รุ่งเช้า เชอร์รีล ตันหยง และเดมี่ ยังคงมาสอนเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้ พวกเขาสังเกตเห็นเพื่อนรักอย่าง เชอร์รีล ที่ทำหน้าเศร้าเหงา ซึ่งพวกเธอรู้ทันทีว่า คงเป็นเพราะหนุ่มในแชท ออนไลน์แน่นอน
"เชอร์รีล มีอะไรจะบอกพวกเราไหม "
"เออ มีสิ "
"ฉันขอเดานะ คงเพราะหนุ่มในแชท ใช่อ่ะป่าว"
"อืม" เชอร์รีล พยักหน้า เหมือนว่าเพื่อนของเธอจะรู้ทัน
"ใช่ ฉันว่าจะเลิกคุยแล้วว่ะ "
"เกิดอะไรขึ้น"
"คือ คุยมาตั้งหลายวันนะเว้ย แต่ความรู้สึกว่า เหมือนเขาจะไม่คุยกับเราเพียงคนเดียว "
"นั่นไง ฉันว่าแล้ว"
"ฉันแนะนำเลย แกเลิกเถอะ"
"แต่ว่า "
"เอาน่า คนในออนไลน์ มันมีแต่หลอกลวง "
"ก็จริง อย่างที่แกว่านะ "
"เลิกคุย "
เชอร์รีล ฟังเพื่อนที่สนิท พยามบอกกับเธอ เพราะเพื่อนแชท ในออนไลน์ ส่วนใหญ่ เล่นเพื่อสนุก และไม่คิดที่จะจริงจัง
"ฉันว่านะแก เลิกเล่นไอ้บ้าแอป พวกนี้เถอะ "
"แต่ที่แกบอก ก็เพราะแกแนะนำมานะ "
"ก็ใช่ไง แต่ไม่คิดว่าแกจะจริงจังขนาดนี้ไง "
"เออ ฉันจะพยามยาม "
"ฉันว่านะไอ่ตันหยง มันคงรักหนุ่มในแชทแล้วว่ะ "
"ฉันก็คิดแบบนี้ "
"เออๆ ฉันพยามเลิกเล่น แต่ขอทำใจหน่อย "
"เออ ยิ่งตัดใจเร็ว จะยิ่งดีนะ "
"อืม"
"งั้นพวกเรารีบกินเถอะ เดี๋ยวนักเรียนคงทยอยกันมาล่ะ"
"อืม "
ในระหว่างที่ทุกคนแยกย้ายกันไป เชอร์รีล ก็เข้าไปดูแชทเขาอีกครั้ง ปรากฏว่า ไม่มีข้อความจากเขา ทำให้เธอเศร้าลงไปอีก