ตอนที่ 14
ชายหนุ่มคลายแขนออกเล็กน้อย ร่างสูงลุกขึ้นแต่ไม่ลืมดึงเรณุกาตามติดไปด้วย
“แกจะคิดยังไงกับผู้หญิงคนนี้ยังไงก็ตาม แต่ให้เข้าใจไว้ ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน ฉันไม่มีวันปล่อยให้เธออยู่กับผู้ชายหมาๆ อย่างแกแน่นอน”
ชายหนุ่มกดจมูกโด่งบนพวงแก้มอิ่มเต็มแรงๆ “เราไปกันดีกว่าที่รัก อยู่ตรงนี้นานๆ ผมหายใจไม่ออก อีกอย่าง ผมกลัวจะอดทนไม่ไหว ต่อยไอ้บ้านี่ให้เลือดกบปาก โทษฐานที่ชอบมาสีที่รักของผม”
ชายหนุ่มบังคับด้วยแรงมากกว่าพาเรณุกาเดินออกไปจากร้าน โดยไม่รอฟังว่าหญิงสาวจะยินยอมหรือไม่
“ทำไมรัตน์ ผมไม่ดีที่ตรงไหน คุณเป็นเมียผมแล้วนะ ทำไมถึงยังคิดถึงแต่ไอ้ลูกชู้นั่นอยู่ได้” กันต์ศักดิ์กัดฟันถามอย่างเกรี้ยวกราดเหมือนกับสัตว์คำราม เมื่อเห็นเมียยังคงพร่ำเพ้อหาแต่พฤกษ์อยู่ทุกลมหายใจเข้าออก ในหัวใจร้อนรุ่มเหมือนกับมีไฟเผาผลาญอยู่ ใบหน้าขาวแดงจัดด้วยเลือดที่มันฉีดขึ้นไป ขบกัดฟันกรามจนนูนเด่น ในดวงตาฉาย
