“ไปทำอะไรให้กินหน่อย” อีตาคุณพอร์ชพูดขึ้นในช่วงเย็นหลังจากที่เขานั่งเล่นโทรศัพท์แล้วปล่อยให้ฉันจัดการกับข้าวของเครื่องใช้และสำรวจห้องไปพลาง ๆ
“คะ? ให้ฉันทำเหรอ” ฉันเงยหน้าถามเขาแล้วก็ชี้มาที่ตัวเอง
“อืม” เขาตอบแต่สายตาก็ยังจ้องอยู่ที่โทรศัพท์ ไร้มารยาทมากค่ะ อยากจะจับมานั่งสอนมารยาทในการพูดคุยเบื้องต้น
“คุณอยากกินอะไรคะฉันจะทำให้” ฉันถามเขาต่อ ชีวิตฉันทำเป็นแค่อาหารง่าย ๆ เช่น บะหมี่ ไข่เจียว ประมาณนี้ ไม่ได้เวอร์ขนาดทำอย่างอื่นไม่เป็นนะคะ อย่างอื่นก็ทำได้แต่มันกินไม่ได้
“เปลี่ยนสรรพนามของเธอใหม่หน่อย ระคายหู” เขาบอกฉันแล้วเงยมองด้วยหางตา แต่ฉันก็ไม่ได้ใช้สรรพนามน่าเกลียดอะไรนะ หรือพูดแทนตัวว่าฉันมันแข็งไป
“คุณอยากรับประทานอะไรคะดิฉันจะทำให้ทาน” ฉันเดินไปถามเขาใกล้ ๆ
“น้ำหวาน” เขาเงยหน้าขึ้นมองแล้วเรียกชื่อฉันเสียงดุทันที
“แหะ ๆ โอเคค่ะ คุณพอร์ชอยากทานอะไรคะเดี๋ยวหวานทำให้ทานค่ะ” ฉั
