พลิกชะตารัก
1580 Words
ฝากฝั่งอีกห้องหนึ่งคนผู้ป่วย ชายหนุ่มผิวขาวตี๋ค่อยๆลืมตาขึ้น เขามองไปรอบห้องก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นห้องคนป่วย เบนหลับตาลงอีกครั้งเขาครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เบนจำได้ว่ากำลังขับรถกลับบ้านท่ามกลางสายฝนฟ้าคะนอง พอจะคิดต่อจากนั้นเบนต้องลืมตาขึ้นทันที เพราะเขาจำได้ว่ามีรถมาชนท้ายเขาอย่างแรง หลังจากนั้นเขาจำอะไรไม่ได้อีกเลย จนฟื้นคืนสติมาในช่วงเวลานี้ ซึ่งเขาก็พอคาดเดาเหตุการณ์ต่างๆได้ เบนคิดว่าเขาน่าจะได้รับแรงกระแทกจนสลบไป
“ตื่นแล้วเหรอมันนี่”มาร์คแฟนหนุ่มนั่งเฝ้าเขามาทั้งคืน เมื่อเห็นเบนในร่างมันนี่ลืมตาขึ้น เขาดีใจแสดงอาการออกมาอย่างชัดเจน
“นายเป็นใคร”เบนพูดเสียงอ่อยเพราะยังเจ็บหน้าอกอยู่พอสมควร
“มันนี่นายเป็นอะไรจำเราไม่ได้เหรอ”มาร์คเริ่มมีสีหน้าวิตกกังวล
เบนมองชายหนุ่มผิวขาวหน้าคม หุ่นดีสมส่วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา เบนพยายามขยี้ตาอยู่หลายครั้ง เพราะเขากลัวตาฝาดมองเคนเพื่อนรักเป็นคนอื่น แต่แล้วมันก็ไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เพราะเบนมองอยู่หลายครั้งก็ยังเป็นชายหนุ่มที่เขาไม่รู้จัก
“เมื่อกี้นายเรียกเราว่าอะไรนะ”เบนเอ่ยขึ้น
“มันนี่ นายชื่อมันนี่”
“เราไม่ได้ชื่อมันนี่ เราชื่อเบน นายล่ะชื่ออะไร”
“เราชื่อมาร์ค”
“เราไม่เคยมีเพื่อนชื่อมาร์ค”
“ก็แน่อยู่แล้ว เราเป็นแฟนนายไง”
“นายจะบ้าเหรอ”เบนรีบลุกขึ้นนั่งทันทีด้วยความตกใจ
“นายอย่าพึ่งลุกเดี๋ยวกระดูกเคลื่อนจะทำไง”
“เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ นายพูดอีกทีได้ไหม”
“นายเป็นแฟนเราไง เราคบกันมาตั้งสองสามปีแล้ว”มาร์คยังมีสีหน้าที่วิตกอยู่เช่นเดิม
“เราไม่ใช่แฟนนาย เพราะเรายังไม่มีแฟน ข้อสำคัญเราไม่ได้ชอบผู้ชาย”เบนมองมาร์คด้วยสายตาเย็นชา จนมาร์คใจหายและเกิดความเครียดขึ้นมาทันที
“นายอย่ามาแกล้งเราซิ เราเริ่มใจคอไม่ดีแล้วนะ”มาร์คกุมมือเบนไว้ แต่เบนดึงออกทันที
“ขอโทษด้วยนะ นายออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้เลย เราไม่รู้จักกัน อย่ามาทำตัวเนียนเป็นแฟนเรา”
“เราจะออกไปได้ไง ถ้าเราไม่อยู่แล้วใครจะดูแลนาย”
“ไม่ต้องกลัวหรอกบ้านเรารวย ถ้าพ่อกับแม่เรามาเดี๋ยวเขาก็จ้างพยาบาลพิเศษเองนั่นแหละ”
“พ่อกับแม่นายอยู่ต่างจังหวัด บ้านนายก็ไม่ได้รวย นายอยู่คอนโด เราสองคนช่วยกันซื้อเป็นเรือนหอ”
“นายนี่มันอย่างไง เราไม่ใช่แฟนนาย ถ้านายไม่ออกไปจากห้องเราตอนนี้ เราจะเรียกพยาบาลมาลากตัวนายออกไป”
“มันนี่นายจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”
“จำได้ว่าเราไม่ใช่มันนี่ เราชื่อเบน”
“โอเค เบนก็เบน”มาร์คนั่งลงข้างเตียง
“บอกให้ออกไปไงทำไมยังนั่งอยู่อีก นายนี่ดื้อด้านซะจริงๆเลย”
“นายอยากพูดอะไรก็พูดไป เราจะนั่งอยู่นี่แหละ”
“นายนี่มันจริงๆเลยหน้าด้านหน้าทนหน้าหนา เขาไล่ออกจากห้องยังมีหน้ามานั่งอยู่อีก”
“เอ่อ เราหน้าหนาหน้าทนก็แฟนมึงนะโว้ย”
“ไอ้นี่เนี่ยอย่างไงวะ”เบนยังรู้สึกเจ็บตามร่างกายอยู่ เขาจึงไม่อยากจะพูดอะไรเยอะไปกว่านี้ เขาจึงล้มตัวลงนอนตามเดิม
“นายนอนพักซะ นายอาจจะได้รับแรงกระแทกเลยจำอะไรไม่ค่อยได้มั้ง”
“เราจำได้ทุกอย่าง นายเอาโทรศัพท์มาให้เราหน่อย เดี๋ยวเราจะโทรหาแม่ของเรา”
“เอ้า”มาร์คหยิบมือถือจากหัวโต๊ะยื่นให้เบน
เบนเปิดเครื่องทันที เขาใส่รหัสผ่านกี่ครั้งก็ตามไม่สามารถปลดล็อคหน้าจอได้
“ไหนบอกจำได้ทุกอย่างแม้แต่รหัสปลดล็อกยังจำไมได้เลย”
“ทำไมจะจำไม่ได้”เบนใส่รหัสผ่านอีกครั้งแต่ก็ไม่ผ่าน
“นั่นไงเราบอกให้ก็ได้xxxxxx”
เบนกดรหัสผ่านตามคำบอกของมาร์ค เมื่อเขากดรหัสผ่านเสร็จรูปหน้าจอโปรไฟล์เป็นรูปของหนุ่มหน้าตาดีกับมาร์คที่นั่งข้างเตียงเขา
“เฮ้ย ไม่ใช่โทรศัพท์เรานี่ นายเอาโทรศัพท์มือถือของนายมาให้เราทำไม”เบนพลิกมือถือทันที ซึ่งไม่ใช่ของเขาจริงๆ
“ก็ของนายนั่นแหละ”
“มันไม่ใช่โทรศัพท์ยี่ห้อที่เราใช้ รูปโปรไฟล์มันหน้านายกับใครก็ไม่รู้”
“จะหน้าใครล่ะก็นายนั่นแหละ”
“ไม่ใช่”
“ไม่เชื่อก็เปิดกล้องส่องหน้าตัวเองดูซิ”
เบนทำตามคำแนะนำของมาร์คทันที เพียงเขาเปิดกล้องหน้าส่องใบหน้าตัวเอง เบนถึงกับตกใจวางโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงทันที เพราะใบหน้าที่เขาเห็นไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของเขา
“มือถือนายตั้งแอปอะไรไว้หรือเปล่า”
“ไม่รู้ก็มันมือถือนาย”
มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนไปหยิบกระจกในกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา มายื่นให้เบนส่องดู เบนรับมาแล้วรีบส่องใบหน้าตัวเองทันใด
“เฮ้ย มันเกิดอะไรขึ้น นี่มันไม่ใช่หน้าเรานี่”
“นายเป็นบ้าอะไรมันนี่”
มาร์คนั่งก้มหน้าด้วยความกลัดกลุ้ม เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมันนี่ มีทางเดียวที่เขาต้องรอหมอเพื่อสอบถามอาการ มาร์คนั่งรอซักพักเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ประตูค่อยๆเปิดออก ซึ่งเป็นหมอและพยาบาลที่เดินเข้ามา
“สวัสดีครับ วันนี้คนไข้เป็นไงบ้าง”
“หมอคือแฟนผมจำอะไรไม่ได้เลย”
“อาการเหมือนกันอีกแล้วหรือนี่ ทำไมบังเอิญขนาดนี้ แถมเป็นคู่กรณีกันอีก”
“อะไรครับหมอ”เบนกับมาร์คพูดพร้อมกัน
“ไม่มีอะไรหรอกครับ อาการภายนอกอีกไม่กี่วันน่าจะกลับได้แล้ว ส่วนอาการความจำคงเป็นโรคหลงลืมชั่วคราวก็เป็นได้ เดี๋ยวหมอจะประสานงานหมอระบบประสาทอีกทีนะ ส่วนผลเอ๊กซ์เรย์ทุกอย่างปกติหมด”
“หมอ ทำไมหน้าตาผมเปลื่ยนไปอย่างนี้”เบนเอ่ยขึ้น
“หน้าตาของคนไข้ไม่ได้เปลื่ยนหรอกครับ เป็นที่ความจำมากกว่า ขอให้คนไข้ใจเย็นๆรอพบหมอระบบประสาทก็แล้วกัน”
“หมอผมไม่ได้บ้าจริงๆ”
“ใช่ครับ คนไข้ไม่ได้บ้าหรอกครับ ความจำบางส่วนอาจหายไปครับ”
“เหรอครับหมอ”เบนใจคอเขาไม่ค่อยดี และรู้สึกกังวลสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา
“หมอแนะคุณญาติคนไข้ รื้อฟื้นความจำคนไข้บ่อยๆนะครับ เพราะจะช่วยไปกระตุ้นให้ความจำกลับมาได้”
“ครับหมอ”มาร์ครับคำ
“ถ้างั้นหมอออกไปก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นหมอจะมาดูอาการอีกครั้งครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
เบนไม่กล้าโวยวายอะไรมาก หลังจากเห็นใบหน้าของตัวเอง เบนหันมามองหน้ามาร์คด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง ซึ่งสร้างความปวดใจแกมาร์คอย่างมาก เพระคนรักจำอะไรเขาไม่ได้เลย
“มันนี่เราขอถามนายอีกครั้ง นายจำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอ”
“จำได้ แต่มันไม่ใช่อย่างที่เราเป็นตอนนี้”
มาร์คคิดถึงคำพูดของหมอได้ทันที พยายามเล่าเรื่องราวต่างๆให้คนไข้ได้ฟัง จะสามารถช่วยได้บ้าง มาร์คเริ่มทะยอยเล่าเรื่องราวต่างๆของมันนี่กับตัวของเขาเองให้ฟัง
“อยากฟังเรื่องราวของความรักของพวกเราไหม”
“ไม่อยากฟังเราไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“มันนี่หรือว่าเป็นแผนนายที่จะทิ้งเราไป”มาร์คลุกขึ้นยืนมองใบหน้าของเบน
“โอ๊ย นายก็หน้าตาดีทำไมไม่ไปหาคนที่รสนิยมเดียวกับนายล่ะ”
“ก็นายไง”
“นายนี่พูดไม่รู้เรื่องจริงๆ เราไม่พูดกับนายแล้ว”เบนหลับตาหนีทันที
ในช่วงเวลานี้ของเบนกลัดกลุ้มไม่แพ้มาร์ค เขาไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น เบนพลางคิดไปว่ามีคนมาทำศัยกรรมเปลื่ยนใบหน้าของเขา
“นายไม่อยากฟังแต่เราอยากจะเล่า ส่วนนายจะฟังหรือไม่ฟังก็ตามใจนาย”มาร์คพูดขึ้น
“หยุดเราจะพักผ่อน ถ้านายเล่าเราจะหลับได้ไง”
“ก็ได้ รอนายตื่นก่อนค่อยเล่า”
“เราไม่ฟังหรอก เราจะอุดหูเพราะไม่ใช่เรื่องจริง”
“ไม่เล่าแต่เป็นการกระทำก็ได้ รอนนายหายป่วยก่อน”มาร์คยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเบน
“เอาหน้าออกไปให้ห่างเราเดี๋ยวนี้ ถ้าเราหายก็ต้องกลับไปอยู่พ่อแม่เรา นายไม่มีวันได้ทำอะไรเราหรอก”
“นายอยากพูดอะไรก็พูดไป รอวันเรากลับไปอยู่คอนโดสองคนก่อน จะจัดให้หนักจนความจำหายกลับมาเลย”มาร์คยิ้มก่อนนั่งลงบนเก้าอี้
ทั้งมาร์คและเบนหันมาสบตากันชั่วครู่ ในส่วนของมาร์คนั้นนัยน์ตามีความรักให้อย่างเต็มร้อย ส่วนเบนเป็นนัยน์ตาไร้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น จนมาร์คแอบหวั่นใจว่าความจำมันนี่จะไม่กลับมา
- Writer
