“ทรงพูดอะไรเพคะ” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นไม่เข้าใจความหมาย
“เจ้าจะใช้ประโยชน์จากข้ามิใช่รึ เช่นนั้นทำไมไม่ใช้ข้าให้คุ้มกว่านี้เล่า” มือใหญ่ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาของนางออก
“มือข้าแตกไปหมดเพราะจับกระบี่ไม่รู้ว่าจะทำให้เจ้าเจ็บมากกว่าเดิมหรือเปล่า” เขาถามขณะลูบไล้นิ้วเกลี่ยแก้มขาวนวลด้วยความอ่อนโยน
“เปล่าเพคะ” น้ำเสียงของคุณหนูไป๋กลับเป็นฝ่ายไม่มั่นคงเสียแทน
“เช่นนั้นร้องไห้ทำไมเล่า เจ้ากำลังทำให้ข้าทำตัวไม่ถูกอยู่นะ” ริมฝีปากหยักยกยิ้มมองคนงามที่เริ่มก้มหน้าหนีสายตาคมที่ทอประกายบางอย่าง
“หม่อมฉันก็พยายามที่จะไม่ร้องอยู่” เสียงอ้อมแอ้มตอบคำถามช่างดูราวกับเด็กน้อยกำลังแง่งอน
“เจ้าเป็นสตรีที่เสียมารยาทกับข้ามากที่สุดแล้วพระชายา” แม้จะตำหนินางรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แต่วงแขนแกร่งกลับดึงคนตัวเล็กมากอดไว้บนตัก
“เพิ่งรู้ว่าพระองค์เป็นชายมือไวเช่นนี้ ฮึกๆ” แม้จะพยายามสวนกลับแต่ใบหน้าของนางไม่ต่างกับเด็ก
