“บูต้องเรียกคุณว่าไงคะแซม ปะป๊า หรือแด๊ดดี้ดี” พบูนึกสนุก
คงเพราะเธอคุ้นกับการอยู่กับผู้สูงอายุ กิริยาของเธอเลยไม่สะดุด ไม่มีความเคอะเขิน
แซมหัวเราะร่า “เรียกว่าแซมนั่นแหละ ผมเองก็ไม่ชินที่จะมีลูกสาวสวยขนาดนี้”
ดีนเองก็พลอยยิ้มตามมิตรภาพที่ไม่มีอะไรเคลือบแคลงพลอยทำให้รู้สึกสบายใจ เขาอยู่ในโลกที่แข่งขันกันทุกนาที คนรอบตัวหาคนไว้ใจได้ยาก ส่วนมากซ่อนมีดไว้ข้างหลัง และพร้อมจะแทงเขา หากเขาเพลี่ยงพล้ำ
“ผมขอเป็นเพื่อนคุณอีกคนได้ไหมพบู?” ดีนเสนอตัว
“ไม่ดีมั้งคะ ฉันไม่เคยมีเพื่อนเป็นมหาเศรษฐีเลยค่ะ”
“คุณจำผมได้นี่” ดีนท้วง
“ฉันความจำดีค่ะ คงเพราะฉันไม่ดื่มพร่ำเพื่อมั้งคะ” พบูยอกย้อน
“ลองดูนะครับ รู้จักผมมีแต่ได้ไม่มีทางเสียหรอก” ดีนคุยโอ่ เขาหยิบแบงก์ดอลลาร์หย่อนลงกระปุก เป็นทิปปึกใหญ่ของวันนี้
“อย่าคิดว่าติดสินบนฉันแค่นี้ แล้วฉันจะรับคุณเป็นเพื่อนนะ” พบูเปรยลอยๆ
“มันน้อยไปเหรอครับ?” ดีน
