“ทำตัวตามสบายเถอะ ข้าไม่ใช่ชายที่จะขืนใจสตรีหากอีกฝ่ายมิยินยอม วันนั้นตัวเจ้าก็เป็นคนพูดเอาไว้เอง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง
“เพคะ” ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิง ร้อยวันพันปีไม่เคยเขินอายบุรุษตรงหน้ามาวันนี้วิญญาณหญิงสาวแรกแย้มกลับเข้าสิงเย่เซียวเสียอย่างนั้น นางอายจนไม่กล้ามองหน้าเจ้าบ่าว สุดสายตาเห็นไหสุราที่เดาได้ว่าเล่อคุนมอบให้พวกเขาเมื่อครู่จึงคิดว่าอย่างน้อยถ้าได้ดื่มย้อมใจเสียหน่อยคงจะดีกว่า
“หม่อมฉันดื่มได้หรือไม่เพคะ” คนตัวเล็กถาม
“ได้สิ อะไรทำให้เจ้าประหม่ามากขนาดนี้กัน” มือหนาขยับเก้าอี้ตัวน้อยเข้ามาใกล้เสียจนระยะห่างระหว่างคนทั้งสองเหลือเพียงไม่กี่คืบ
ดวงตาคู่สวยที่เคยเห็น ริมฝีปากที่นางเคยแนบสนิทลงไป วงแขนกว้างและร่างกายสมชายไม่มีหญิงใดจะทนเสน่ห์อันล้นเหลือที่เขาปล่อยออกมาได้ ข้อเสนอซึ่งนางยื่นให้ไปกลับมาเล่นงานตนเองเสียแล้ว
“ตัวการที่ว่าก็กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าหม่อมฉันอย่
