กลลวงบ่วงบุพเพ

ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

“แหม...มาช้าจังเลยพี่พร” กันต์ศักดิ์ทักน้ำเสียงครื้นเครง เขาตื่นนานแล้ว แต่ที่ยังไม่ลุกขึ้นจากเตียงก็เพราะอยากให้พี่เข้ามาเห็นชัดๆ

กันต์ศักดิ์ยิ้มอย่างเริงร่าสุดขีด อยากหัวเราะให้ดังลั่นด้วยความสุขและสะใจที่ได้เอาคืนพฤกษ์อย่างเจ็บแสบที่สุด

“แกก็มาด้วยเหรอไอ้ลูกชู้ แต่ทำไมถึงได้มาช้าจังละ ฉันรออยู่ตั้งนาน” ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย สะใจจริงๆ ที่ได้เห็นพฤกษ์หน้าซีดเผือดเพราะตกตะลึง...คาดไม่ถึงว่าเขากับนารีรัตน์จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันลับหลัง

“ฉันรอจนเกือบจะมีอารมณ์อีกรอบแล้วนะ ถ้าแกมาช้ากว่านี้อีกนิด มีหวังได้เห็นฉันกับรัตน์ในสภาพ...”

กันต์ศักดิ์หยุดพูดและมองหน้าพฤกษ์ด้วยนัยน์ตาระรื่นไม่แพ้ใบหน้า ขณะมือก็ลูบไล้แผ่นหลังเนียนนุ่มไล่ขึ้นไปถึงลำคอระหงไล้ ก่อนจะโน้มใบหน้าไปจูบคนที่หลับอยู่เหมือนกับต้องการจะเยาะเย้ยพฤกษ์ แม้เขาจะเสียดายไม่น้อย เพราะนารีรัตน์หลับไม่ได้สติขณะที่มีสัมผัสพิศวาสกับเขา ถ้าหญิงสาวฟื้นมาในตอนนี้...ดีแล้วละที่ไม่ฟื้นมา เพราะคงจะทำให้เรื่องยุ่งยากมากกว่าที่เป็นอยู่

ถึงจะรู้สึกแปลกใจ เพราะหลังจากที่นารีรัตน์ตกลงใจคบกับพฤกษ์แล้ว หญิงสาวไม่เคยพูดจาปราศรัยกับเขาดีๆ เลยสักครั้ง แต่เมื่อคืนหลังจากที่เขาตามมาเพื่อจะหาเรื่อง แต่นารีรัตน์กลับโถมกายเข้าหา กอดจูบเขาโดยไม่มองหน้า แต่ก็ช่างเถอะ ถือว่าเป็นโชคของเขาละกัน นอกจากหญิงสาวจะไม่ขัดขืน ยังเรียกร้องส่งป้อนความอร่อยของกายสาวที่ยังไม่เคยมีแมลงชอนไชที่ทำให้เขาติดใจจนไม่อยากห่างเลย

“รัตน์...” พฤกษ์กัดฟันเรียกนารีรัตน์อย่างคาดไม่ถึง มันจุกจน มันอึ้ง มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ขณะเดียวกันก็แค้นไอ้คนที่นอนยิ้มหน้าระรื่น

“ไอ้กันต์!” ไม่คิดว่ากันต์ศักดิ์จะเล่นนอกกติกาเอาคืนเขาแบบนี้

ภาพที่เห็นบอกได้ทุกอย่างโดยไม่ต้องไต่ถาม ที่ทำให้เขาถามตัวเอง ทำไมนารีรัตน์ถึงได้ทำแบบนี้กับเขา ไหนบอกว่ารักเขาไง แล้วมาทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง...

“ทำไมกันต์ แกโกรธเกลียดฉันมากขนาดนี้เชียวหรือ เกลียดถึงกับต้องหันไปทำร้ายคนอื่น เพื่อเอาชนะฉันเลยหรือ” พฤกษ์ถามเสียงแห้งเหมือนกับเสียงครางของสัตว์ที่บาดเจ็บจากภายใน

“แกเข้าใจผิดแล้วละไอ้ลูกชู้ ถึงฉันจะเกลียดแกจนเข้าไส้เข้ากระดูกดำ แต่ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายคนอื่น” ที่สำคัญฉันรักรัตน์ ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเธอ แม้ว่าเธอจะทำให้ฉันต้องเจ็บจนกระอักเลือดก็ตาม

“แล้วที่แกทำกับรัตน์ละ แกก็รู้อยู่ว่ารัตน์กับฉัน...”

ไม่รู้ว่าเขาจะพูดหรืออธิบายพฤติกรรมที่กันต์ศักดิ์ทำกับเขาและนารีรัตน์ยังไงดี มาถึงตอนนี้ เขาคิดว่ากันต์ศักดิ์เหมือนกับหมาบ้าที่วิ่งไล่กัดเขาไปทั่ว ขนาดปากบอกว่ารักนารีรัตน์ แต่ทำร้ายหญิงสาวได้ลงคอ สะใจว่าทำเขา แต่กลับไม่นึกถึงหัวใจของนารีรัตน์เลยว่าจะบอบช้ำ เจ็บปวดและอับอายขายหน้าเพียงใด

“รักหรือ...” กันต์ศักดิ์แสยะยิ้มและหัวเราะเสียงดังลั่น ราวกับสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องสนุกแต่ตลกฝืด “แกเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าไอ้ลูกชู้ ก็ถ้าแม่นี่...” กันต์ศักดิ์ลากไล้มือไปบนผิวกายนวลเนียน แนบริมฝีปากบนลำแขนเสลา ไม่ใช่จะดูถูกนารีรัตน์หรอกนะ แต่คำพูดที่จะเอ่ยออกไป จะทำให้พฤกษ์เจ็บเหมือนกับที่เขาเคยเจ็บเมื่อรู้ว่าถูกแทงข้างหลัง

“ถ้ารัตน์รักแก รัตน์คงจะไม่นอนกับฉันหรอก จริงไหม?” กันต์ศักดิ์ลูบไล้มือไปจนได้พบกับทรวงอกเต่งตึง ฟอนเฟ้นเคล้นคลึงจนคนที่หลับอยู่ส่งเสียงครางออกมา

“ไม่นึกเลยว่าแฟนแก แต่เมียฉันจะร้อนแรงขนาดนี้ เล่นเอาฉันแทบจะหมดแรงข้าวต้มเลยวะ” ไม่เพียงแค่พูดเปล่ากันต์ศักดิ์ยังแสดงออกทางร่างกายต่อหน้าพี่ทั้งสองคนอย่างไม่อายเลยสักนิด

“อืม...” นารีรัตน์ครางเสียงแผ่ว กายสาวสั่นสะท้านเพราะความฝันที่แสนหวาน ทำให้ไม่อยากจะตื่นจากนิทรา

“มึง...ไอ้กันต์!” เขาโกรธ...จนลมขึ้นหู แต่ไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้น้องชายตัวร้ายที่ยืนยิ้มหน้าระรื่น “ไอ้...”

“วันนี้ไอ้ลูกชู้โกรธจนหน้าดำหน้าแดงเลยเว้ย รัตน์คงจะสำคัญกับแกมากจริงๆ เอาไว้ฉันชิมจนหมดรสหวานแล้วฉันค่อยโยนเศษซากส่งกลับไปให้แกนะไอ้ลูกชู้ แต่ตอนนี้แกช่วยพาร่างรกโลกออกไปจากห้องของฉัน อ้อ...ไม่ใช่ๆ พูดผิดไป” ปลายนิ้วยาวใหญ่ยกขึ้นส่ายไปมาเบาๆ

“ต้องบอกว่าห้องเมีย...อ๊ะๆ ก็พูดผิดอีกนั่นแหละ ต้องเรียกว่าห้องนางบำเรอมากกว่า ไปเร็วๆ เลยนะ เพราะฉันอยากจะอึบแฟนแกแต่นางบำเรอของฉันจะแย่อยู่แล้ววะ” กันต์ศักดิ์แนบใบหน้าลงไปบนแผ่นหลังนวลเนียน

“ไอ้กันต์ มึงตาย!”

“กรี๊ด...ไม่นะพฤกษ์ อย่า...พี่ขอนะอย่า...” ปฐมพรคว้าแขนน้องชายมาจับไว้แน่น กายเล็กสั่นเทาเพราะโทสะอันรุนแรงของพฤกษ์ ขณะถามตัวเองอยู่ในใจ...ทำไมกันต์ศักดิ์ถึงได้ทำแบบนี้

“ปล่อยผมนะพี่พร ผมจะไปเอาเลือดหัวไอ้กันต์ออก” พฤกษ์พยายามถลาไปข้างหน้า แต่ก็ไม่เต็มแรงเพราะกลัวพี่สาวจะเจ็บตัว แต่ถ้าไม่ได้ต่อยกันต์ศักดิ์สักที เขาไม่คลายเจ็บแค้นที่เผาผลาญใจตอนนี้แน่

“ไม่เอา ไม่ให้ไป พฤกษ์อย่าทำน้องนะ” ปฐมพรข้อร้องเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม “พี่ขอร้อง...อย่าทำน้องนะพฤกษ์ อย่าทำน้อง...”

แต่ดูเหมือนน้ำเสียงสะอึกสะอื้นของปฐมพรจะไม่เข้าไปในหูของพฤกษ์เลยสักนิด

“โธ่พี่พร จะไปขอร้องไอ้ลูกชู้ที่ถูกผู้หญิงทำไม เฮ้อ...โง่เง่าจนไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว สงสัยจะต้องไปหาหญ้ามากินแทนข้าวแล้วล่ะ”

ถ้ามีเพียงแค่พฤกษ์ เขาไม่อายที่จะโชว์กายให้เห็น แต่เมื่อมีพี่สาวอยู่ด้วย ถ้าจะลุกขึ้นโดยร่างกายเปลือยเปล่า หน้าเขายังไม่ด้านพอ กันต์ศักดิ์เลยควานหาจนได้ผ้าขนหนูที่หล่นกองอยู่ปลายเตียง จึงเอามันพันกายไว้อย่างลวกๆ ก่อนเขาจะลุกขึ้นแต่ยังไม่ยอมละห่างจากนารีรัตน์ แถมยังจูบซับแก้มนุ่มเยาะเย้ยพฤกษ์ไปอีกระลอก

พฤกษ์ขบกัดฟันกราม นัยน์ตาสีนิลเปล่งประกายแวววาวราวกับจะกายน้องชายต่างแม่ให้มอดไหม้เป็นผุยผง เขารู้ว่าเจ็บ...และต้องการให้คนที่ทำร้ายหัวใจของเขาเจ็บด้วย แม้จะต้องหยุดเพราะมือของพี่สาวที่พยายามฉุดรั้งเอาไว้

“ปล่อยผมนะพี่พร!” พฤกษ์ปลดมือปฐมพรออกจากแขน ไม่มีสิ่งใดหยุดความโกรธของเขาในครั้งนี้ได้ กันต์ศักดิ์ทำมากเกินไป รู้ทั้งรู้ว่านารีรัตน์คบหากับเขาที่ได้ปรึกษากันเรื่องจะสร้างครอบครัวด้วยกัน

“พี่ขอร้องนะพฤกษ์ อย่าทะเลาะกันอีกเลย อย่าให้พี่น้องต้องมาทำร้ายกันเพราะผู้หญิงคนเดียวได้ไหม” ปฐมพรพยายามจับแขนพฤกษ์เอาไว้ที่พุ่งตัวไปหากันต์ศักดิ์อย่างรวดเร็ว

“กรี๊ด! ไม่นะพฤกษ์อย่าทำร้ายน้อง...ไม่!”

เสียงกรีดร้องเหมือนคนกำลังจะขาดใจ หยุดพฤกษ์ที่ถลาไปหากันต์ศักดิ์ได้อย่างชะงักนัก ชายหนุ่มหันมาจับมือที่เย็นเฉียบและสั่นเทาของพี่สาวขณะข่มโทสะที่มีเอาไว้ในอก เพราะรู้ดีว่าถ้าทำให้ปฐมพรโกรธ...ตกใจ หรือเสียใจ จะทำให้อาการป่วยของพี่สาวกำเริบ

“โธ่เอ๊ยไอ้ลูกชู้ ไอ้ลูกแง่ติดพี่ แน่จริงมึงก็ต่อยกูซิ ไอ้ลูกหมา” กันต์ศักดิ์ร้องท้าอย่างไม่กลัวเจ็บตัว ก็แหม...เขารู้นี่น่า พฤกษ์ดีแต่ปาก เอาจริงไม่กล้าจะต่อยเขาหรอก ยิ่งอยู่ต่อหน้าพี่สาวอีก ซื้อขนมกินได้เลย ไม่กล้าต่อยเขาแน่นอน

“เอาซิวะ เข้ามาต่อยเลย”