บทที่ 1 ผมไม่ชอบคุณ ไม่ต้องมาจีบ (2)
1333 Words
หญิงสาวไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแค่หมดสติเพราะเกิดอาการตกใจ หลังจากฟื้นก็กลับบ้านได้แต่จนป่านนี้แล้วเธอยังไม่ยอมตื่นอีก
ปอร์เช่นั่งมองคนป่วยก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนตรงผนังห้อง ตอนนี้มันหมดเวลางานของเขาแล้ว ถ้าเธอยังไม่ตื่นเขาจะกลับบ้านยังไง หรือปล่อยให้อยู่ในความดูแลของพยาบาลดี
ชายหนุ่มนั่งมองใบหน้ากลมเหมือนซาลาเปาพลางใช้ความคิด อดสงสัยไม่ได้ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงได้หมดสติ อาการของรัมภาสิริดูจะไม่ค่อยปกติ
“คุณหมอจะกลับหรือยังคะ” คุณพยาบาลเดินเข้ามาถามหลังจากไม่เห็นคุณหมอเดินออกไป สายตาของเธอเหลือบไปมองคนป่วย เกิดคำถามขึ้นมาในใจ เด็กคนนี้จีบคุณหมอสุดหล่อสำเร็จแล้วเหรอ
“ยังครับ รอเธอฟื้นก่อน” ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่อยากให้คนอื่นลำบากไปด้วย เขาไม่ได้รีบไปไหนถือว่าอยู่เคลียร์งานจนกว่าหญิงสาวจะตื่นก็แล้วกัน งานบริหารยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้ดู
“ให้พี่ดูแลต่อก็ได้ค่ะ คุณหมอจะได้ไม่ต้องรอ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเอง”
“ค่ะ ถ้ามีอะไรบอกพี่ขวัญได้ตลอด”
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่ขวัญ”
ชายหนุ่มนั่งทำงานพร้อมกับเฝ้าไข้ไปด้วยสักพักคนป่วยก็ตื่นขึ้นมา หญิงสาวหันมองรอบตัวด้วยความประหลาดใจ
ตัวเองมานอนในห้องใคร ก่อนจะร้องอ๋อเมื่อจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ห้องนี้คือห้องของคุณหมอปอร์เช่ เธอจำได้เพราะเคยเข้ามาแล้วสองสามครั้ง หลังจากนั้นก็โดนชายหนุ่มสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาในห้องส่วนตัวของเขาก่อนจะได้รับอนุญาต
“คุณหมอ”
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างคุณ”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“ห้าโมงเย็น”
“ห้าโมงเย็น! ตายแล้ว หนูมีธุระ”
คำว่าห้าโมงเย็นทำให้คนป่วยตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ปกติเวลานี้เธอต้องไปเก็บค่าเช่าที่ของพ่อค้าแม่ค้าในตลาด ไหนจะเงินดอกที่แอบปล่อยกู้อีก หญิงสาววาดขาลงจากเตียงทั้ง ๆ ที่หน้าตายังซีดเซียว ชายหนุ่มรีบเข้าไปประคองหลังจากเธอเหมือนจะล้ม
“คุณไหวแน่นะ ค่อย ๆ สิเดี๋ยวล้ม”
“เอ่อ ไม่ไหวค่ะ คุณหมอช่วยไปส่งหนูหน่อยได้ไหมคะ”
“ให้ผมไปส่งคุณ ไปส่งที่ไหน”
“ตลาดเจ๊สวย”
ปอร์เช่อยากปฏิเสธแต่เห็นใบหน้าซีดเซียวของรัมภาสิริก็อดใจอ่อนไม่ได้จึงตอบตกลง ระหว่างการเดินทางหญิงสาวนั่งนิ่งมาตลอดทำให้ชายหนุ่มสงสัย เกิดอะไรขึ้นกับลำโพงเคลื่อนที่ เขาเปรียบเทียบเธอเหมือนลำโพง มีปุ่มเปิดแต่หาปุ่มปิดไม่เจอ
“ทำไมเงียบไป คุณเป็นอะไรไหม” ไม่รู้ทำไมพออยู่กับหญิงสาว ปากถึงได้พูดไม่หยุด ปกติเขาเป็นผู้ชายพูดน้อยใช้สายตาสื่ออารมณ์เป็นหลัก แต่วันนี้เกิดอยากรู้ขึ้นมาทำไมรัมภาสิริถึงเงียบเสียง
“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร หนูกำลังใช้สมอง”
“อย่าบอกนะ เรื่องเกี่ยวกับผม”
“ใช่ค่ะ ทำไมคุณหมอรู้”
“คนอย่างคุณคิดอย่างอื่นเป็นด้วยเหรอ”
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูถูก แต่หญิงสาวไม่ถือสาเพราะชายหนุ่มพูดจริง เธอกำลังคิดหาวิธีมัดใจเขา จีบอย่างไรถึงจะไม่โดนปฏิเสธ ทำอย่างไรเขาถึงจะกลายเป็นผู้ชายคนแรกของเธอด้วยความเต็มใจ
“อุ๊ย ผู้ชายด่าแปลว่าผู้ชายรัก”
“ถ้ายังกวนโมโหผมไม่เลิก คุณได้เดินไปตลาดเจ๊สวยแน่”
“โอเคหนูจะปิดปากไม่พูดไม่จา”
หญิงสาวเอามือขึ้นมาทำท่ารูดซิปปิดปาก แต่นั่งเงียบได้ไม่นานเธอก็พูดอีก บรรยากาศในรถคันหรูของคุณหมอครึกครื้นไม่น้อย
ไหน ๆ ก็รู้จักกันแล้วปอร์เช่จึงใช้โอกาสนี้ล้วงความลับของรัมภาสิริบ้าง รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง เขาจะได้ตั้งตัวรับมือกับความหน้าด้านหน้าทนของหญิงสาวได้ถูก
“คุณมาหาผมทุกวัน คุณไม่ทำงานหรือไง”
“ทำค่ะ หนูช่วยป้าเก็บค่าเช่าแผงในตลาด”
“จริงสิป้าคุณเป็นเจ้าของตลาดนี่”
“ใช่ค่ะ ตลาดเจ๊สวยของป้าหนูเอง”
“นอกจากเก็บเงินค่าเช่าคุณทำอะไรอีก”
“หมออยากรู้ไปทำไม เริ่มสนใจในตัวหนูแล้วสิ ใช่ไหม ๆ”
“เปล่า ไม่ได้สนใจ ถามไปงั้นแหละ”
“แต่หนูอยากตอบ หนูมีอาชีพเสริมด้วยนะคะ”
“...” ชายหนุ่มหรี่ตามองเธอพลางขมวดคิ้วสงสัย วันนี้เขารู้สึกว่าไฟแดงนานกว่าวันอื่น ๆ รถขยับได้ไม่เท่าไรก็ต้องจอด
บอกตามตรงเขาไม่อยากอยู่กับรัมภาสิริสองต่อสอง รู้สึกเสียเปรียบอย่างไรก็ไม่รู้ ดูเธอมองสิเหมือนจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว
ยายผู้หญิงไร้ความเป็นกุลสตรี ปอร์เช่ด่ารัมภาสิริในใจขณะรอฟังคำตอบซึ่งดูแล้วไม่น่าจะใช่อาชีพที่ดีสักเท่าไร เธอถึงได้ทำท่าป้องปากกระซิบเหมือนมีคนอื่นอยู่ในรถด้วย
“ในฐานะที่หมอเป็นว่าที่สามีของหนู หนูบอกก็ได้”
“ผมไม่อยากรู้แล้ว คุณไม่ต้องพูด”
“ได้ยังไง หนูจะบอก หนูปล่อยเงินกู้นอกระบบค่ะ”
“ปล่อยเงินกู้นอกระบบ!”
“ถ้าหมอเดือดร้อนเรื่องเงิน มากู้กับหนูได้นะคะ หนูให้ดอกพิเศษไปเลย แต่หมอไม่น่าจะเดือดร้อนหรอกเนอะ เป็นหมอยังไงก็รวย”
“คุณกำลังทำผิดกฎหมายอยู่นะ รู้ไหม”
“หนูไม่ได้เอาดอกโหด หนูเอาแค่นิดเดียวเอง คนกู้ก็ไม่ใช่ใคร พวกพ่อค้าแม่ค้าในตลาดทั้งนั้น หนูไม่ให้คนนอกกู้หรอก คุณหมอสบายใจได้ค่ะ ว่าที่ภรรยาของคุณหมอฉลาดมากบอกเลย ไม่ต้องห่วงค่ะ”
“พ่อแม่คุณรู้ไหม ลูกสาวมีอาชีพเสริมเป็นเจ้าแม่เงินกู้”
“ไม่รู้สิ ไม่เคยถามแม่ ถ้าถามก็ต้องจุดธูป ยุ่งยากไม่ถามดีกว่า ส่วนพ่ออย่าไปพูดถึงเลย”
“ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าแม่คุณเสียแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องธรรมดาของชีวิต ใครบ้างไม่ตาย”
รอยยิ้มมาพร้อมกับภาพความทรงจำในอดีต รัมภาสิริหวนกลับไปนึกถึงช่วงเวลาในตอนนั้น หัวใจเหมือนถูกบีบจึงเปลี่ยนเรื่องคุย หาเรื่องแทะโลมว่าที่สามีไปจนถึงตลาด แถมยังชวนเขาลงไปกินข้าวด้วยกันอีก แต่คุณหมอปฏิเสธเพราะไม่อยากให้หญิงสาวคิดไปไกล แค่มาส่งวันนี้ก็มากเกินไปแล้ว
“ถ้าคุณจะตอบแทนผมจริง ๆ อย่าไปหาผมที่โรงพยาบาลอีก เราควรเจอกันวันนี้วันสุดท้าย”
“ไม่เอาค่ะ หนูอยากเจอหมอไปอีกนาน ๆ ลาก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้เสร็จกำลังจะก้าวขาลงจากรถ เห็นป้าเดินมาแต่ไกลจึงส่งเสียงเรียก เจ๊สวยเจ้าของตลาดเห็นคุณหมอหนุ่มเป็นคนมาส่งหลานสาวถึงกับยิ้มไม่หุบเชิญชวนปอร์เช่ไปกินข้าวด้วยกันที่บ้าน
ใจอยากปฏิเสธแต่เห็นคนอายุมากทำหน้าเศร้าชายหนุ่มจึงตอบตกลง เข้าทางรัมภาสิริที่แอบส่งสัญญาณให้ป้าชวนคุณหมอไปกินข้าวด้วยกัน สมกับเป็นป้าหลานแค่มองตาก็รู้ใจ
“หนูบอกแล้ว ยังไงคุณหมอก็หนีหนูไม่พ้นหรอก”
“เดี๋ยวผมจะทำให้คุณดู คนอย่างผมคำไหนคำนั้น ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
“แล้วหนูจะคอยดูค่ะ คุณหมอจะทนความน่ารักของหนูไปได้อีกนานแค่ไหน”
“ทั้งชีวิต ผมไม่เอาเด็กอย่างคุณมาเป็นภรรยาแน่นอน”
“เกลียดสิ่งไหน คุณหมอจะได้สิ่งนั้นค่ะ”
- Writer
