EP 9 พิสูจน์ความรู้สึก 1

1024 Words

@คอนโดเฌอวา เกิดความเงียบขึ้นตลอดทางที่กลับคอนโด หลังจากที่เทมส์พูดประโยคนั้นออกไปก็ทำให้เฌอวานิ่งไปเลยทันที พร้อมกับความรู้บางอย่างในใจ "ให้เทมส์อยู่เป็นเพื่อนไหม" "…ไม่เป็นไร ขับรถดีๆ นะ" เฌอวาเงียบไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยตอบออกมาเสียงเบา หมับ! ไม่ทันที่เธอจะได้เปิดประตูลงจากรถก็ถูกมือหนารั้งข้อมือไว้ก่อน "วา วาอยู่คนเดียวไม่ได้" "ได้สิ ตอนนายกลับอังกฤษก็มีฝนตกฟ้าร้องแบบนี้ฉันยังอยู่ได้เลย" เพราะคำพูดประโยคนั้นของเขายังคงดังก้องอยู่ในหัวเธอ ทำให้เธอเลือกที่จะผลักไสเขาออกห่าง เพราะยังตั้งรับไม่ทันกับความรู้สึกบางอย่างที่ก่อเกิดขึ้น ถึงคืนนี้อาจจะนอนไม่หลับเพราะเสียงฟ้าร้อง แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องทนอึดอัดอยู่กับเขา ฟ้าคงไม่ใจร้ายแกล้งเธอทั้งคืนขนาดนั้นหรอกมั้ง… "โอเค… ถ้าไม่ไหวโทรหาเทมส์นะ" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วปล่อยมือจากเธอ "อือ ไปนะ" เสียงเล็กตอบรับเบาๆ แล้วเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปในคอนโดทันที 6 : 40 pm ติ๊ด ติ๊ดๆๆ เสียงกดรหัสปลดล็อกประตูหน้าห้องทำให้ร่างบางที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟาห้องรับแขกหันไปมอง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามาทันทีเมื่อคนด้านนอกใส่รหัสเสร็จ แกร๊ก! ร่างสูงของเทมส์ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วมีสายตาจากเจ้าของห้องจ้องมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปในครัววางอาหารที่ซื้อมาไว้บนเคาน์เตอร์ครัวแล้วเดินออกมาหาคนตัวเล็กที่โซฟา มือหนายกขึ้นวางแนบลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้นเล็กน้อยของคนตัวเล็ก "กินยาหรือยัง" เสียงทุ้มเอ่ยถามออกไปอย่างห่วงใย เฌอวาทำเพียงแค่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นมากที่เห็นหน้าเขา แล้วเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่ดังสนั่น ฝนก็ตกหนักอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นเขาที่เธอเรียกหาให้มาอยู่เป็นเพื่อนในเวลานี้ ความรู้สึกโกรธและน้อยใจที่มีต่อเขาถูกแทนที่ด้วยความห่วงใยจากเขาจนแทบหมดสิ้น เทมส์ยังคงทำตัวปกติเหมือนเดิมกับเธอทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ไปกินข้าวจะได้กินยา" พูดจบเขาก็เตรียมจะเดินแยกไปอีกทาง หมับ! "จะไปไหน" เสียงเล็กถามพลางจับมือหนาไว้แน่น กลัวว่าเขาเองก็อาจจะไม่พอใจเธอเช่นกัน ความรู้สึกของเธอตอนนี้ตีกันให้วุ่นไปหมด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร รู้แค่ว่าสิ่งเดียวที่ชัดเจนตอนนี้คือเธอต้องการเขา ต้องการให้เขาอยู่กับเธอในเวลาที่รู้สึกหวาดกลัวและไม่โอเคแบบนี้ เหมือนกับที่ผ่านๆ มา ที่เคยใช้เวลาร่วมกันจนคนอื่นคิดว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันอย่างที่เพื่อนเธอเคยพูดอยู่บ่อยๆ "อาบน้ำ" เทมส์หันกลับมาตอบเสียงทุ้มปกติเวลาที่อยู่กับเธอสองคน เพราะตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้วที่มาส่งเธอ เขาก็ไม่ได้กลับไปไหน ยังคงนั่งตัวเปียกชุ่มรออยู่ในรถ เพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องโทรหา และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปซื้ออาหารเย็นแล้วค่อยวนกลับเข้ามาอีกที เฌอวารีบสะบัดมือหนาทิ้งทันทีเมื่อได้คำตอบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเขาไปที่ห้องครัว โดยมีสายตาคมมองตามพลางยกยิ้มมุมปากบางๆ ให้กับท่าทางของเธอ เวลาต่อมา… ทุกอย่างเหมือนจะปกติ แต่ก็แค่เหมือน โดยเฉพาะกับเฌอวาที่ดูจะอึดอัดมากจนทำตัวไม่ถูก ต่างจากเทมส์ที่ยังคงทำทุกอย่างเป็นปกติ "เทมส์ ทำไมไม่ใส่เสื้อ" ร่างบางที่เดินออกมาจากในห้องครัวขมวดคิ้วถาม เมื่อเห็นอีกคนนั่งดูบอลอย่างสบายใจ "ก็ปกติ" คนที่นั่งดูบอลอยู่ที่โซฟาหันมาตอบพลางยกกระป๋องเบียร์ในมือขึ้นดื่ม ตอนนี้เขาสวมเพียงแค่กางเกงชุดนอนขายาว ท่อนบนเปลือยเปล่าอวดความสวยงามของร่างกายกำยำที่ดูสมส่วนอย่างคนดูแลตัวเอง ซึ่งมันก็เป็นปกติของเขาอยู่แล้ว ใช่! เขาทำตัวปกติ แต่แค่เธอที่ไม่ปกติ "ไข้ขึ้นเหรอวาทำไมหน้าแดงขนาดนั้น" เมื่อเห็นใบหน้าสวยของคนตัวเล็กขึ้นสีแดงระเรื่อ คิ้วหนาก็ขมวดยุ่งก่อนจะดึงมือคนตัวเล็กให้นั่งลงข้างๆ แล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากมนวัดอุณหภูมิร่างกายของเธอดู "ฮะ! มะ…ไม่ ไม่นะ ปกติดี ตัวฉันไม่ร้อนสักหน่อย" เฌอวาที่เหมือนเพิ่งจะได้สติตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักยกมือขึ้นจับใบหน้าตัวเองด้วยท่าทีลนลานอย่างทำตัวไม่ถูก บ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกถึงความเห่อร้อนบนใบหน้าแบบนี้กัน "เขิน?" "บะ…บ้า! เขินบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ…" เปรี้ยง! "เฮือก!" ร่างบางสะดุ้งเฮือกสุดตัว จากที่บอกให้เขาปล่อยมือจากเธอในตอนแรกกับเป็นเธอเสียเองที่ผวาเข้ากระโดดกอดเขาไว้แน่นด้วยความตกใจ เหมือนเธอกำลังโดนกลั่นแกล้งยังไงไม่รู้ พยายามจะหนีกับยิ่งต้องมีเหตุการณ์ให้ยิ่งต้องเข้าใกล้กับเขา "ที่ใจเต้นแรงเพราะเสียงฟ้าหรือเพราะเทมส์"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more