“ต่อให้ตอนนี้เจ้านั่นจะตายไปข้าก็รู้สึกว่าคุ้มแล้ว” ยามกล่าวถึงองครักษ์คนสนิทน้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยพอใจ
“เฮ้อ” ถ้าเจ้าตัวมาได้ยินต้องเศร้าแน่แต่พอกำลังจะอ้าปากบ่นคนที่หนุนตักของนางอยู่ในตอนนี้ก็ชิงเข้าสู่ห้วงนิทราไปก่อนเสียแล้ว ดูเหมือนว่าคนที่เหนื่อยแล้วไม่ได้พักคงไม่ใช่นางเพียงคนเดียว
เส้นผมสีดำสนิทถูกกระต่ายขาวบรรจงซับหยาดน้ำที่เกาะโดยรอบให้แห้งสนิท ทั้งสายลมโชยอ่อนที่หน้าต่างบ้านใหญ่ ความหอมจากกลิ่นกายที่เพิ่งผ่านน้ำมาได้รวมกับความมืดสลัวของบรรยากาศทำให้เปลือกตาของไป๋เย่เซียวหนักขึ้นก่อนที่สติของนางจะหลุดลอยออกไปโดยไม่รู้ตัว
เส้นผมเล็กเหมือนใยแมงมุมตกลงข้างแก้มของชายหนุ่มด้านล่างดึงเอาเขาออกจากห้วงฝัน ดวงตาคู่คมจับจ้องไปยังใบหน้างดงามที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ
‘ทำให้นางเหนื่อยเสียแล้ว’ แม้จะรู้สึกผิดไม่น้อยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับความรู้สึกของตนเองดี อยากพบเจอนางทุกวัน อ
