EP : 3

1358 Words

ฉันยืนทำใจอยู่เกือบนาทีก่อนจะตัดสินใจได้ว่าคงต้องเป็นฝ่ายทักอาเสี่ยที่นั่งอยู่หลังเก้าอี้ใหญ่นั่นก่อน เพราะดูท่าทางลุงจะไม่ได้รับรู้เลยว่ามีสิ่งมีชีวิตอย่างน้ำหวานยืนอยู่ในห้องด้วย เอ๊ะ! หรือลุงรู้แต่อยากให้ฉันเล่นใหญ่ใส่ ไม่ ๆๆ แค่คิดฉันก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว "เอ่อ...สวัสดีค่ะ" ฉันเอ่ยทักออกไปเสียงหวานพยายามทำตัวเป็นมืออาชีพ (มั้งนะ) รู้สึกเครียดที่ต้องมานอนกับใครก็ไม่รู้ แล้วยังต้องเสียความสาวให้กับคนที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อ ดูเหมือนคน ๆ นั้นจะรู้สึกตัวว่าในห้องนี้มีฉันอยู่ด้วยอีกคนเพราะเขาขยับตัวนิดหน่อย แล้วจากนั้นก็ค่อย ๆ หันเก้าอี้มา ค่อย ๆ หัน ช้า ๆ ช้า ๆ ทีละนิด ทีละนิด ส่วนใจฉันก็เต้นรัวเร็วแล้วก็ค่อย ๆ แผ่วลงเหมือนจะหยุดหายใจด้วยความตื่นเต้น จนกระทั่ง... พรึ่บ! เขาคนนั้นหันมาเผชิญหน้ากับฉันพร้อมกระตุกยิ้มร้ายกาจให้ ! !! !!! !!!! กรี๊ดดดดดดด!!!!! ฟุบ! -เวลาต่อมา- ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาทำให้พบว่าฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงนอนกว้างที่โคตรนุ่ม แต่พอนึกถึงหน้าเจ้าของเตียงขึ้นมาก็ทำให้ฉันดีดตัวขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจออะไรที่ช็อคโลกขนาดนี้มาก่อน ถ้าคุณเปรียบไอดอลเกาหลีสักคนที่หล่อมากเหมือนหลุดออกมาจากนิยาย เขาคนนั้นก็เหมือนกัน ...แต่เป็นอีกด้านนะ -_- เหมือนหล่อสุดขั้ว กับ ขี้เหร่สุดกู่ไม่มีผิด ภาพที่ฉันเห็นก่อนสลบไปคือตาเสี่ยลงพุง หัวล้าน ที่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่หลวม ๆ ทำให้พุงใหญ่ที่มีขนตรงท้องโผล่ออกมา มันน่าเกลียดมาก พอเขายิ้มฟันทองสองซี่มันก็เปล่งประกายออกมา และที่สำคัญเขาทำหน้าหื่นมาก! ฉันไม่ได้เหยียดน่าตานะคพแต่ฉันช็อค ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ ที่ฉันต้องเสียความบริสุทธิ์ที่รักษามา 20 ปีให้คน ๆ นั้น มันทำใจไม่ได้ ทำยังไงก็ทำใจไม่ได้เลย บอกตามตรงว่าให้อีหวานกระโดดตึกหนีหนี้วันพรุ่งนี้ยังง่ายกว่า! "ฮือ ๆ หวานมึงจะทำยังไงดี" ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองเอาไว้แล้วมองไปรอบห้อง ดูสภาพห้องนอนก็รู้แล้วว่าโรคจิตชัวร์ ๆ บ้ากามชัด ๆ ห้องตกแต่งแนวโมเดิร์นแต่แอบหรูสีห้องและของใช้ส่วนใหญ่เป็นสีแดงเลือดนกสลับกับสีดำเปียโนแบล็ค แล้วก็เปิดไฟสลัวให้อารมณ์เหมือนห้องนี้สร้างมาเพื่อเรื่องบนเตียงโดยเฉพาะ มึงจะบ้ากามอะไรเบอร์นั้น โอ๊ย! แต่สิ่งที่ทำให้ฉันโล่งใจนิดหนึ่งคือร่างกายฉันยังอยู่ครบ 32 แต่ยังก่อนอย่าเพิ่งวางใจ ฉันเคยอ่านในนิยายถ้าเสียซิงมันจะเจ็บตรงน้องสาวฉันก็เลยขยับตัว แต่มันก็ไม่รู้สึกเจ็บนะแต่ฉันก็ยังไม่ชัวร์เพราะตาเสี่ยนั่นมันอาจจะเท่านิ้วก้อยก็ได้เลยทำให้ไม่รู้สึกฉันเลยกระโดดลงจากเตียงแล้วก็ขยับตัว เดินบิดสะโพกบิดตูดยุกยิก ๆ อยู่สักพัก เฮ้อ! โอเคน้ำหวานไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ อย่างน้อยก็ไม่โดยลักหลับ แต่ว่าตอนตื่นนี่สิอาจจะไม่รอดว่าแต่มันหายไปไหน ฉันฟื้นมาจะสิบนาทีแล้วยังไม่เจอใครเลย แต่ก็ดีแล้วล่ะไม่ต้องเข้ามานะได้โปรด สาธุ! อย่าให้มีคนเข้ามาเลยนะเจ้าคะ ถ้าไม่มีคนเข้ามาพรุ่งนี้อีหวานจะซื้อน้ำแดงถวายเจ้าที่หน้าตึก 100 ขวด! "ไง" เสียงทุ้มๆ แต่ฟังดูกวนประสาทที่สุดเอ่ยขึ้นมาทันทีที่ฉันยกมือขึ้นท่วมหัว เจ้าที่ที่นี่ขี้เกียจเหรอคะลูกช้างเพิ่งจะบนบานยังไม่ทันเสร็จเลยนะทำไมถึงได้ปล่อยคนเข้ามาเร็วจังเลย! ฉันเบะปากจะร้องไห้แล้วค่อย ๆ เอามือลง ก่อนที่จะรวบรวมกำลังใจที่พอจะมีอยู่น้อยนิดหันไปยังประตูห้องที่น่าจะมีใครสักคนยืนอยู่ช้า ๆ "ทำบ้าอะไรของเธอ" พอฉันหันไปก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่ถึงแม้ในห้องจะสลัวแค่ไหนก็ไม่สามารถบดบังความหล่อออร่าทะลุมิติของเขาได้ หล่อเหมือนเอา อพอลโล อโดนิส นาร์ซิสซัส แอนดีเมี่ยน ไฮยาซินทัส แกนีมีด แอรีส อีรอส มายำรวมกันแล้วค่อย ๆ บรรจงปั้นออกมาเป็นเขา ฉันจ้องมองเขาด้วยความตกตะลึงได้ยินสิ่งที่เขาถามแต่ไม่มีสติรวบรวมคำตอบให้เขาได้ แม้แต่สติจะวิเคราะห์สิ่งที่เขาถามฉันยังไม่มีเลย 'ทำบ้าอะไรของเธอ' เออนั่นสิ ฉันทำบ้าอะไรเหรอ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย "ว่าไง ทำบ้าอะรของเธอ" "ฮะ...ฮ๊ะ ทำ ทำอะไร" ฉันค่อย ๆ รวบรวมสติแล้วถามเขา ทำให้ผู้ชายคนนั้นที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าพิงประตูอยู่ขมวดคิ้วแล้วก็ส่ายหน้าด้วยท่าทางเอือมระอา "เธอยกมือไหว้อะไร" เขาถามแล้วก็เดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมกับจ้องหน้าฉัน ฮือ~ อย่าเดินมานะที่รักหนูใจไม่ดี พี่ชายเหมือนอปป้าเกาหลีที่มีพ่อเป็นเทพกรีกมากเลย >//////< เขาพูดแค่นั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาทางฉันก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าฉันด้วยระยะห่างประมาณ 1 ไม้บรรทัด แล้วก็จ้องหน้าน้องน้ำหวานอีกแล้ว โอ๊ยพี่ชายยิ่งใกล้ยิ่งรู้สึกเหมือนจะตกหลุมรัก "เธอนี่... " "เธอนี่...อะไรคะ" เพราะเขาไม่ยอมพูดต่อให้จบเอาแต่มองหน้าอยู่นั่นด้วยความอยากรู้ฉันเลยถามออกไป "เธอนี่...เป็นพวกโคตรเหยียดหน้าตาเลยว่ะ" "!"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more