คนต่ำช้า
ม่านเวยอิงรู้สึกปวดระบมไปทั่วร่าง กระนั้นดวงตาก็เป็นประกายวูบไหวไปมา หัวใจเต้นตึกตั้ก
พลังลมปราณมากขึ้นเป็นเท่าตัว ตอนนี้เกือบจะถึงสองส่วนแล้ว
ให้ตายเถอะ การช่วยหรงจือหยางกลับเป็นสิ่งที่ได้พลังมากที่สุด
ทว่าเจ็บขนาดนี้ คงไปแข่งกีฬาไม่ได้
ม่านเวยอิงทักไปบอกเฉียวเจียว ว่าเธอระบมไปทั่วกายไม่สามารถขยับเต็มที่ได้ เฉียวเจียวตอบกลับ
“เข้าใจแล้วค่ะ” เด็กสาวยิ้มที่มุมปาก เช่นนี้ค่อยเหมือนคนปกติ
วันถัดมา งานแข่งกีฬาก็ยังคงครื้นเครงแม้หลายคนจะผิดหวังที่ม่านเวยอิงไม่ได้ลงแข่ง ทว่ากลับเป็นสิ่งที่ทุกคนเข้าใจ
ไป๋หลันได้ยินข่าวว่า ม่านเวยอิง ปวดเมื่อยตัว พักอยู่บ้านจึงซื้อยาแล้วตั้งใจจะไปเยี่ยม
ม่านเวยอิงหยิบขนมขึ้นมาทานพร้อมพูด
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่ไม่ต้องมาเยี่ยมหรอก”
“ไม่เป็นไรพี่มีเรื่องจะคุยกับพวกเราด้วย” ม่านเวยอิงหันไปมองเพื่อนที่กำลังอ่านหนังสือ
เฮ้อ!! นึกว่าจะได้วายร้
