยเกินเพื่อน แต่เขาทั้งสองอาจจะยังไม่รู้ใจและเข้าถึงความรุ้สึกในส่วนลึกของความรักได้ ช่วงเวลานั้นนั่นเองมันนี่กำลังคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดึงขึ้น มันนี่เห็นเป็นสายของเบนที่อยู่ในร่างของเขา มันนี่จึงรีบรับโทรศัพท์ทันที
“ฮัลโหล โทรมามีอะไร”
“แฟนนายวันๆไม่คิดจะอะไร คิดแต่จะอิ๊บเราอยู่นั่นแหละ”
“คนเป็นแฟนกันนี่ และอีกอย่างเรากับมาร์คก็ไม่ได้มีอะไรมาเป็นเดือน เพราะเราพึ่งไปกลับมาจากต่างจังหวัด”
“ถึงว่าหื่นเหลือเกิน”
“นายก็อย่าไปยอมซิ”
“ไม่ต้องบอกก็ได้ เราไม่มีวันยอมไอ้หื่นหรอก ว่าแต่นายนั่นแหละอย่าคิดไปทำอะไรไอ้เคนล่ะ”
“หึงเหรอ”
“เราจะไปหึงมันทำไม เราสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกัน ไม่เหมือนนายที่ชอบผู้ชาย อยู่กับเคนนานระวังจะหลงรักมันเข้าให้นะ ไอ้นี่มันยิ่งถึงเนื้อถึงตัวอยู่ด้วย”
“ถ้าเกิดเราหลงรักเคนขึ้นมาแล้วจะทำไงล่ะ”
“มันเรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้ว แต่นายนั่นแหละจะต้องเจ็บ เพราะเคนไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เรามีมาร์คอยู่ทั้งคน เราไม่มีวันปันใจให้ใครหรอกนอกจากมาร์ค ว่าแต่นายนั่นแหละอย่าหลงรักมาร์คก็แล้วกัน เพราะนายจะอกหักเพราะมาร์คชอบเรา”
“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า มาร์คไม่รู้นี่ว่านายอยู่ในร่างของเรา นายนั่นแหละจะทำใจได้หรือเปล่า”
“ทำไมเรื่องของพวกเรามันยุ่งเหยิงอย่างนี้เนาะ เมื่อไรเราจะกลับเข้าร่างได้ซะทีล่ะเนี่ย”
“อาจจะต้องขับรถชนกันอีกครั้งมั้ง”
“นายพูดบ้าๆถ้าทำเช่นนั้นไม่ตายก็พิการได้เลยนะ เราไม่เอาด้วยหรอกเจ็บตัวขนาดนั้น”
“ถ้าไม่ทำแล้วมีวิธีไหนบ้าง ที่เราจะสลับเข้าร่างได้ซะทีล่ะ เราสองคนจะมาอยู่อย่างนี้ไม่ได้หรอกนะ เราไม่ชอบอยู่คอนโดมันอึดอัด เราอยากอยู่บ้านหลังใหญ่ กลางคืนออกไปเที่ยวกับเคนเหล่สาวสวยๆ มีความสุขจะตาย ขืนเราออกไปเหล่สาวๆตอนนี้ มาร์คแฟนนายคงเตะก้านคอเราแน่ๆ”
“ไม่ใช่แค่นายหรอกแค่อึดอัด เราก็เหมือนกันเราไม่ชินกับความเป็นคนรวยของนาย อยู่ในสังคมอีกระดับ ความจริงเราอยากรวยมีเงินใช้จ่ายอย่างสบายนะ แต่มันไม่สะดวกใจตรงที่มันไม่ใช่เรา ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบความรวยที่ได้มาฟรีๆนะ แต่มันอึดอัดกับคนที่เราไม่รู้จัก และอีกอย่างเราต้องแอ๊บแมนเตะบอล บอกให้ชาวโลกว่าเป็นชายแท้ ทั้งที่เราชอบผู้ชายวันดีคืนดีเกิดเห็นผู้ชายหล่อๆมาเราก็มองไม่ได้ ต้องรักษาภาพพจน์ความเป็นชาย”
“เรายังทนความเป็นนายได้เลย นายก็ต้องทนความเป็นเราให้ได้ด้วย”
“ก็ต้องตามนั้นแหละ มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้วนี่”
“เอ่อ นายต้องเขาไปทำงานในบริษัทในฐานะรองประธานด้วยนะ”
“เฮ้ย เราจะไปบริหารงานได้อย่างไง เราแค่ผู้จัดการฝ่ายการตลาดแค่นั้นแหละ นายนะซิที่ทำงานของเราได้ แต่เราคงไม่ไหวหรอก”
“มีปัญหาอะไรก็โทรมาหาเราซิ หรือไม่ก็ปรึกษาเคน เพราะเราสองคนเป็นหุ้นส่วนอ**บริษัทด้วย”
“โอ้ อะไรจะรวยขนาดนั้น กลัวทำบริษัทนายเจ๊งว่ะ”
“ถ้านายทำบริษัทเราเจ๊ง เราจะไม่ทำยอดขายให้นายหรอก”
“อย่าเชียวนะ ก็ได้เราจะพยายามบริหารบริษัทนายให้ได้กำไรในไตรมาสสุดท้าย”
“เราเชื่อว่านายทำได้อยู่แล้ว เพราะนายทำงานทางด้านการตลาดมาก่อน นายมีความรู้ด้านนี้นี่ นายคงจะหาลูกค้าให้บริษัทเราได้ไม่อยากหรอก”
“อือ จะพยายาม แล้วอย่าลืมทำยอดขายให้เราด้วยล่ะ เพราะถ้าทำยอดขายถึงจะได้ไปเที่ยวต่างประเทศ เราจะได้ไปเที่ยวกับมาร์คฉลองฮันนีมูน”
“อย่าพึ่งคิดเลย เอากลับเข้าร่างให้ได้ก่อนเถอะ”
“พูดเรื่องนี้แล้วกลุ้มใจจังเลย”มันนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เอาแบบนี้ใหม่ นายเอาเราไปเป็นเลขานาย”เบนเอ่ยขึ้น
“ไม่ได้หรอก เพราะถ้าเรากลับเข้าร่างได้ มันจะสับสนอลหม่าน ถึงยังกลับเข้าร่างไม่ได้ มันก็จะมีความวุ่นวาย ไหนจะมีเคนมายุ่งอีกคน เราว่าแยกกันอยู่แบบนี้แหละดีแล้ว พอมีปัญหาอะไรค่อยมาปรึกษากันดีกว่า”
“ถ้างั้นก็ได้”
“ก็ได้งั้นแหละ”มันนี่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“วันนี้เอาแค่นี้แหละเราง่วงนอนแล้ว”เบนหาวนอนหลายรอบ
“เดี๋ยวก่อนมาร์คไปไหน นายถึงคุยกับเราได้ตั้งนาน”
“ไปซื้อของน่ะ”
“แย่แล้ว นายทำอาหารเป็นไหม”มันนี่มีเสียงตื่นตระหนก
“ไม่เป็น มีอะไรเหรอ”
“เราน่ะ มีหน้าที่ทำอาหารให้มาร์คกิน”
“ไม่เห็นมีอะไรเลย ทำไม่เป็นก็ไม่ต้องทำ เพราะมาร์คยังเข้าใจเราอยู่ว่าความจำเสื่อม”
“เราไม่ได้กลัวเรื่องนั้น นายเป็นผู้ชายใช่ไหม นายก็จะมีนิสัยแบบผู้ชายห้าวๆแมนๆ แล้วมาร์คเขาชอบผู้ชายแนวหวานแบบเรา”
“ไม่หวานก็ไม่หวานไม่เห็นเป็นไรเลย”
“เป็นซิ เดี๋ยวมาร์คเบี่อเราแล้วหันไปคบอื่นจะทำไงล่ะ”มันนี่อดหวั่นใจไม่ได้
“เรื่องมากจริง แล้วนายจะไปกลัวทำไม ถ้าใครมายุ่งกับมาร์คเดี๋ยวเรากันท่าให้”
“เอ่อจะพยายามเชื่อใจนายก็แล้วกัน เอ่อ อย่าให้เอ็มเข้าใกล้มาร์คนะ”
“เอ็มเพื่อนนายตอนเรียนมหาวิทยาลัยน่ะเหรอ”
“ใช่”
“นายรู้จักได้อย่างไง”
“มาร์คเล่าให้ฟัง”
“คนนี้ตัวดีเลย คอยจ้องจะเอามาร์ให้ได้”
“ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวเราจัดการให้ ถ้ามายุ่งกับมาร์คเดี๋ยวเราเตะให้คว่ำเลย”
“ยังจะมาพูดเล่นอีก เอาล่ะแค่นี้นะเห็นบอกว่าง่วงนอน รีบนอนซะพักผ่อนเยอะๆ หน้าเราจะได้ไม่โทรม”
“เอ่อ แค่นี้แหละ”เบนกดวางมือถือและล้มตัวลงนอนบนโซฟาทันที
ส่วนมันนี่ในร่างเบนนั่งนิ่งครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆมากมายที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ที่เขายังไม่รู้ว่าจะรับมือได้อย่างไรกัน
- Writer
