ข้าก็แค่แม่ค้าขายสมุนไพร

ข้าอยากแต่งงาน

“แปลกจริงมิติของนายหญิงทำไมถึงหนาวเหน็บเช่นนี้ ขนาดข้าอยู่ในถ้ำยังรู้สึกได้เลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ชั่วอึดใจต้าฝูก็ทะยานตัวออกจากภูเขาแล้วบินโฉบลงมาใกล้ธารน้ำตกปราณซึ่งน่าจะเป็นสาเหตุที่มาของอากาศที่เย็นยะเยือกนี้ แต่ก็ต้องตกใจอีก ระลอกเมื่อน้ำตกอันกว้างใหญ่ได้กลายเป็นน้ำแข็งไปเสียแล้ว ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นมันไม่เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนเลย’ เหยี่ยวหนุ่มรู้สึกสงสัย จึงได้กวาดสายตามองหาสาเหตุที่พอจะเป็นไปได้

“เดี๋ยวนะ นั่นนายหญิงนี่ นายหญิงขอรับได้ยินข้าหรือไม่ ท่านนั่งอยู่ที่นี่นานเท่าใดแล้วเนี่ย” เหยี่ยวหนุ่มยิ่งตกใจคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายของตนแน่แล้ว มันถึงได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดเช่นนี้

“หือ...ต้าฝูหรือ”

“นี่ฝีมือท่านหรือขอรับ นายหญิงรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังทำร้าย ต้นไม้และสมุนไพรพวกนี้อยู่น่ะ ท่านรีบปรับสมดุลลมปราณและฟื้นฟูต้นไม้พวกนี้เถอะขอรับ”

“นะ..นี่ฝีมือของข้ารึ” อั้ยหยา..เป็นอย่างนี้ได้ยังไง อารมณ์แปรปรวนมันส่งผลขนาดนี้เชียว นี่ขนาดแค่เขาจูบนะนางยังเป็นถึงขนาดนี้ หากมันมากกว่าจูบเล่านางจะมิแย่หรือ..เฮ้อ หลังจากลี่หลินนั่งปรับสมดุลพลังเพียงไม่นานพลังปราณในร่างกายก็เริ่มคงที่และกลับมาสมบูรณ์เต็มสิบส่วนเช่นเดิม จากนั้นนางก็ได้ทะยานขึ้นไปในอากาศและถ่ายเทปราณธาตุพฤกษาเพื่อรักษาเหล่าต้นไม้และสมุนไพรน้อย ๆ ให้ฟื้นคืนสภาพเดิม พร้อมกันนั้นนางก็ทำปากขมุบขมิบไม่หยุด ถ้าหากจะเอียงหูฟังให้ดีก็จะได้ยินเสียงนางพร่ำว่า “โอเด็ก ๆ จ๋าแม่ขอโทษต่อไปแม่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว แม่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่โกรธกันน๊า” เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการรักษา เหล่าต้นไม้ใบหญ้าก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนชีพแลดูมีชีวิตชีวาดังเดิม เหมือนไม่เคยผ่านการแช่แข็งมาก่อน เห็นแบบนั้นแล้วนางก็เคลื่อนย้ายตัวเองลงมาอยู่ต่อหน้าอสูรหนุ่ม

“นายหญิงพอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านกันแน่ ทำไมท่านถึงได้เป็นเช่นนี้ได้” สีหน้าของต้าฝูดูเป็นกังวลมาก

“ต้าฝู ใจของข้ามันไม่ปกติมันเต้นแรงไม่ยอมหยุด ก็เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้มิติปั่นป่วนเช่นนี้ ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านตกใจ”

“ท่านป่วยใช่ไหม หรือว่าเกิดบางสิ่งบางอย่างกับท่านตอนที่ข้าไม่อยู่”

“ข้าไม่ได้ป่วยเสียหน่อย แต่ข้าเจอคนผู้นั้นแล้วคนที่จะทำให้ยัยหนูกลับมา ข้ามั่นใจว่าเป็นเขาแน่นอน” ก็หัวใจของนางมันบอกว่าอย่างนั้นมันตอบรับเขาแล้วจริง ๆ นางค่อนข้างจะมั่นใจ แต่ไหนแต่ไรมานางก็เป็นคนที่ซื่อตรงกับใจของตัวเองเสมอ

“หากท่านเจอคนผู้นั้นแล้วก็ดีสิข้าก็อยากเจอคุณหนูไว ๆ เช่นกัน”

เฮ้อ..ค่อยยังชั่วหน่อยลี่หลินถอนหายใจยาว ๆ หนึ่งที นางคิดว่าต้าฟูจะโกรธซะแล้ว หลังจากนั้นนางจึงตัดสินใจเล่าเรื่องของบุรุษผู้นั้นให้กับต้าฝูฟังรวมถึงเรื่องถอนพิษนั่นด้วย แต่พอนางเล่าจบเท่านั้นแหละ อสูรหนุ่มหน้าตายและมีท่าทีที่สุขุมเยือกเย็นก็โวยวายขึ้นมาทันที

“อะไรนะขอรับ! ท่านเพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร ทำไมท่านถึงไม่รอให้แต่งงานก่อนขอรับนายหญิง”

อ้าว..ไหนใครกัน? เมื่อกี้ยังบอกว่าอยากเจอคุณหนูไว ๆ ไงเล่า เฮอะ! คนที่เพี้ยนคือท่านต่างหากล่ะต้าฝู

“ข้ารอไม่ได้หรอกข้ารู้สึกถึงพลังชีวิตของยัยหนูอ่อนแรงลงไปมาก ข้าก็พยายามส่งปราณให้นางได้ดูดซับทุกวันแล้วนะ แต่บางครั้งนางก็แทบจะไม่รับทั้งที่นางชอบกินขนาดนั้น หากข้ารอจนกว่าจะถึงวันนั้นข้าไม่รู้จะผ่านด่านอะไรบ้าง ครอบครัวของเขาหรือแม้แต่คู่หมั้นคู่หมายเขาก็อาจจะมีแล้ว ข้ากลัวว่ายายหนูจะรอไม่ไหว” ที่นางตัดสินใจแบบกะทันหันก็เพราะเรื่องของแทนน้อยนี่แหละ นางไม่ผิดใช่ไหมที่อยากจะเจอลูกไว ๆ และนางเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องแต่งงานสักนิด มันจะเป็นอย่างไรก็ช่างขอแค่ตอนนี้แทนน้อยได้เกิดมาก่อนก็พอ นางพร้อมที่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับลูกสาวอีกครั้ง ชีวิตใหม่ที่นี่ดูแล้วก็ไม่น่าจะเลวร้ายอะไร เงินทองของนางก็มีตั้งมากมายเลี้ยงลูกได้สบาย ๆ แต่หากมีเขาเป็นพ่อของยายหนูได้จริง ๆ มันก็คงจะดีไม่น้อย ก็ตอนนี้นางมีความรู้สึกที่ดีให้กับเขาไปแล้ว

“ทำไมท่านไม่บอกข้าเรื่องคุณหนูขอรับ นายหญิงปรึกษาท่านไป๋จวินก่อนดีหรือไม่ขอรับ”

“ไม่..ไม่ดี เขาผู้นั้นเป็นสหายของศิษย์พี่เอาไว้ข้าจะบอกศิษย์พี่จวินเองหลังจากจบเรื่องนี้แล้ว ท่านอย่าโกรธข้าเลยนะข้ามีความจำเป็นจริง ๆ ต้าฝูมานั่งนี่สิข้ามีอะไรให้ดู ท่านรู้จักนี่หรือไม่”

พรึ่บบ!!!

เหยี่ยวหนุ่มหัวเราะคิกคักอย่างกลั้นไม่อยู่ เขาคิดว่าอารมณ์ของนางช่างเปลี่ยนได้รวดเร็วยิ่งนักเมื่อครู่ก็ดูเศร้าพิกล ตอนนี้กลับหาของกินมาล่อลวงเขาอีกแล้ว

“ท่านไปเอาของพวกนี้มาจากไหนกัน” อาหารหน้าตาประหลาดเช่นนี้ดูแล้วคุ้น ๆ เหมือนเขาจะเคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว

“ข้าไปที่เรือนหุบเขาหมื่นวิญญาณมา แล้วข้าไปเจอของพวกนี้ในตู้เก็บของ” ก่อนที่ศิษย์พี่จะถูกดึงตัวมาที่นี่เขาต้องเป็นเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตแน่เลย ของกินถึงได้เยอะขนาดนี้ไม่รู้จะกินอีกกี่ปีกี่ชาติมันถึงจะหมด มีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้น

“ถาดนี้ของท่าน เราเรียกมันว่าซาชิมิรวม ส่วนนี่ของข้าซูชิรวมทุกหน้าฮิฮิ ท่านรู้หรือไม่ยายหนูชอบกินอาหารญี่ปุ่นที่สุดเลย มันเป็นอาหารจากบ้านเกิดของศิษย์พี่จวินน่ะ นี่ ๆ เวลาจะกินท่านต้องใส่วาซาบิเยอะ ๆ แบบนี้ แล้วก็นำมาจิ้มกับโชยุแบบนี้ แล้วก็กินได้เลย อะ..อันนี้ข้าทำให้ ท่านกินเลยสิกินเลย ๆ” ลี่หลินสาธิตวิธีกินซาชิมิให้กับต้าฝูด้วยการปาดวาซาบิใส่บนปลาดิบคำโต ๆ แล้วก็บริการให้ถึงปากของอสูรหนุ่ม หึ ๆ หากไป๋จวินอยู่ที่นี่เขาต้องส่ายหัวกับความขี้แกล้งของนางเป็นแน่ ดูอย่างไรก็รู้ว่านางกำลังหลอกล่อเพื่อจะกลั่นแกล้งพ่อเหยี่ยวหนุ่มอยู่

“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะนายหญิง”

“อืม ๆ กินเลย แบบนั้นแหละ” ลี่หลินหลอกล่อเหยี่ยวหนุ่มสำเร็จ จากนั้นก็รอลุ้นสิ่งที่จะตามมา ฮิฮิ..ช่างหลอกได้ง่ายดายยิ่ง พ่อเหยี่ยวหน้าตายท่านตกหลุมพลางข้าแล้ว

“อะ อ๊าาาาาา สมองข้าาาา! ซี๊ดดดด อาาาา นายหญิงท่าน อ๊าาาาา”

“ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ เสียงท่านนี่มันเหลือเกินจริง ๆ เซ็กซี่เป็นบ้า จะซี๊ดซ๊าด ก็ซี๊ดซ็าดไปซี่ ไม่ต้องเรียกข้าได้มั้ยเล่า มันน่าขนลุกจะตาย”

“ถ้าเช่นนั้นนายหญิงก็ลองเอาไอ้นี่ไปให้นายท่านทานบ้างสิขอรับ”

“ใครนายท่าน นายท่านคนไหน”

“ก็คนที่จะมาเป็นบิดาของคุณหนูยังไงล่ะขอรับ”

“ท่านนี่มันยังไงนะ เขายังไม่ได้เป็นอะไรกับข้าสักหน่อย ท่านก็ไปให้ความสำคัญกับเขาแล้วรึ” แค่พูดถึงเพียงนิด พลันก็นึกถึงรสจูบของบุรุษผู้นั้น ทำเอาใบหน้าของนางร้อนผ่าวไปหมด ช่างน่าอายยิ่งนักลี่หลินเอ๊ย...

โถ..ช่างปากไม่ตรงกับใจ ดูสิใบหน้าของท่านตอนนี้มันแดงไปหมดแล้วนะรู้ตัวหรือไม่นายหญิง ประโยคนี้ต้าฝูพูดอยู่ในใจ มีหรือที่เขาจะกล้าพูดออกมา ขืนพูดมีหวังโดนนางแกล้งอีกเป็นแน่

ที่จวนตระกูลหลง...

ถึงจะเป็นยามเฉินไปแล้วแต่ยังมีหนึ่งบุรุษที่ไม่ยอมนอน ตั้งแต่ยามโฉ่วจนถึงเวลานี้เขาก็ยังคงนั่งถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า [ยามโฉ่ว 01.00-02.59 น.] [ยามเฉิน 07.00-08.59 น.]

“น้องชายเจ้าเป็นอะไรไป ข้าเห็นเจ้านั่งถอนหายใจอยู่นานสองนานแล้วนะ งานมีปัญหาหรืออย่างไร หน้าของเจ้าดูไม่ได้เลย ได้นอนบ้างหรือไม่” เฟยหรงถามน้องชาย ปกติแล้วเทียนหรงเป็นคนที่ใส่ใจตัวเองมาก ไอ้ที่จะละเลยเสื้อผ้าหน้าผมนั้นเป็นไปไม่ได้เลย แต่ดูตอนนี้สิเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายเจ้าสำอางกันแน่ ทำไมถึงได้โทรมเยี่ยงนี้

“อ้อ...พี่ใหญ่ข้าไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี เฮ้อ...” ว่าแล้วก็ถอนหายใจอีกรอบ

“เริ่มต้นอะไร มีเรื่องใดให้หนักใจหรือ หรือว่าเจ้าอยากแต่งเมียแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ดูทำหน้าเข้า ข้าแค่ล้อเจ้าเล่นหรอกน่า”

“มันคือเรื่องจริงพี่ใหญ่ ที่พี่พูดมาไม่ผิดหรอก ตอนนี้ข้ากำลังคิดอยากจะแต่งงานจริง ๆ เฮ้อ..ข้าอยากแต่งกับนางจริง ๆ นะ แต่นางคงไม่ได้คิดเหมือนกันกับข้าหรอก” เจอกันแค่วันเดียวหากไปพูดเรื่องแต่งงานกับนางไม่แคล้วจะโดนนางไล่ตะเพิด หรือไม่อาจจะว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วก็ได้

“น้องรองนี่เจ้าพูดจริงหรือ นางคือใครเป็นบุตรสาวบ้านใด หรือบุตรชายของบ้านใดบอกพี่มา” เฟยหรงแทบไม่เชื่อหู มันคือเรื่องจริงหรือนี่น้องชายผู้หวงความโสดและไม่เคยเหลียวแลสตรีใดกำลังเอ่ยปากออกมาว่าอยากจะแต่งงาน เรื่องนี้ที่ไปที่มาคงจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว

“ท่านพี่ ข้าเพิ่งพูดไปว่านาง เป็นนางไม่ใช่เขาสักหน่อย ข้าไม่รู้หรอกว่านางมาจากตระกูลใดหรือแคว้นใด นางบอกแค่ชื่อไม่ยอมบอกแซ่อีกอย่างข้าก็เพิ่งจะรู้จักนาง”

“แม่ได้ยินว่าใครจะแต่งงานนะ หรือว่าเจ้าใหญ่อยากจะแต่งฮูหยินรองเข้าบ้าน”

“นั่นปะไรล่ะท่านแม่หาเรื่องให้ข้าแล้ว อย่าพูดอย่างนั้นสิขอรับ คนที่อยากแต่งไม่ใช่ข้าเสียหน่อย แต่เป็นที่กำลังนั่งอาลัยตายอยากอยู่นั่นขอรับ”

“จริงหรือเจ้ารอง ในที่สุดเจ้าก็คิดจะแต่งงานเสียทีนะ เป็นหนึ่งในจำนวนสาวงามที่แม่เลือกให้เจ้าใช่หรือไม่ แม่ดีใจยิ่งนัก เรื่องดี ๆ เช่นนี้เห็นทีต้องบอกให้พ่อเจ้ารู้ พ่อบ้านเฉียนไปเรียนนายท่านว่าข้าต้องการพบด่วน”

ขณะที่พ่อบ้านเฉียนกำลังเงี่ยหูฟังคุณชายทั้งสองสนทนากันเรื่องสตรีลึกลับอย่างเพลิดเพลิน เสียงคำสั่งก็ดังขึ้นใกล้หู ทำเอาพ่อบ้าเฉียนสะดุ้งโหยง เพราะตกใจที่นายหญิงเห็นเขา

“ท่านแม่ที่ข้าบอกว่าอยากแต่งงานนั้นคือเรื่องจริงนะ แต่ไม่รู้ว่านางอยากจะแต่งกับข้าหรือไม่ เพราะมันเป็นแค่ความรู้สึกของข้าที่มีให้กับนางเพียงผู้เดียว”

“มีสตรีนางใดที่กล้าปฏิเสธเจ้าหรือลูกแม่” ที่ฮูหยินหยางจีพูดนั้นไม่ผิดแม้แต่น้อย บุตรชายของนางทั้งรูปงามและร่ำรวยความเก่งกาจนั้นไม่เป็นสองรองผู้ใด จะมีสตรีใดในแว่นแคว้นกล้าปฏิเสธได้ลง

“ข้าแค่เล่าให้พวกท่านฟัง”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปคุยกับนาง หรือไม่ก็ให้พ่อกับแม่ไปคุยให้ ทั่วแคว้นนี้จะมีใครกล้าปฏิเสธตระกูลหลงด้วยหรือ”

“เป็นไปไม่ได้หรอกข้ากับนางเพิ่งจะคุยกันแค่ครั้งเดียวเอง ท่านแม่ พี่ใหญ่ ข้าไม่อยากให้นางรู้สึกไม่ดี ข้าขอร้องพวกท่านล่ะห้ามไปยุ่งกับนางเป็นอันขาด ให้ข้าจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองเถอะนะ” พอมารดารู้ก็เป็นเรื่องใหญ่จนได้ แต่เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะไม่ปล่อยนางไปแน่รอก่อนเถอะนะหลินเออร์