พบูหัวเราะแก้เก้อ เธอลืมไป ประเทศไทยไม่มีหิมะ และอุณหภูมิที่เคยเย็นจัดก็ไม่เคยทำให้ผิวน้ำในท้องทะเลแข็งตัวได้
“อดเป็นโรสเลย”
เกื้อกับเก้ามองสบตากัน แล้วก็เป็นเก้าที่สัพยอกพบู “พี่บูหาแจ๊คเจอแล้วเหรอครับ”
พบูกดมุมปากโค้งลงแล้วก็ตอบเก้าด้วยเสียงแข็งๆ เพราะดันนึกถึงหน้าของอาเชอร์เข้า “เจอแต่แคล ฮอคลีย์ ผู้ชายเห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจน่ะ”
“แต่เขารวยนะ” เกื้อแย้ง
“ตามเนื้อเรื่องแล้ว เขากำลังจะล้มละลายต่างหาก” พบูเถียง
“แค่เองนะครับ ยังไม่ถึงขั้นนั้น คนรวยที่เป็นชนชั้นสูง ต่อให้ล้มเขาก็ล้มบนฟูก มีรัฐบาลคอยสนับสนุน ไม่เหมือนคนจนหรอกครับ คนระดับล่างหากเข้าตาจน หนทางเดียวที่จะปลดปล่อยได้ คือความตาย” เก้าเปรยลอยๆ
พบูหันไปมองหน้าผู้ชายวัยสิบเก้าปี “หัวแข็งนะเรา ความคิดแบบนี้พวกอนุรักษ์นิยมไม่ชอบหรอก หัวก้าวหน้าควบคุมยาก”
“ผมเป็นประชาชนในประเทศที่เป็นประชาธิปไตยนะพี่บู” เก้าแย้ง
พบูแสยะยิ้ม “f
