การหวนคืนของคุณหนูตระกูลไป๋

ตอนที่ 13 ความสัมพันธ์ครั้งเก่า

“ข้ามิได้นำผู้ติดตามมาด้วยขอรับ การนัดพบกันเช่นนี้คุณหนูอาจต้องการความเป็นส่วนตัว” หลิวหยางกล่าวเมื่อพบว่าสตรีผู้เชื้อเชิญเขามาเหลือบมองด้านหลังตน

“ที่จริงข้าอยากสนทนากับคุณชายอย่างเปิดเผยมากกว่าเจ้าค่ะ” ดวงหน้าหวานมองตรงเพื่อสื่อว่าการพบปะครั้งนี้เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ

“งั้นหรือขอรับ” มุมปากหยักยกยิ้มใหัอย่างมีเลศนัย

“ไม่มีเรื่องตื่นเต้นอย่างเช่นการหนีงานแต่งแบบที่คุณชายคาดหวังไว้หรอกเจ้าค่ะ” นางส่งยิ้มหวานคืนกลับด้วยรู้ดีว่าสมองแสนฉลาดนั่นจินตนาการเรื่องใดบ้าง

“ข้าเห็นคุณหนูไป๋ไปพบองค์ชายรองบ่อยครั้งคิดว่าจะเป็นเรื่องนั้นเสียอีก” ชายหนุ่มหยักไหล่ให้เย่เซียวหลังจากพิจารณาแล้วว่านางคงมองเจตนาของเขาออก ดูท่าแล้วหากเป็นเรื่องหนีงานแต่งพ่อค้าอันผู้นี้คงเต็มใจช่วยเสียมากกว่า

ไป๋เย่เซียวและอันหลิวหยางพบเจอกันอยู่หลายครั้งที่จวนขององค์ชายรอง ฉากหน้าพ่อค้าหนุ่มแสนร่ำรวยก็คือเพื่อนสนิทคนหนึ่งขององค์ชายหวงซีซวนแต่เบื้องหลังเขาคือพ่อค้าอาวุธซึ่งรับทำงานสารพัดตั้งแต่ส่งของ แลกเปลี่ยนเงินตรา ไปจนถึงเก็บกวาดสิ่งกีดขวางบนเส้นทางของพวกเขาให้สิ้นซาก ความช่วยเหลือที่ได้รับจากพ่อค้าท่านนี้ส่วนหนึ่งมิใช่เพราะความภักดีแต่เป็นความสนุกส่วนตนมากกว่า เขาเพียงอยากรู้ว่านกในกรงอย่างซีซวนจะบินไปได้ไกลมากแค่ไหน ไม่ว่าองค์ชายรองจะสำเร็จดั่งใจฝันหรือล้มเหลวล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะความรื่นเริงที่ผ่านมาทำให้คนอย่างเขาสนุกมากพอจะลงทุนอยู่แล้ว

หญิงสาวทอดสายตามองไปยังอันหลิวหยาง เขาเป็นคนเห็นแก่ตัว ทำอะไรก็นึกแต่ความสนุกไม่เคยสนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น เป็นคนที่เมื่อรู้จักแบบผิวเผินก็รู้ได้ว่าไม่ควรเข้าใกล้ ทว่ายิ่งรู้จักกันลึกซึ้งมากเท่าใดกลับตรงกันข้าม...

เมื่อชาติก่อนในช่วงเวลาอันยากลำบากที่สุดของไป๋เย่เซียวในฐานะพระชายาขององค์ชายรองไม่มีวันใดง่าย คนที่นางพบต่างเล่าขานความชั่วร้ายของสามี บ้านเมืองร้อนเป็นไฟ คนตายจนที่ไม่พอฝังแต่ซีซวนกลับมาด้วยสีหน้าทุกข์ระทมทุกวัน ยามนอนหลับก็ฝันร้าย ผู้ชายร้ายกาจคนนั้นน่าสงสารอย่างไม่ต้องสงสัยจนเย่เซียวเลือกเชื่อเขาเพียงคนเดียว เส้นทางรักดุจขุมนรกแห่งนี้มีชายตรงหน้าเอื้อมคว้าแขนของนางไว้

‘ไปกับข้า พระสวามีของท่านนำยาพิษที่เขาไม่ควรมีไปและเขาจะใช้มันกับท่าน’ หลิวหยางดึงพระชายาเข้ามายังด้านในของตำหนักหลังจากพวกเขามีปากเสียงกันกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลไป๋ ตอนนี้นางไม่เหลือใครอีกแล้วแม้แต่หญิงรับใช้ก็ไม่มีมาคอยดูแล หญิงสาวร้องไห้จนขอบตาแดงช้ำไปหมดจากสตรีที่งดงามสดใสวันนี้ต่างไปราวเป็นคนละคน ยิ่งได้เห็นคนตรงหน้าพังทลายไปมากเท่าใดยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดตามไปด้วยมากเท่านั้น

ตัวของอันหลิวหยางไม่เคยเชื่อในความรักเลยเพราะตนนั้นเกิดมาในครอบครัวที่แต่งงานกันตามคำสั่งของผู้ใหญ่ พ่อแม่ให้กำเนิดเขาตามหน้าที่และไม่มีสักครั้งที่จะหวนกลับมาเลี้ยงดูหรือใส่ใจ ชีวิตที่ผ่านมามีอยู่เพื่อไขว้คว้าหาความมั่งคั่งให้วงตระกูล ความรักคืออะไรเขามิเคยได้สัมผัส เว้นเสียก็แต่ตอนนี้ ตอนที่เขาได้มอบมันให้นางไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

‘ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะทำเรื่องแบบนั้น เขาต้องมีเหตุผลแน่’ หญิงสาวร่ำไห้ออกมา นางปัดมือชายหนุ่มออกและพยายามจะออกจากห้องไปหาซีซวนเพื่อให้ได้คำตอบ

‘อย่าไป ต่อให้ท่านถาม เขาจะโกหกแน่นอนและท่านก็จะเชื่ออีก’ วงแขนแข็งแกร่งกอดนางเอาไว้จากด้านหลัง

‘ข้าเหลือแต่เขาแล้ว ต่อให้มันเป็นคำหลอกลวงข้าก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ฮึกๆ’ เสียงหวานแหบพร่าสั่นเครือราวกับจะขาดใจ

‘ข้าถึงได้บอกให้ท่านไปกับข้า’ ในใจอยากจะอุ้มนางพาดบ่าออกจากที่แห่งนี้ไปเสีย แต่หากทำเช่นนั้นเขาคงไปได้ไม่ไกลกว่าหน้าตำหนักองค์ชายหรอก

‘ข้าไปกับท่านไม่ได้ ปล่อยเถอะ’ อย่างไรเสียนางก็เป็นสตรีที่แต่งงานแล้ว จะให้ไปกับชายอื่นซึ่งเขายังไม่ได้แต่งงานได้เช่นไร หวงซีซวนคือชายที่นางสาบานไว้แล้วว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขาไปชั่วชีวิต

‘คำตอบของเขาสำคัญมากกว่าชีวิตของท่านเลยหรือ หากเป็นข้า ข้าสัญญาว่าจะทำให้ท่านมีความสุขมากกว่าที่เคยมีมาทั้งชีวิต ไม่ว่าท่านจะมีสามีแล้วหรือไม่มันไม่ได้สำคัญเลย ข้าแค่เจอท่านช้ากว่าเขาเท่านั้น’ โลกใบนี้ไม่ใช่ว่าคนที่เจอนางก่อนจะได้นางไปเสียหน่อย หากปล่อยนางไปครั้งนี้จะไม่มีทางได้พบกันอีกแล้ว

‘หลิวหยางคือข้า-’ ร่างสูงดึงนางเข้ามากอดไว้แนบแน่น ร่างกายแข็งแรงนั้นช่างอบอวลไปด้วยความอบอุ่นเสียจนน้ำตาของหญิงสาวที่ไหลออกมาหยุดลง

‘ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ให้ข้าปกป้องท่านเถอะหลังจากนี้เราจะออกไปจากที่นี่และไม่หวนคืนกลับ จะไม่มีใครทำร้ายท่านได้อีก’ ร่างกายของนางทั้งเล็กและบอบบางยิ่งนักทำไมต้องมารับเรื่องเจ็บปวดมากถึงเพียงนี้เชียว

‘ขอโทษ ฮึกๆ ความหวังดีของท่านข้ารับมันเอาไว้ไม่ได้’ คนในอ้อมแขนสะอึกสะอื้นก่อนที่สองขาของนางจะอ่อนแรงจนทำให้พวกเขาล้มลงไปทั้งคู่

‘คนที่ข้ารักต้องมาตายเพราะข้าไม่ดีแล้วจะให้ข้าเอาตัวรอดไปคนเดียวข้าทำไม่ได้หรอก’ นางเตรียมใจไว้แล้วว่าต่อให้ครั้งนี้ต้องตายก็ไม่เป็นไร บาปที่นางก่อหวังเพียงลดทอนลงไปได้บ้างคงดี

‘…’ มือใหญ่ปาดน้ำตาของคนตัวเล็กตรงหน้าออกและลูบแก้มนุ่มเบาๆ อยากบอกนางว่า อย่าร้องอีกเลย ดวงตากลมสวยคู่นี้ช้ำไปหมดแล้ว และอยากบอกนางอีกว่าเขาชอบตอนที่นางยิ้มมากแค่ไหน...

‘พวกเขาไม่มีทางโกรธท่านหรอก สำหรับข้าแล้วไม่ว่าที่ผ่านมาท่านจะทำอะไรผิดพลาดไปข้าจะให้อภัยและไม่แค้นเคือง เราต่างผิดพลาดกันทั้งคู่ขอเพียงท่านพอจะให้อภัยตัวเองได้หรือไม่’

ดวงตาทั้งสองประสานกันอยู่พักหนึ่ง ฝ่ามืออบอุ่นคู่นั้นของอันหลิวหยางรั้งเอาร่างบางเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนรินรดกัน ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะแนบสนิทมายังริมฝีปากบาง เย่เซียวสะดุ้งสุดตัวกับสัมผัสร้อนที่อีกฝ่ายมอบให้กลีบปากน้อยได้รับความอ่อนหวานจากชายที่นางเคยมองว่าเป็นสหาย ร่างกายใกล้ชิดกันเสียจนไร้สิ่งใดรอดผ่าน แขนเล็กตีเขาไปหลายหนแทนที่อีกฝ่ายจะยอมผละออกกลายเป็นว่ายินยอมให้โดนนางตีแต่โดยดี รสจูบของคุณชายอันมิใช่ความร้อนแรงหรือโหยหา หากแต่เป็นเพียงคำเว้าวอนเท่านั้น

‘ได้โปรดเถอะ….’ เขาหวังเพียงให้นางเปลี่ยนใจ

‘ขอโทษนะหลิวหยาง แต่ข้าไปกับท่านไม่ได้จริงๆ’ ฝ่ามือเย็นแนบลงบนแผงอกกว้างซึ่งกำลังเต้นระรัวก่อนที่หญิงสาวจะลุกออกจากห้องนั้นไป เรื่องราวของเขาและนางในชาติที่ผ่านมาจบลงเพียงเท่านั้น….

หากข้าไปกับท่านในตอนนั้น ตัวข้าจะสามารถยิ้มออกมาได้อีกครั้งและมีความสุขหรือไม่กันนะ