คุณหมอขาหนูมาอ่อย

บทที่ 4 KISS รู้หรือยังผมมองหญิงหรือมองชาย (1)

“มึงว่าไงนะ ขออีกที”

“น้องดนตรีของมึงสงสัย ตกลงมึงชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“อะไรที่ทำให้เขาคิดแบบนั้น”

“พฤติกรรมของมึงไง”

ค่ำของวันดาวินมาหาปอร์เช่ที่คอนโดพร้อมกับอาหารจากร้านของตัวเอง เขาอดขำไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท ตอนกลางวันส่งรูปพร้อมข้อความให้แต่ปอร์เช่กลับอ่านแล้วไม่ตอบ

เขาก็คิดว่ามันไม่สนใจแต่ที่ไหนได้พอเจอหน้ากันกลับถามเรื่องรูปกับข้อความ ทั้ง ๆ ที่เพื่อนเพิ่งมาถึงได้ไม่ถึงสิบนาที ดูเอาเถอะปากบอกไม่สนใจแต่การกระทำสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง

ดูท่าไอ้เพื่อนรักคงจะสละโสดในเร็ว ๆ นี้แน่นอน เพราะปกติปอร์เช่ไม่เคยแสดงอาการสนใจสาวคนไหน ขนาดคุณหมออังคณาคนสวยยังโดนเมินเลย

“ยังไง กูไม่เข้าใจ ช่วยอธิบายหน่อย” คิ้วหนาขมวดติดกันเป็นแพยาวหลังจากประมวลผล เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้ไปทำอะไรให้เธอเข้าใจผิด แล้วรัมภาสิริเอามาจากไหนหาว่าเขาไม่มองหญิง

“ก็มึงไม่รับรักคุณหมออิงค์สักที น้องดนก็เลยคิดว่ามึงเป็นเกย์” คำตอบของเพื่อนสนิททำให้คุณหมอหนุ่มอึ้งไปไม่น้อย อะไรของเธอแค่เขาไม่รับรักคุณหมอคนสวยก็กลายเป็นคนชอบเพศเดียวกันแล้วเหรอ

“ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม น่าจับตีก้นให้เข็ด” เอ่ยน้ำเสียงลอดไรฟัน ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งโดนเขาจับตีก้นแน่ คิดอะไรแบบนั้น เขาคือชายแท้แมนเต็มร้อย ยังอยากมีเมียเป็นผู้หญิงและไม่เคยคิดชอบเพศเดียวกัน

“ถอดเสื้อผ้าด้วยไหม จากนั้นมึงก็จับน้องทำเมีย”

“ไอ้ชั่ว กูไม่มีรสนิยมกินเด็ก มึงไม่ต้องมามองกูด้วยสายตาแบบนี้เลย”

“แต่กูว่ามึงไม่รอดจากเงื้อมมือน้องดนหรอก กูฟันธง”

“เอาอะไรมามั่นใจ กูบอกไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”

“แล้วถ้ากูจะจีบน้องมัน มึงจะว่ายังไง”

“อย่าทำให้เด็กเสียอนาคต”

ตอบกลับอย่างรวดเร็วสายตาเลิ่กลั่กอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดาวินยิ้มมุมปากไอ้เพื่อนรักของเขามีพิรุธ ไหนบอกไม่ชอบไม่เอาไม่รักเด็ดขาดแล้วทำไมถึงไม่ยอมให้เขาจีบรัมภาสิริ

ปอร์เช่แสร้งตีหน้าขรึมเมื่อเห็นเพื่อนกำลังจ้องมองใบหน้าของตนเอง เมื่อสักครู่เขาพูดเพราะเป็นห่วงอนาคตของชาติ เด็กกำลังโตไม่ควรมาเจอจอมมารอย่างดาวิน

“ปากแข็ง จริง ๆ มึงสนใจน้องดนแต่ไม่ยอมรับ” เขาเชื่อแบบนั้น ปกติปอร์เช่แยแสใครเสียที่ไหน มีผู้หญิงเข้าหาไม่หยุดไม่หย่อนเห็นแต่รัมภาสิรินี่แหละที่สามารถทำให้คุณหมอสุดหล่อแห่งปีเสียอาการ ถึงจะตีสีหน้าเย็นชาแต่เขารู้หรอกว่ามันคือการแสดง

“เรื่องของมึง แล้วแต่เลยจะคิดยังไง กูไม่สนใจ”

“ไม่ได้โว้ย กูรับปากน้องดนแล้ว กูจะช่วยน้องจีบมึง”

“ตกลงมึงเป็นเพื่อนใครกันแน่ ทำไมต้องไปร่วมมือกับยายเด็กแก่แดดด้วย” ปอร์เช่เอามือขึ้นมากอดอกหน้าตาบึ้งตึงบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

รัมภาสิริใช้คาถาอะไรถึงได้ซื้อตัวดาวินไปเป็นพรรคพวกได้ทั้งที่เจอกันไม่กี่ชั่วโมง เพื่อนของเขาก็เหมือนกันดูท่าจะชอบมากกับภารกิจในครั้งนี้ถึงได้ยิ้มพึงพอใจไม่สนว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

ดาวินยักไหล่ก่อนตอบ แววตาแสดงออกถึงความชอบใจ การได้เห็นเพื่อนจอมเย็นชาเสียอาการมันสนุกไม่น้อยเลย

ถ้าเขาเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ออร์ดี้ฟังรับรองมันต้องอยากเห็นใบหน้าของรัมภาสิริแน่ และต้องหัวเราะด้วยความชอบใจเพราะคนที่มาจีบปอร์เช่อายุยังไม่ถึงยี่สิบห้า ในขณะที่ปอร์เช่ใกล้จะสามสิบ

“กูสนุก กูอยากเห็นมึงมีเมีย ดูไอ้ออสิมีลูกไปแล้วสองคนในขณะที่มึงยังไม่มีแม้แต่คนคุย ถ้ากูเป็นน้องดนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน หล่อ รวย นิสัยดีอย่างมึงแต่เสือกโสด ผู้หญิงกี่คนมาจีบมึงก็ไม่เอา ถามจริงมึงชอบเพศเดียวกันไหม มึงพูดมาเลยไม่ต้องอ้อมค้อม กูรับได้เพื่อน”

ดาวินตบบ่าปอร์เช่เบา ๆ ไม่ได้คิดอย่างที่พูดหรอก เขาเชื่อมันยังชอบผู้หญิงเหมือนเดิม แค่ยังไม่เจอคนถูกใจถึงได้ครองตัวเป็นโสดมาตลอดชีวิต ไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่เรียนจนทำงาน

“มึงก็บ้าจี้ไปตามเด็กคนนั้น กูขอยืนยัน กูชอบผู้หญิงโว้ย”

“มั่นใจเหรอ กูเห็นมึงไม่นอนกับใครเลย นานแล้วนะโว้ยที่มึงจำศีล”

“กูทำแต่งานจะเอาเวลาไหนไปทำเรื่องอย่างว่า กูเหนื่อย ไม่เหมือนมึง”

“เอาจริงเหนื่อยหรือรสนิยมเปลี่ยน บอกมาซะดี ๆ ตอบกูมา”

“พอเลย กูไม่คุยกับมึงเรื่องนี้แล้ว จบนะ” เจ้าบ้านทำหน้าเซ็งไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ เขาไม่แคร์ก่อนจะหันหลังเพื่อเข้าไปในครัวแต่โดนเพื่อนห้ามไว้

ดาวินรีบเดินมาดักหน้า อย่างไรก็ต้องได้ความชัดเจน เพราะเขารับปากรัมภาสิริเอาไว้แล้ว แถมยังโม้ไว้อีกตั้งหลายอย่าง

“เดี๋ยว ๆ มึงหยุดก่อน ไม่คุยได้ยังไง กูสัญญากับน้องดนจะหาคำตอบให้ ตกลงมึงไม่มองหญิงจริงไหม ถ้ามึงชอบผู้ชายกูจะไปบอกน้องดนเอง” ดาวินจ้องเข้าไปในดวงตาคมเข้ม ไม่ยอมปล่อยเพื่อนไปง่าย ๆ และแอบลุ้นกับคำตอบ

หากปอร์เช่บอกว่าไม่มองหญิงเขาจะทำอย่างไรต่อ ทว่าผิดคาดไปหมดเมื่อได้ยินคำตอบที่มาพร้อมด้วยรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ

“เดี๋ยวกูให้คำตอบเด็กคนนั้นเอง มึงไม่ต้องเสือก”

“อุ๊บ แรงงงงง กูว่าน้องสาวของน้องดนก็สวยดีนะ มึงว่าไหม”

“อย่าไปทำให้เด็กมันเสียอนาคต ปล่อยน้องมันไปเจอคนดี ๆ เถอะกูขอ”

“แล้วกูไม่ดีตรงไหน เอาปากกามาวง”

“ทุกตรง มึงมองกระจกสิ ตรงไหนบ้างที่ไม่ต้องวง”

ปอร์เช่ชี้ไปยังกระจกที่ปรากฏเงาสะท้อนร่างหนึ่งก่อนจะส่ายหน้า ดาวินช่างกล้าถาม ถ้าวงได้เขาจะวงให้ทั้งตัว ตั้งแต่หัวจดเท้าแม้แต่ดวงตาเขาก็จะวง คนดีไม่หักอกสาว ๆ บ่อยหรอก

เขาไม่อยากให้ดาวินไปยุ่งกับสองพี่น้องนั่นเพราะสงสารเด็ก ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมโคแก่อย่างดาวินแน่นอนโดยเฉพาะระวีรำไพ ดูยังใสซื่อเหมือนคนเพิ่งจะออกมาเจอโลกแห่งความเป็นจริง ส่วนรัมภาสิริพอจะมีประสบการณ์ชีวิตอยู่บ้างแต่ยังไม่มากพอ

“สมกันมาก มึงกับน้องดนคือมวยถูกคู่ กูเชียร์น้องดน กูอยากมีน้องดนเป็นเพื่อนสะใภ้”

“คำก็น้องดน สองคำก็น้องดน มึงรู้จักเขาไม่ถึงวันเลย”

“ทำไม มึงหึงเหรอ ไม่ต้องหึงหรอก กูไม่แย่งน้องดนของมึงแน่นอน”

“หุบปากไปเลย ถ้ามึงยังอยากอยู่ในห้องของกู”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ กูไม่เคยเห็นมึงเสียอาการขนาดนี้มาก่อน ใช่เลยมึงกำลังหวั่นไหว”

“ไอ้ดาวินกูบอกให้มึงหุบปาก”

ปอร์เช่คว้าหมอนอิงปาใส่เพื่อนก่อนจะเดินหนีหายไปทางห้องครัว ปล่อยให้ดาวินยืนหัวเราะด้วยความชอบใจ

ครู่เดียวชายหนุ่มก็เอาโทรศัพท์ออกมาพิมพ์ข้อความส่งให้รัมภาสิริบอกว่า ปอร์เช่จะไปบอกเธอด้วยตัวเอง ตกลงมันมองหญิงหรือมองชาย