“ท่านหมอหิวหรือไม่”
“ยังเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยความรู้สึกที่ดีล้นเหลือ นายจ้างของนางผู้นี้ไม่ได้ดุ ดูโหดอย่างที่นางคิดเอาไว้เลย ท่านจอมมารใจดี เอาใจใส่คนเบื้องล่างที่อยู่ต่ำกว่าเช่นนี้ หาได้ยากยิ่งนัก
มี่ฮวนหาได้รู้ไม่ว่ามีเพียงนางเท่านั้นที่เจ้าสำนักไฮว่ชั่วใส่ใจได้ถึงเพียงนี้
“หากถึงเวลาอาหารเย็นวันนี้แล้ว ข้าขอเชิญท่านหมอร่วมกินอาหารด้วยกันที่เรือนหรดี ที่นั่นยามเย็นสวยนัก หากได้กินอาหารเลิศรสไปด้วย ชมวิวไปด้วย ท่านคงเจริญอาหาร”
โธ่ ท่านจอมมารผู้แสนดี
มี่ฮวนลอบมองคนตรงหน้าและครวญเรียกเขาอย่างเอ็นดูอยู่ภายในใจ
คนอย่างนางกินที่ใดก็เจริญอาหารทั้งนั้น มิใช่พวกชนชั้นสูงที่กินยากอยู่ยากเสียหน่อยแล้วจึงเปิดปากตอบกลับไปว่า
“ขอบคุณท่านจอมมารอีกครั้งนะเจ้าคะ แต่ข้ากินที่ในเรือนพักของข้าดีกว่าเจ้าค่ะ”
มี่ฮวนกล่าวอย่างเจียมตัว แม้อยู่ในฐานะหมอผู้รักษา แต่นางก็มิได้อยากทัดเทียมกับท่านเจ้า
