11
1394 Words
11
“ร้องไห้ทำไม ฉันบอกเธอแล้วไงว่าจะไม่ทำอะไรเธอก็คือไม่ทำ ถึงแม้ว่าฉันจะต้องการเธอมากแค่ไหน” เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน นิ้วมือเรียวใหญ่เกลี่ยน้ำตาเธอให้พ้นใบหน้า “นอนซะนะ ฉันขอแค่นอนกอดเธอเท่านั้น สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมากกว่านี้”
เดือนดารามองหน้าเขาที่ชิดกันจนได้สัมผัสลมหายใจของกันและกัน ด้วยความรู้สึกที่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองว่า เหตุใดจึงเชื่อใจและไว้ใจในคำสัญญาของเขา แต่ก็คิดว่า หากนอนชิดใกล้กันเช่นนี้ มันไม่ส่งผลดีกับตัวเธอเลย เดือนดาราจึงพลิกตะแคงร่างไปอีกด้านหนึ่ง หันหลังให้ชายแปลกหน้า
ลีออนขยับตัวไปชิดแผ่นหลังเดือนดารา พาดแขนกอดเธอทางด้านหลัง ไม่เพียงแค่เดือนดาราที่ข่มตานอน เขาเองก็ข่มอารมณ์ปรารถนาที่ยังคุกรุ่นไม่จางหาย เพราะคำสัญญาที่มีไว้กับเธอ
เจ้าแรมโบ้ แมวสายพันธ์บริติซ ช็อตแฮร์ เดินลอดผ่านประตูแมวเข้ามาในห้องของผู้เป็นนาย ก่อนที่มันจะเดินไปหยุดตรงบันไดแมวที่จะนำพาร่างอวบอ้วนของมันขึ้นไปบนเตียงนอนของลีออนได้โดยสะดวก
เมี้ยว...เมี้ยว
แมวจอมขี้เกียจส่งเสียงปลุกหญิงสาวแปลกหน้าที่นอนบนเตียง และเมื่อเห็นว่า คนที่มันปลุกยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น มันจึงก้าวขึ้นไปบนตัวเดือนดารา ส่งเสียงร้องเรียกอีกครั้ง
เมี้ยว...เมี้ยว
ไม่เพียงแค่ส่งเสียงร้อง มันยังเอาขนนุ่มๆ คลอเคลียตรงบริเวณลำคอของหญิงสาว ได้ผล เดือนดารางัวเงียตื่นอย่างเกียจคร้าน มองหน้าเจ้าแมวเหมียวที่เวลานี้นอนอยู่บนอกของตนแล้วยิ้ม
“อะไรเจ้าเหมียว ปลุกฉันเหรอ” เดือนดาราพูดกับเจ้าแรมโบ้ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง อุ้มแมวตัวอ้วน นัยน์ตาสีเขียวขึ้นมากอด “แกน่ารักจังเลย”
เธอยิ้มกับความน่ารักของแมวเหมียว สัตว์ที่เธออยากจะเรียกมานาน แต่ไม่มีโอกาสได้เลี้ยง เนื่องจากมารดาไม่ชอบเลี้ยงสัตว์เพราะคิดว่ามันคือภาระ ไปไหนมาไหนหากไม่มีคนดูแลก็จะเกิดความเป็นห่วง พอได้สัมผัสสัตว์ที่ตนชอบ มีหรือเธอจะไม่หยอกเย้าเล่นด้วย
และระหว่างที่เธอกำลังเล่นอยู่กับเจ้าแรมโบ้แสนเชื่อง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น อึดใจต่อมาบานประตูจะเปิดออก สาวใช้นามว่าโซฟีได้เดินเข้าพร้อมกับถือถุงใบหนึ่งมาด้วย
“สวัสดีค่ะคุณเดน่า ฉันชื่อโซฟีค่ะเป็นสาวใช้บ้านหลังนี้” โซฟีทักทายพร้อมกับแนะนำตัวคนนั่งบนเตียง “ตัวจริงคุณสวยกว่าในรูปเยอะเลยนะคะ”
คำพูดของโซฟีเรียกความสงสัยให้เดือนดาราไม่น้อย ‘สวยกว่าในรูป’ บ้านหลังนี้มีรูปเธอด้วยหรือ ทั้งที่เธอเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก
“รูป รูปไหนคะ” เดือนดารถามทันควัน
“รูปนั้นไงคะ คุณลีออนวาดไว้เมื่อปีก่อน วาดเสร็จก็ใส่กรอบรูปแขวนไว้หัวเตียง”
สาวใช้ตอบ ชี้มือไปยังรูปภาพติดฝาผนัง เดือนดารามองตามไป ความตกใจเกิดขึ้นเพราะไม่คาดคิดว่า ลีออนจะวาดภาพเธอติดไว้บนนั้น เขาจดจำใบหน้าตนได้ถึงขนาดนำไปวาดภาพได้เลยหรือ ภาพนั้นเป็นใบหน้าของเดือนดาราที่ลงด้วยสีน้ำมัน
“คุณลีออนบอกฉันว่า ตัวจริงของคุณสวยกว่าในรูปค่ะ แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่า ภาพที่คุณลีออนวาดก็สวยมากแล้ว พอมาเจอตัวจริง สวยกว่าตามที่คุณลีออนวาดไว้ แล้วไม่ใช่แค่ภาพนี้เท่านั้นนะคะ ยังมีอีกหลายภาพเลย ฉันจะไปหยิบให้คุณดู”
โซฟีลุกเดินไปหยิบสมุดวาดภาพบนโต๊ะหัวมุมห้อง จากนั้นก็เดินกลับมานั่งข้างเตียง ยื่นสมุดในมือส่งให้เดือนดารา
“ในสมุดมีอีกเพียบค่ะ สวยทุกภาพเลย คุณเดน่าเปิดดูสิคะ”
เดือนดารามองหน้าผู้พูดที่ดูเหมือนจะเชื้อเชิญให้ตนดูภาพในสมุดเล่มนี้เต็มที่ ก่อนจะหลุบตามองสมุดที่ตนถืออยู่อย่างให้ความสนใจปนใคร่รู้ ในที่สุดเดือนดาราก็ตัดสินใจเปิดดูภาพวาดในสมุด
สาวไทยมองดูภาพวาดของตนในอิริยาบถต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นยืนอยู่ริมหน้าต่าง แล้วทอดสายตามองออกไปด้านนอก ภาพที่ตนนั่งอยู่บนริมชายหาด บางภาพก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ และอีกหลายภาพที่ลีออนจะจินตนาการและการสร้างสรรค์ของผู้วาด ทุกภาพเสมือนเธอยืนเป็นแบบให้เขาวาด ลีออนจดจำรายละเอียดบนใบหน้าของเธอได้เป็นอย่างดี ทั้งที่พบหน้ากันไม่กี่นาที อีกทั้งคาดไม่ถึงว่า ผู้ชายหยาบโลนคนนี้จะมีฝีมือการวาดภาพไม่ต่างกับจิตกรฝีมือดี เขาเป็นผู้ชายที่น่าทึ่งเหลือเกิน
“สวยไหมคะ” โซฟีถาม
“สวยค่ะ สวยทุกภาพเลย” คนตอบยิ้ม รู้สึกปลื้มปริ่มกับภาพวาดทุกภาพในสมุด “เจ้านายของเธอวาดรูปเก่งจังนะ สงสัยวาดภาพผู้หญิงบ่อยถึงได้วาดเหมือนกับฉันยืนเป็นแบบ”
“คุณลีออนไม่เคยวาดรูปผู้หญิงค่ะ คุณลีออนวาดแต่เจ้าแรมโบ้ที่คุณอุ้มอยู่ คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่คุณลีออนวาดค่ะ” โซฟีตอบตามตรง
“ไม่น่าเชื่อนะว่า เจ้านายของเธอจะมีอารมณ์ศิลปะกับเขาด้วย”
“คุณลีออนเหมือนคุณพ่อค่ะ คุณท่านชอบวาดรูปและสะสมภาพหายาก คุณลีออนบอกว่า การวาดรูปคือการคลายเครียดอย่างหนึ่ง ทำให้จิตใจสงบ ความคิดความอ่านอยู่กับตัวเอง งานใหญ่ๆ บางเรื่องคุณลีออนก็คิดได้ตอนวาดรูป”
“แล้วเจ้านายของเธอไปไหนล่ะ” เดือนดาราหยั่งเชิงถาม เผื่อเธอจะหาทางหนีออกไปจากที่นี่ได้
“ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ไปรับลูกค้าที่สนามบินค่ะ” เดือนดารายิ้ม ตอนนี้ลีออนไม่อยู่บ้าน ก็เท่ากับว่าเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้ออกไปจากที่นี่
“ถ้าอย่างนั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ” เดือนดารารีบวางแมวเหมียวขี้อ้อนลงข้างตัว ทั้งที่อยากจะนำมันกลับไปอพาร์ตเม้นต์ของตนด้วย แต่ก็คิดว่า หาทางเอาตัวรอดไปจากบ้านหลังนี้สำคัญที่สุด
“คงไม่ได้ค่ะ คุณลีออนสั่งฉันไว้ว่า ให้ดูแลคุณอย่างดี ไม่ให้คุณออกไปจากห้องจนกว่าคุณลีออนจะกลับบ้าน แล้วยังสั่งให้ลูกน้องอีกสองคนเฝ้าอยู่หน้าห้องกลัวคุณหนี ฉันแนะนำว่าให้คุณทำตามที่คุณลีออนสั่งดีกว่าค่ะ แล้วยังฝากบอกคุณไว้ว่า ถ้าคุณไม่ทำตามข้อตกลง คุณลีออนก็จะไม่ทำตามคำสัญญา”
เดือนดาราหน้ามุ้ย ลีออนฉลาดมากดักความคิดตนออกว่า ต้องการหนีจากเขาไป ถึงได้ให้ลูกน้องเฝ้าเธอราวกับเป็นนักโทษ หนำซ้ำยังฝากคำขู่ที่เธอจำขึ้นใจ
“เจ้านายเธอคงทำแบบนี้กับผู้หญิงบ่อยสินะ”
เดือนดาราถามเสียงขุ่น
“ไม่ค่ะ ไม่เคยเลย คุณเป็นคนแรก” โซฟียิ้มตอบ “ฉันว่า คุณไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ เสร็จแล้วจะได้ทานอาหารเช้าและทานยา สายๆ หมอเจมส์จะมาฉีดยากันบาดทะยักให้คุณ ไปค่ะ ฉันจะพาคุณไปเข้าห้องน้ำ เรื่องเสื้อผ้าไม่ต้องห่วงค่ะ คุณลีออนเตรียมไว้ให้คุณแล้วอยู่ในถุงใบนี้ค่ะ”
เดือนดาราเหมือนคนไม่มีทางเลือก หญิงสาวก้าวลงจากเตียงโดยมีโซฟีเข้ามาประคอง เธอจำต้องทำตามคำสั่งของลีออนไปก่อน หากมีโอกาสเดือนดาราไม่ปล่อยให้ผ่านมือไปอีกแน่นอน จะต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้
- Writer
