รอยรักพยัคฆ์ร้าย

บทที่3 นางฟ้าฟันเหล็ก

"กวางตกเป็นของผมแล้วครับคุณตา ผมจะรับผิดชอบเขาเองครับ"

"แล้วคุณพยัคฆ์จะรับผิดชอบยังไง ยายกวางหลานสาวผมเพิ่งจะอายุสิบแปดปี เพิ่งจะเรียนจบมัธยมปลาย หลานสาวผมยังต้องมีอนาคต เขายังต้องเรียนหนังสือ ยายกวางเองก็สอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยระดับแถวหน้าของประเทศได้แล้ว เดือนหน้าเขาก็จะต้องไปรายงานตัวเข้าเรียนแล้ว คุณจะรับผิดชอบหลานสาวผมยังไง" คุณประพลพูดถามน้ำเสียงโมโหเกรี้ยวกราดใส่คมพยัคฆ์ด้วยความไม่พอใจที่คมพยัคฆ์ได้ทำการหักหาญน้ำใจหลานสาวของตัวเอง

"ผมจะแต่งงานกับกวาง จะรีบให้พ่อแม่ไปสู่ขอ แล้ว...." คมพยัคฆ์พูดขึ้นยังไม่ทันจบ ชมพูแพรก็เดินออกมาจากห้องนอนแล้วพูดขึ้นว่า

"กวางไม่แต่งกับอาพยัคฆ์ กวางจะไปเรียนต่อ"

"ไม่แต่งได้ไง อยากท้องไม่มีพ่อหรือไงวะ" คมพยัคฆ์ก็รีบพูดสวนกลับทันที พ่อของคมพยัคฆ์ที่นั่งฟังอยู่จึงพูดไกล่เกลี่ยอย่างผู้ใหญ่ที่มีเหตุและผลขึ้นว่า

"พ่อว่า พยัคฆ์กับหนูกวางใจเย็นๆ กันก่อนนะ พ่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของพยัคฆ์ที่ฉวยโอกาสเอากับน้องนะลูก สมควรแล้วที่แกคิดจะรับผิดชอบน้อง หนูกวางเองก็ได้รับความเสียหายไปแล้ว พ่อในฐานะของพ่อก็อยากจะขอทำหน้าที่ของพ่อสู่ขอหนูกวางกับคุณประพลเสียเลย จะหมั้นไว้ก่อนหรือจะแต่งงานจดทะเบียนกันไว้ก่อนก็ได้ หลังจากนั้นก็ให้หนูกวางไปเรียนต่อให้จบก่อน ให้หนูเรียนได้เท่าที่หนูอยากเรียน ก็ให้พยัคฆ์มันรอไปก่อน ค่าใช้จ่ายเรื่องค่าเล่าเรียนก็เป็นหน้าที่ของพยัคฆ์ที่ต้องดูแลส่งเสียหนูกวาง คุณประพลคิดว่าถ้าเป็นทางออกแบบนี้พอไหวมั้ยครับ" นายอาคมพูดหาทางออกพร้อมกับถามความคิดเห็นของคุณประพล แต่คุณประพลยังไม่ทันได้พูดออกความเห็น คมพยัคฆ์ก็พูดแทนขึ้นเสียก่อน

"ดีครับ แต่ผมคิดว่าควรหมั้นแล้วจดทะเบียนสมรสกันไว้ก่อนเลย ผมกลัวกวางจะท้อง แต่ถ้าท้องก็แค่ดรอปเรียน คลอดแล้วก็ค่อยกลับไปเรียนต่อให้จบก็ได้ครับ"

"พูดบ้าอะไรกันค่ะอาพยัคฆ์ กวางจะท้องได้ยังไง กวางไม่แต่งงานนะคะคุณตา" ชมพูแพรพูดโวยวาย

"ทำไมจะท้องไม่ได้ ก็เรา....." คมพยัคฆ์จะพูดแต่ตาของชมพูแพรแย่งพูดสรุปเสียก่อน

"เอาล่ะๆ หยุดพูดได้แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ ยายกวางเราก็พลาดท่าเสียทีให้คุณพยัคฆ์เขาไปแล้ว มันก็ถูกต้องแล้วที่จะต้องให้เขามารับผิดชอบหนู ก็เอาเป็นว่าผมยกยายกวางให้คุณ แต่มีข้อแม้ว่าต่อแต่นี้ไปคุณต้องรอให้ยายกวางเรียนให้จบก่อน เรื่องจัดงานแต่งงานก็ยังจัดตอนนี้ไม่ได้ แต่ขอให้มีการจัดงานหมั้นเล็กๆ เป็นการภายใน จดทะเบียนสมรสกันเอาไว้ก่อน หลังจากนั้นผมจะดูพฤติกรรมของคุณก่อนว่าจะสามารถดูแลหลานสาวของผมได้จริงหรือไม่ ถ้าไม่เข้าตา ระหว่างรอ 4 ปีนี้ผมจะให้ยายกวางหย่ากับคุณ ยายกวางจะได้เรียนต่อเท่าที่เขาอยากจะเรียนโดยที่คุณไม่มีสิทธิ์ไปบังคับ"

"ครับ คุณลุงประพล" คมพยัคฆ์รับคำและยิ้มบางๆ อย่างนึกสมใจตัวเอง

"แต่ว่าคุณตาคะ กวางไม่...."

"พอเถอะยายกวาง ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ตารักกวางนะถึงได้ตัดสินใจแบบนี้ กวางจะได้ไปเรียนเท่าที่ใจของกวางอยากจะเรียนแต่กวางต้องเข้าพิธีหมั้นและจดทะเบียนสมรสกับคุณพยัคฆ์เขาก่อน"

"คุณตา...." ชมพูแพรพูดเสียงแหบโหยหมดสิ้นหนทางที่จะแก้ตัวเอาตัวรอด

"ผมขอบคุณ คุณลุงครับที่ให้ความกรุณายกกวางให้ผมดูแลต่อ" คมพยัคฆ์พูดยกมือไหว้ขอบคุณแล้วหันไปส่งยิ้มบางๆ ให้ชมพูแพรแต่แทนที่ชมพูแพรจะยิ้มตอบกลับส่งค้อนคม ส่งตาดุมาให้คมพยัคฆ์แทน

"ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะเป็นธุระเรื่องการหาฤกษ์ยามเลยนะคะ" คุณพริ้มเพราพูดขึ้น

"ไปกันพรุ่งนี้เลยครับแม่ คงต้องดูฤกษ์ที่สะดวกที่สุดในเดือนนี้ กวางเขาต้องไปรายงานตัวเรียนต่อเดือนหน้าแล้ว" คมพยัคฆ์พูดขึ้น

"ก็เป็นอันว่าตามนี้ ไปยายกวางกลับบ้านกับตา" คุณประพลพูดสรุป

"ค่ะ คุณตา" ชมพูแพรรับคำลุกขึ้นจะกลับบ้านโดยไม่หันไปมองคมพยัคฆ์เลย

"เอ่อ ผมขออนุญาตคุยกับกวางตามลำพังสักครู่ได้มั้ยครับ"

"ไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้เถอะพยัคฆ์ พรุ่งนี้ลูกก็ต้องไปรับหนูกวางเขาไปดูฤกษ์ยามด้วยกันอยู่แล้ว ปล่อยให้น้องได้กลับบ้านไปก่อน เกรงใจคุณลุงประพลท่านบ้างเถอะ" นางพริ้มเพราพูดปรามลูกชาย คมพยัคฆ์จึงจำยอมด้วยเหตุผลไม่คาดคั้นรุกเร้าชมพูแพรอีก

มาถึงบ้านลงจากรถแล้ว ชมพูแพรก็เดินเข้าบ้านตรงไปยังห้องนอนของตนเองไม่พูดไม่คุยกับผู้เป็นยายแต่อย่างใด คุณรัศมีเองก็ไม่เร่งเร้าซักถามเอากับหลานแต่เลือกที่จะไปถามผู้เป็นสามีแทน ชมพูแพรเข้าห้องนอนไปแล้วก็นอนไม่หลับคิดซ้ำๆ วนไปวนมา เรื่องที่เสียตัวให้คมพยัคฆ์แล้วมันเป็นเรื่องจริงเหรอ แต่สภาพตอนตื่นนอนมามันก็เหมือนคนเสียตัวอยู่นะ แต่ทำไมชมพูแพรถึงไม่รู้สึกตัวเลย

ด้านคมพยัคฆ์เองก็โดนพ่อแม่ต่อว่าอย่างหนักเรื่องที่เขาไปหักหาญใช้เล่ห์กลกับชมพูแพร จนทำให้ได้ชมพูแพรมาเป็นว่าที่ภรรยาของเขา โดนพ่อแม่ต่อว่าเสร็จแล้วเขาก็เข้าไปนอนแต่ก็นอนไม่หลับ นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงหัวค่ำ ตอนที่เขาถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนเสื้อให้ชมพูแพร ทั้งได้จับ ได้มอง สติก็เริ่มกระเจิงอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา

"เด็กอะไรวะ นมใหญ่ฉิบหาย ก็ว่าตัวเล็กๆ บางๆ แต่อย่างอื่นไม่เล็กตามตัวเลย" คมพยัคฆ์คิดไปแล้วก็เผลอยิ้มออกมา

"ผิวก็ขาวเนียน สวยหวาน ไม่อยากให้ไปเรียนต่อเลยเว้ย"

"ไอ้พยัคฆ์ ไอ้ลามก โรคจิตแล้วมึงน่ะ เห็นนมเขาหน่อยเดียว ถึงกับเก็บมาเพ้อเลยเหรอวะ"

"จะว่าไปไอ้เรานี่ก็หน้าด้านใช้ได้ ฉวยโอกาสเอากับเด็ก แต่จะทำยังไงได้ละวะ ก็เด็กมันน่าฉวยเอามาทำเมียนี่หว่า" คมพยัคฆ์ได้แต่นอนคิดไปเพลินๆ และคิดย้อนไปถึงสมัยที่เขาได้เจอกับชมพูแพรครั้งแรกที่บ้านของคุณประพล วันนั้นเมื่อปีที่แล้ว ชมพูแพรกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าอยู่เลย ยังใส่เหล็กดันฟันอยู่ สาวน้อยตาคมผมยาว นมโต คมพยัคฆ์เห็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักเด็กสาวในทันที วันนั้นเป็นวันเสาร์คุณประพลและคุณรัศมีไม่อยู่บ้านออกไปทำธุระกันในเมือง เด็กรับใช้จึงเดินไปตามชมพูแพรแจ้งว่ามีแขกมาหา

"สวัสดีค่ะ คุณอามาหาคุณตาคุณยายใช่มั้ยคะ" ชมพูแพรยิ้มสวยเป็นการทักทายแล้วพูดสอบถามแขก

"ครับ..." คมพยัคฆ์ตอบออกไปสั้นๆ ด้วยอาการของคนที่กำลังตกตะลึงในความสวย นางฟ้าฟันเหล็กของเขายิ้มสวย หน้าสวย ดูอ่อนหวานเรียบร้อยดีจริง รักเลยครับ โดนใจเลยครับผม คมพยัคฆ์ตาลอยยิ้มค้างแล้วก็มาได้สติอีกครั้งตอนที่เจ้าหล่อนเรียกตนเองว่า คุณอา

"คุณตาคุณยายเข้าไปทำธุระในเมืองค่ะ คุณอานัดท่านไว้หรือเปล่าคะ"

"ครับนัดไว้"

"งั้นรบกวนนั่งคอยสักครู่นะคะคุณอา ดื่มน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวกวางไปโทรศัพท์แจ้งให้คุณตาคุณยายทราบว่าเออคุณ.... ชื่ออะไรนะคะกวางจะได้แจ้งคุณตาให้ค่ะ"

"คมพยัคฆ์ครับ ผมชื่อคมพยัคฆ์"

"ค่ะ คุณอาคมพยัคฆ์ นั่งรอคุณตาสักครู่นะคะ" 

นั่นเป็นครั้งแรกที่คมพยัคฆ์ได้เจอกับชมพูแพร แม่นางฟ้าฟันเหล็กของเขา เจอกันครั้งแรกคิดว่าเจ้าหล่อนจะเป็นสาวแล้ว อายุสักยี่สิบยี่สิบเอ็ดปีแล้วเพราะดูเป็นสาวมาก เอวองค์อรชร ดูสวยคม จนถึงตอนที่นั่งทานอาหารเย็นที่บ้านคุณประพลถึงได้ทราบว่าชมพูแพรเพิ่งจะเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ห้า อายุแค่สิบเจ็ดปีเต็ม ยอมรับว่าหน้าเด็กแต่ทรวดทรงองค์เอวดูแล้วไม่ใช่ ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกันวันนั้นคมพยัคฆ์ก็เฝ้าติดตามเพียรพยายามเอาหน้ามาเสนอที่บ้านของคุณประพลเสมอ ธุรกิจก็ส่วนหนึ่งนะแต่ธุรกิจหัวใจนี่สำคัญกว่า คมพยัคฆ์มักจะซื้อของมาฝากคุณประพลคุณรัศมีและมีมาฝากชมพูแพรเป็นพิเศษเสมอ จนคนที่เป็นผู้ใหญ่อย่างคุณประพลและคุณรัศมีพอจะดูออกว่าคมพยัคฆ์มีความพึงใจในตัวหลานสาวของท่านอยู่มาก

เช้าของวันใหม่คมพยัคฆ์ตื่นเช้ามากเป็นพิเศษกว่าทุกวันตื่นแล้วก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปรับชมพูแพรที่บ้านเพื่อพากันไปดูฤกษ์ยามจัดงานหมั้นและจดทะเบียนสมรสก่อนที่ชมพูแพรจะเดินทางไปเรียนต่อในอีกไม่กี่วันข้างหน้าแล้ว

"ยายกวางยังไม่ลงมาเลย คุณพยัคฆ์นั่งค่อยก่อนนะ ป้าให้นมจันทร์ขึ้นไปตามยามกวางแล้ว สงสัยว่าเมื่อคืนคงนอนไม่หลับวันนี้เลยตื่นสายนะ" คุณนายรัศมีบอกกับว่าที่หลานเขย

"ครับ ไม่เป็นไรครับผมรอกวางได้" คมพยัคฆ์รับคำ

"รับน้ำชากาแฟรอก่อนนะคะ" คุณรัศมีพูดยิ้มแย้มให้คมพยัคฆ์ พูดเชิญชวนให้ดื่มชากาแฟก่อนเมื่อเด็กรับใช้ในบ้านนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้

"ขอบคุณมากครับคุณป้า เอ่อผม.... ผมต้องขอโทษคุณป้าด้วยนะครับสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ผมรักกวางเขามากจริงๆ ครับ มากจนไม่อาจจะสูญเสียกวางเขาไปได้ ต้องหาเรื่องยึดเขาเอาไว้ แต่ผมสัญญานะครับว่าผมจะดูแลกวางอย่างดี ขอให้คุณป้าให้โอกาสและยกโทษให้ผมด้วยนะครับ" คมพยัคฆ์พูดขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษคุณรัศมี

"ค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ป้าเองก็มองดูรู้มานานว่าคุณพยัคฆ์มีใจให้ยายกวางของป้า ป้าไม่ได้ติดขัด หรือรังเกียจรังงอนอะไรคุณพยัคฆ์นะ ติดก็แต่ว่ายายกวางของป้าเขายังเด็ก ยังต้องเรียนหนังสือ ถ้าคุณพยัคฆ์รับปากป้าว่าจะส่งเสริมให้ยายกวางได้เรียนหนังสือจนจบ ป้าก็ไม่ได้ติดใจขัดข้องอะไรเลย" คุณรัศมีพูดชี้แจง

"ครับ ผมจะส่งให้กวางเรียนจนจบ และผมก็จะดูแลเขาเป็นอย่างดีครับคุณป้า" คมพยัคฆ์พูดรับคำ

นั่งจิบกาแฟพูดคุยกับคุณประพลคุณรัศมีได้สักพักชมพูแพรก็แต่งตัวสวยเดินลงมาด้านล่างเตรียมตัวจะไปวัดให้หลวงตาที่คุณพริ้มเพราให้ความเคารพนับถือดูฤกษ์ยามให้