การถอนพิษที่เร่าร้อน NC
1305 Words
อื้อออ...อ๊าาาา...มันช่างทรมานนัก “เทียนหรง” นางร้องเรียกเขาเสียงสั่นพร่าเมื่อถูกนิ้วเรียวยาวลูบไล้ลงสู่หน้าท้องเนียนแล้วเลื่อนต่ำลงไปที่กลางกายสาวนิ้วร้ายสอดแทรกเข้าสู่ความคับแน่นทั้งปากทั้งมือผสานกันทรมานนางอย่างสุดจะทน
“อ่ะ อ๊ะ อ๊าาาา เทียนหลงข้าจะไม่ไหวแล้วนะ อือออ”
แม้สติจะถูกบดบังด้วยพิษราคีแต่ก็ไม่ได้หายไปเสียหมดเทียนหรงยังได้ยินเสียงนางครวญครางแว่วหวานปานจะขาดใจ ยิ่งทำให้เขาเผลอไผลกระทำต่อนางหนักหน่วงขึ้นเขาหยิบยื่นความใหญ่โตให้นางแล้วดันลึกเข้าสู่ใจกลางกายสาวจนสุดลำ
“อ๊ะ อ๊าาาา เทียนหลงข้าเจ็บ” อ่าา..ไม่จริงใช่ไหมที่นางรู้สึกเจ็บคนไม่ซิงไม่ควรเจ็บไม่ใช่หรือ ก็นางเคยผ่านเรื่องนั้นมาแล้ว ลี่หลินยังคงคิดไม่ออกว่าทำไมมันถึงได้รู้สึกเจ็บร้าวขนาดนี้
“ขอโทษนะอาหลิน ข้าหยุดไม่ได้แล้ว ซี๊ด อ๊ากกก”
“อื้อ อืออ..ไม่เป็นไรข้าทนได้ เทียนหลงขยับเถอะข้าอึดอัด”
แม้นางไม่บอกไหนเลยเขาจะทนได้กายสาวอันคับแน่นมันช่างตอดรัดเขาดียิ่งนัก พอเขาเริ่มขยับเข้าออกนางก็เริ่มส่งเสียงครางหวานมันช่างยั่วยวนและได้เพิ่มความกำหนัดให้เขามากขึ้นไปอีกชายหนุ่มเริ่มจะไม่ไหวเขาอัดกระแทกความใหญ่โตเข้าสู่กายนางอย่างรุนแรงและแรงขึ้นจนร่างบางโยกคลอนไปมา มือน้อย ๆ ขยุ้มที่นอนแน่นให้คลายความเสียวกระสันที่ได้รับมายิ่งเขากระแทกลึกนางก็ยิ่งรู้สึกสุขล้ำเช่นกัน
“อาา..อาเทียน ข้า อ๊ะ อ๊าาาา” นางร้องครางอย่างสุขสมร่างบางถึงกับสั่นสะท้านเมื่ออารมณ์ปรารถนาได้ถูกปลดปล่อยออกมา อาา..นางไม่เคยรู้สึกเบาหวิวเช่นนี้มาก่อนเลย
พอเขาได้ยินเสียงนางเรียกขาน เทียนหรงก็เร่งขยับทั้งเร็วทั้งแรงไปหลายทีพร้อมอัดธารเมล็ดพันธุ์สู่กายสาวอย่างท่วมท้นเสียงของชายหนุ่มครางฮึมฮัมในลำคออย่างสุขสมเช่นกัน พิษราคีถูกปลดปล่อยไปแล้วแต่สติก็คืนกลับคืนมาได้เพียงแค่เล็กน้อย
“อาหลินข้าขอโทษนะ” เทียนหรงกระซิบบอกนางเบา ๆ ที่ต้นคอขาวเนียนซึ่งตอนนี้มีสีแดงขึ้นประปรายนั่นเป็นฝีมือของเขาเอง แม้จะเอ่ยขอโทษนางไปแต่ตัวตนของเขาที่ยังแข็งขึงและยังคงฝังลึกอยู่ข้างในกลางกายสาว ก็พิษยังไม่หมดนี่นา มันหายไปแค่เพียงบางส่วนเท่านั้นทนอีกหน่อยนะอาหลิน
“เทียนหรง”
“อาเทียน..เรียกอาเทียนสิข้าชอบที่เจ้าเรียกว่าอาเทียน”
“อืออ..อาเทียนท่านยังอยู่ในตัวข้า” มันจะช้าไปไหมที่นางจะรู้สึกอายเขาตอนนี้ น่าอายจริง ๆ ใบหน้าของนางร้อนผ่าววูบวาบไปหมดแล้ว
“พิษยังไม่หมดง่าย ๆ หรอกนะอาหลิน”
“แต่ท่านทับข้าอยู่ข้าหนัก”
“ถ้าแบบนี้คงจะไม่หนักใช่ไหม” เทียนหรงพลิกตัวและตวัดร่างบางขึ้นทับบนตัวเขาอย่างง่ายดายทั้งยังจับสะโพกบางกดลงสู่ความแข็งร้อนอย่างจงใจ
“โอ๊ะ โอ้ว..แบบนี้มัน อือออ อาเทียน” มันเริ่มอีกแล้วยิ่งเขาจับสะโพกนางให้ขยับไปมามันก็ยิ่งเสียวสะท้าน ต่อจากนี้นางคงต้องควบขี่เขาใช่หรือไม่ฮื้อออ...
“แบบนี้ก็ดีนะข้าชอบ อาหลินเจ้าช่วยถอนพิษให้ข้าทีคนดี อืมมม”
นางหรือก็แสนจะว่าง่ายเขาเสี้ยมสอนนางไม่เท่าไหร่สะโพกมนก็ทำงานได้เองอย่างไม่ติดขัด ทั้งขยับโยกและกดสะโพกขึ้นลงควบขี่ร่างแกร่งไปตามแรงอารมณ์ปรารถนาแล้วการถอนพิษจะจบตอนไหนเขาทั้งสองก็ไม่อาจจะรู้ได้ ต่อให้จบตอนนี้มันก็จะเริ่มขึ้นอีกและอีกครั้งจนกระทั่งรุ่งสาง
จนฟ้าสางแล้วจริง ๆ หลงเทียนหรงก็ยังคงไม่หลับ เขายังคงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับจูบและลูบไล้นวลแก้มของนางเล่น เขารู้ว่านางเหนื่อยแต่ก็อดที่จะแกล้งนางไม่ได้
“หึๆ”
“อืออออ..อย่ากวนนะ”
“ไม่กวนแล้วนอนต่อเถอะ” ถึงจะพูดเช่นนั้นเขากลับเพิ่มการกอดรัดนางแน่นขึ้น ความอดทนของเขาเริ่มจะหมดลงแล้วจริงๆ
“อือออ..อาเทียน ท่านทำให้ข้าตื่น”
“ขอโทษนะอาหลิน ข้าทำเจ้าเจ็บหรือไม่”
“ไม่เจ็บหรอกมันหายแล้ว ข้าฟื้นฟูร่างกายตัวเองได้ไม่เป็นไร”
“พูดกับข้าไยไม่มองหน้าหื้ม มองหน้าข้าสิ”
“ไม่เอาข้าอาย” ก็ตอนนี้ร่างกายเขาและนางก็ยังคงเปลือยเปล่าแนบสนิทชิดเชื้อไม่มีแม้อากาศจะเล็ดลอดผ่านไปได้เลย
“อายอะไรตอนเจ้าหลับข้าก็สำรวจเจ้าหมดแล้ว” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ามือเรียวยาวก็ไล้ไปตามโค้งลงสู่สะโพกมน
“อาเทียน”
“หืมม”
“ท่านยังถอนพิษไม่หมดหรือ”
“หมดแล้ว”
“แต่ทำไมตรงนั้นมันยัง..อืออออ”
เทียนหรงก้มลงจูบปากน้อยๆ อย่างอดใจไม่ไหวทำไมนางช่างสงสัยยิ่งนัก
“เมื่อคืนนี้เป็นเพราะพิษแต่ตอนนี้เป็นเพราะเจ้า ต่อให้กินเจ้าทั้งวันข้าก็ไม่อิ่มหรอกรู้ไหม”
“อาเทียน..ท่านอยากรู้เหตุผลของข้าหรือไม่ หากได้ฟังแล้วท่านอาจจะรังเกียจและไม่อยากแตะต้องข้าอีกก็ได้”
“อืมม เล่ามาสิข้าอยากฟัง”
“ข้า..ข้าน่ะไม่ใช่คนที่นี่”
“ข้ารู้แล้วเจ้ามาจากแคว้นอื่น”
“ไม่ใช่..ข้าหมายถึงคนโลกอื่นมาจากมิติอื่นท่านเข้าใจใช่ไหม”
“อืม...ข้ารับได้ถ้านี่คือเหตุผลของเจ้า แต่มันไม่เห็นจะเกี่ยวข้องอันใดกับการถอนพิษให้ข้าเลยนี่”
“ข้าไม่ได้มาที่นี่คนเดียวข้าพานางมาด้วย ลูกสาวของข้า”
หลังจากฟังที่นางบอกเล่าชายหนุ่มก็เงียบไปพักหนึ่ง “เจ้าเคยแต่งงานมาแล้ว”
“อือ..คราวนี้ท่านคงจะรังเกียจข้าแล้วใช่หรือไม่เทียนหรง”
“เจ้าคิดไปไกลแล้วที่ข้านิ่งไม่ใช่เพราะรังเกียจเจ้า ข้าไม่ได้คิดแบบนั้นเลยแต่กำลังคิดว่าข้าคือคนแรกของเจ้าต่างหากหลักฐานมันมีให้เห็นข้าเป็นคนเก็บเองกับมือ แล้วเรื่องลูกเจ้าก็จำเป็นต้องใช้ข้าเพื่อทำให้นางเกิดใช่หรือไม่”
“ใช่..ตอนนี้ท่านเริ่มเกลียดข้าแล้วหรือยัง”
“หึ ๆ ๆ เจ้าพูดอะไรน่ะข้าหาใช่คนโง่งม หากนางมาเกิดได้เพราะข้านั่นหมายถึงข้าคือบิดาของนาง หรือเจ้าคิดว่ายังไงล่ะอาหลิน”
“แล้วท่านรู้สึกยังไงกับข้าตอนนี้”
“ไม่เห็นต้องถาม เราร่วมหอกันแล้วถึงจะมีเหตุผลอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องก็เถอะ แต่ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปหรอกเพราะข้าเริ่มรักเจ้าแล้วจริง ๆ และกำลังคิดว่าจะพยายามให้มาก ๆ ลูกสาวเราจะได้มาเกิดไว ๆ เจ้าคิดเหมือนข้าไหม”
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า เขาเริ่มรังแกนางอีกแล้วด้วยปลายนิ้วที่ร้อนระอุนั่น
“อา..อาเทียน” นางได้แต่เรียกขานชื่อของเขาเพราะตอนนี้เทียนหรงกำลังทำให้นางสติกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว
“ขออีกนะอาหลิน ข้าอยากจะปั้นลูกสาวของเราให้เป็นตัวไว ๆ”
“อืออออ คะ..คนบ้าาา”
- Writer
