“น้ำหวาน น้ำหวาน ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา”
“อื้อ! ใครมาปลุกวะ! จะนอนโว๊ย!”
“ตื่นได้แล้วอย่ามาโวยวายนี่บ่ายแล้ว” พอเสียงนั้นจบลงฉันที่กำลังงัวเงียและง่วงมากก็เริ่มรู้สึกว่ามีความเย็นของแอร์มาปะทะที่ไหล่ คงเป็นเพราะมีคนดึงผ้าห่มออกแน่ ๆ
“อื้อ! คุณพอร์ชหวานจะนอน~” ฉันสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาทำให้มองเห็นใบหน้าหล่อที่ซ่อนความหื่นเอาไว้เป็นคนที่มารบกวนการนอนอย่างมีความสุขของฉัน พอเห็นหน้าแล้วความหมั่นไส้ก็เกิดขึ้นมาทันทีฉันเลยทำปากจิ๊จ๊ะใส่เขาแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“ไปกินข้าวกัน” คุณพอร์ชยังไม่หยุดที่จะปลุกฉันแล้วก็เพิ่มเลเวลด้วยการเขย่าร่างบอบบางขาวนวนเนียนของน้องน้ำหวานซ้ำ ๆ แถมแรงมากอีกด้วย
“คุณพอร์ช! หวานเพิ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเองนะ!” ฉันหันไปวีนเขาเพราะหันไปเจอนาฬิกาหัวเตียงพอดี บ่ายโมงตรงเป๊ะนั่นยิ่งทำให้ฉันโมโหเพราะฉันเพิ่งได้นอนตอนตีสี่ครึ่ง เมื่อคืนเรียกได้ว่าฉันโดนเขาจับฟาดไปทั่วทุกมุม
