“โกรธหม่อมฉันหรือเพคะ” ร่างบางเดินเข้ามาด้านในโดยที่ไม่ได้เคาะประตู คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของเสียงใสก่อนก้มลงไปยังกองฎีกาที่ล้นโต๊ะ
“พี่จะโกรธเจ้าได้ยังไง โกรธตัวเองต่างหาก” ว่ากันตามศักดิ์แล้วต่อให้มิใช่คู่สมรสรัชทายาทหนุ่มก็นับเป็นคนที่มีวัยวุฒิมากกว่า เพียงแต่ทุกครั้งที่ชายผู้นี้ใช้คำแทนตัวเองว่า ‘พี่’ แล้ว หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความเอ็นดูที่ส่งผ่านมาด้วยจนอดชอบใจไม่ได้
“ทำไมหรือเพคะ” กระต่ายน้อยนั่งลงตรงข้ามก่อนเท้าคางมองมาด้วยท่าทางน่ารัก
“โกรธที่ตนเองไม่ได้ใจกว้างพอจะให้ใครได้เห็นเจ้าแบบนี้ เมื่อครู่ก็เผลอมีความคิดที่ว่าอยากซ่อนเจ้าไว้ไม่ให้ใครพบขึ้นมาเป็นความคิดที่แย่มากเลยใช่หรือไม่” เย่เซียวเผลอหลุดยิ้มจนทำให้บรรยากาศอึดอัดเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสดใส องค์รัชทายาทห่าวซวนที่นางเคยรู้จักกลายเป็นคนแสนงอนไปเสียแล้ว คนตัวเล็กยืดตัวขึ้นก่อนจุมพิตเบาๆ ไปที่ลำคอของชายตรงหน้าและถอนกายออ
