อยู่ที่ไหนก็หาเจอ
2062 Words
อานนท์ดึงมือปรางทิพย์ ให้กลับเข้าไปภายในห้องอาหารอีกครั้ง มือของเขาเหนียวมาก ถึงเธอจะพยายามแกะออก ยิ่งแกะเขายิ่งบีบแน่นกว่าเดิม
“คุณค่ะ ฉันจะรีบไปซื้อของ คุณจะพาฉันกลับเข้าไปทำไมอีก”
“น่า...เข้าไปก่อนผมจะแนะนำให้รู้จักใครบางคน”
“ฉันรีบค่ะ ต้องไปซื้อของอีก กลับบ้านดึกแล้วเดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“เดี๋ยวผมไปช่วยซื้อช่วยถือ แล้วไปส่งคุณที่บ้านเอง”
“คุณอานนท์ อะไรของคุณเนี้ย”วันนี้ปรางทิพย์ใส่กระโปรงทรงสอบสั้น ทำให้ค่อนข้างเดินลำบาก
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เดี๋ยวผมอธิบายทุกอย่างให้ฟัง นี่คุณบล็อคผมแล้วยังไม่อยากคุยกับผมอีกเหรอ ใจร้ายจัง”
อานนท์ดึงปรางทิพย์เข้าไปภายในร้านอาหาร เขาใช้มือกดไหล่ทั้งสองข้างของเธอ ให้นั่งลงตรงข้ามกับผู้หญิงที่มากับเขา ยิ่งเห็นกันใกล้ๆผู้หญิงคนนี้ยิ่งดูสวยมาก ผิวพรรณดี มีเค้าโครงหน้าคล้ายกับอานนท์มาก เขานั่งลงข้างเธอ
“ผมขอแนะนำนะครับ ผู้หญิงคนนี้คือ อรกันญา น้องสาวคนเดียวของผมเอง พ่อเดียวแม่เดียวกัน กันญาไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆและไม่เคยกลับมาอยู่เมืองไทยนานเกินสองเดือน คนทั่วไปไม่ค่อยรู้ว่าผมมีน้องสาว และครั้งนี้กันญากลับมา เพราะกำลังตั้งท้องอ่อนๆเลยอยากกลับมาอยู่กับแม่ก่อนที่จะท้องโตมากกว่านี้เดี๋ยวจะเดินทางลำบาก”
“กันญา นี่คือคุณปรางทิพย์ น่าจะรุ่นเดียวกันนะ ส่วนเรื่องอื่นที่อยากรู้เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังทีหลัง”
“สวัสดีค่ะคุณปรางทิพย์ ดีใจนะคะที่ได้รู้จัก กันญาไม่มีเพื่อนอยู่ที่เมืองไทยเลย เรามาเป็นเพื่อนกันนะคะ คุณปรางทิพย์อายุเท่าไหร่คะ ฉันยี่สิบเจ็ดพอดีเลย “
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ปรางจะครบยี่สิบเจ็ดเต็มเดือนหน้านี้ค่ะ”
“งั้นเราเป็นเพื่อนกัน กันญาเรียกปรางเฉยๆนะ ดูสนิทดี นี่กันญาเห็นปรางตั้งแต่เข้ามาแล้วนะ ยังคิดอยู่เลยว่า ผู้หญิงคนนี้สวยเท่จังเลย แปลกใจว่าทำไมมาคนเดียว ไม่คิดว่าพี่นนท์จะรู้จักนะคะเนี้ย”
“อย่าชมกันเลยค่ะ กันญาเองก็สวยมาก ปรางเห็นตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว ยังคิดในใจนะคะว่า ผู้หญิงคนนี้สวยจัง “
“อ้าว....แล้วทำไมพี่ไม่เห็น กันญาไม่สะกิดพี่บ้างเลย งั้นก็แสดงว่าคุณเห็นเราตั้งแต่เข้ามา ทำไมถึงไม่ทักกันบ้างล่ะครับ”
“แหม...พี่นนท์ กันญาจะรู้ได้ยังไงล่ะคะว่าพี่รู้จักกับปราง”
“คุณปล่อยได้แล้วค่ะ” ปรางทิพย์เพิ่งรู้สึกตัวว่ามือของอานนท์ยังอยู่ที่ข้อมือข้างซ้ายของเธอเขายังจับไว้แน่น เหมือนกลัวว่าเธอจะลุกหนีไปไหน
“กันญา เดี๋ยวพี่จะพาปรางทิพย์ไปซื้อของ แล้วไปส่งที่บ้านไปด้วยกันนะ จะได้ไปรู้จักคุณน้าแม่ของปรางทิพย์ด้วย “
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อรกันญากำลังท้องกำลังใส้ อาจอยากพักผ่อนฉันเรียกแท็กซี่กลับเองดีกว่าค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกปราง กันญาอยากไปไหว้แม่ของปรางด้วย”
“งั้นกินอิ่มแล้วกลับบ้านเลยดีกว่าค่ะ นี่ก็เกือบสามทุ่มแล้ว ไว้ปรางมาซื้อของวันใหม่ก็ได้” หญิงสาวคิดเผื่ออรกันญาเพราะเห็นว่าท้องอ่อนๆ กว่าจะไปบ้านเธอ และกว่าสองคนจะกลับบ้าน และดูท่าว่าอานนท์จะยังไม่อยากกลับซะด้วย
“คุณอานนท์คะ ปล่อยมือฉันก่อนเถอะ ฉันอึดอัดอายคนด้วยค่ะ”
“จับมาตั้งนานใครๆเขาก็เห็นตั้งแต่ตอนเข้าร้านแล้ว จะมาอายอะไรตอนนี้”
“คุณไม่อายแต่ฉันอายค่ะ”
อานนท์ยิ้มยอมปล่อยมือปรางทิพย์แต่โดยดี เขาดีใจคิดถึงมาก เขาเพิ่งเดินทางกลับจากญี่ปุ่นเมื่อวาน หลังงานทำบุญร้อยวันของอุสาวดี น้องสาวเขามีเรื่องด่วนที่ต้องให้เขาจัดการ พ่อกับแม่ขอร้องให้เขาไปช่วยงานน้อง นั่นทำให้เขาต้องรีบเดินทางไปญี่ปุ่น โดยที่ไม่ได้บอกปรางทิพย์ และยุ่งวุ่นวายอยู่กับงานทางโน้น พยายามติดต่อหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา แต่ติดต่อไปไม่ได้ เขาต้องจัดการงานหลายอย่าง รีบทำงานให้เสร็จและพาน้องสาวเดินทางกลับเมืองไทย ตรงไปหาปรางทิพย์ที่บ้าน เจอเจ้าของบ้านคนใหม่แล้ว ให้ลูกน้องออกตามสืบหาปรางทิพย์ทันที ไม่คิดว่าจะมาเจอเองโดยบังเอิญที่ร้านอาหาร เขาเชื่อในสายตาและความรู้สึกของตัวเอง ว่าปรางทิพย์ก็ดีใจไม่น้อยไปกว่าเขาหรอก แถมมีแอบน้อยใจเขาด้วย ดูก็รู้
คิดเหมือนกันว่าทำไมปรางทิพย์ไม่บอกเขาบ้างเลยว่าจะขายบ้าน แล้วนี่ยังซื้อบ้านใหม่ไกลกว่าที่เก่ามาก หรือต้องการพาหลานหนีปราโมทย์ ก็ไม่น่าใช่ เขาอยากรู้เหตุผลจริงๆคงต้องมีการคุยกันเป็นการส่วนตัวแล้วล่ะ เดี๋ยวหายตัว ขาดการติดต่อกันอีกจะยุ่ง แน่นอนเขาไม่ยอมหรอก
นางปวีณาออกมาเปิดประตูบ้าน เห็นว่าเป็นรถของอานนท์ แปลกใจว่ามาได้ยังไง
“สวัสดีครับน้า สบายดีไหมครับ”
“สบายดีค่ะคุณไปยังไงมายังไงคะถึงได้มาที่นี่ได้”
“ผมบังเอิญเจอปรางทิพย์ที่ร้านอาหารครับ เลยขอตามมาส่ง”
“น้าครับ นี่น้องสาวคนเดียวของผมครับ อรกันญา”
“สวัสดีค่ะคุณน้า วันนี้มารบกวนนะคะ”
“สวยจังเลยแม่คุณ หน้าคล้ายกันมาก มาๆเข้าบ้านก่อนลูก พยาบาลเพิ่งพาตาก้องเข้านอนเมื่อกี้นี้เอง รอป้าไม่ไหวง่วงซะก่อน”
“ไม่เป็นไรครับน้า เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมาหาตาก้องแต่เช้า”
“บ้านน่าอยู่จังเลยนะคะคุณน้า หลังไม่ใหญ่ไม่เล็กขนาดกำลังดีเลย” อรกันญาชื่นชมบ้านสะอาดเป็นและเป็นระเบียบมาก
สองพี่น้องอยู่พูดคุยกับสองแม่ลูก และขอตัวกลับไปเกือบสี่ทุ่ม บ้านและคอนโดของเขาถือว่าอยู่ไกลกับบ้านของปรางทิพย์มาก อานนท์ขอเบอร์ใหม่ของเธอ เขาต้องเชื่อไหม หญิงสาวลาออกจากงาน ขายบ้าน ย้ายบ้านใหม่ ทำงานที่ใหม่ และเปลี่ยนเบอร์โทรใหม่ เพราะเหตุนี้เอง เขาถึงโทรหาหญิงสาวไม่ติด
“ยังไงคะพี่นนท์ ชอบปรางมากเลยเหรอคะ”
“ใช่ ชอบมาก อยากแต่งงาน”
“ห่ะ....กันญาว่าปรางยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะคะพี่นนท์ เคยบอกเขาหรือยังว่าชอบเขา”
“อีกไม่กี่วันหรอก พี่จะคุยกับเขาแบบจริงจัง”
สองพี่น้องกลับถึงบ้านอานนท์เลี่ยงเข้าห้องส่วนตัว เขาโทรหาปรางทิพย์ทันทีเช่นกัน
“สวัสดีค่ะ มีอะไรเหรอคะคุณ ฉันกำลังจะนอน”
“อยากคุยด้วยเฉยๆจะนอนแล้วเหรอ ทำไมนอนเร็วจัง”
“พรุ่งนี้ฉันต้องทำงานค่ะ เดี๋ยวตื่นสาย”
“ตกลงนอนก็นอน ฝันดีนะครับ”
ปรางทิพย์ไม่คิดว่าเช้าวันรุ่งขึ้น อานนท์จะมาปรากฏตัวที่หน้าบ้านของเธอ ตั้งแต่หกโมงเช้า บอกว่ามารับไปส่งที่ทำงาน แม่เธอเออออห่อหมกไปกับเขาด้วย
“คุณจะตื่นมาทำไมแต่เช้า บ้านคุณกับบ้านฉันไม่ได้ใกล้กันเลยนะคะ ฉันก็ไปเองได้ทุกวัน”
“ก็นั่นเมื่อก่อน แต่เวลานี้ผมอยากไปส่งคุณทำงาน เลิกงานผมมารับนะ "
ปรางทิพย์ยืนมองท้ายรถของอานนท์ที่ค่อยๆขับออกไป เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจตัวเองกันแน่ หวั่นไหวกับคำพูดของเขาเหรอ ทั้งวันปรางทิพย์คิดวนเวียนอยู่แต่กับคำพูดของอานนท์ กระทั่งเลิกงาน สรุปว่าเธอไม่มีสมาธิทำงานเลย รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจเลิกงานอานนท์มารอที่หน้าบริษัทฯแล้ว
“เหนื่อยไหมครับ”
“ไม่ค่ะ นี่คุณกลับบ้านหรือเปล่าคะ”
“กลับครับ”
“คุณเล่นขับรถไปมาแบบนี้ มันอันตรายนะคะ สิ้นเปลืองด้วย ใม่ใช่ใกล้ๆนะคะ”
“ผมไม่ได้กลับคอนโดหรือบ้านแม่ ผมซื้อบ้านแล้วอยู่ติดบ้านคุณนั่นแหละ พอดีเห็นว่าว่าง ผมจะชวนคุณไปหาซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้าน”
“อะไรของคุณคะเนี้ย อะไรทำให้คุณแบบนี้ คิดอะไรอยู่คะ หรือรวยอยากได้อะไรก็จะเอาให้ได้ อยากได้บ้านซื้อบ้านภายในวันเดียว บ้าไปแล้วคุณ ปรึกษาใครบ้างไหมเนี้ย”
“ไม่ ผมอยากอยู่ใกล้คุณ แต่จะขอเข้าไปอยู่ด้วยที่บ้าน ก็เกรงใจแม่คุณ และคิดว่าคุณคงไม่ให้ไปอยู่ด้วยแน่นอน มีทางเดียวที่จะได้อยู่ใกล้คุณ คือซื้อบ้านเป็นของตัวเอง และอยู่ใกล้ๆบ้านคุณ อย่าลืมว่าผมยังไม่ได้กินกับข้าวที่คุณเคยคุยไว้นะ ผมจำได้คุณบอกทำอร่อยทุกอย่าง ทำที่บ้านผมนะ จะได้ไม่รบกวนหลานเวลานอน”
ปรางทิพย์นั่งมึนงงไปบนรถของเขา
“ไปบ้านผมก่อนนะ อยากให้ดูว่าต้องซื้ออะไรบ้าง ผมบอกแม่คุณแล้วว่าขอยืมตัวคุณหลังเลิกงาน สักสามสี่ชั่วโมง ท่านไม่ว่าอะไร”
บ้านเขากับบ้านเธอติดกันจริงๆ บ้านเดี่ยวเหมือนกันเป๊ะรั้วบ้านติดกัน ตัวบ้านห่างกันประมาณยี่สิบเมตร เขาคิดอะไรของเขา ปรางทิพย์งงหนักกว่าเดิม เข้าไปภายในบริเวณบ้านของเขา อานนท์จูงมือเธอไม่ยอมปล่อย เขาพาเธอเข้าไปภายในบ้านที่ว่างเปล่า ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยจริงๆ
“ปรางทิพย์ครับ ผมมีเรื่องจะสารภาพ คุณไม่ต้องตกใจหรือกลัว ผมให้เวลาคุณ ผมชอบคุณ ชอบมาก แต่หลังจากที่ผมไปทำงานที่ญี่ปุ่น และติดต่อคุณไม่ได้ จนกระทั่งเวลานี้ ผมรู้แล้วว่าผมรักคุณมาก ผมจริงใจอยากแต่งงาน คุณยังไม่ต้องตอบตกลงอะไร แค่รับรู้ว่าผมรักคุณมากแค่นั้นพอ” อานนท์ยกมือลูบหัวของปรางทิพย์เบาๆ เหมือนลูบหัวเด็ก จับมือหญิงสาวไม่ยอมปล่อย
ปรางทิพย์ตกใจ แปลกใจ หัวหูร้อนไปหมด นี่เธอถูกผู้ชายบอกรักเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ เป็นไปได้ยังไง สิ่งที่เธอสงสัยมานานเข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรที่เขาถึงพาตัวเองเข้ามาใกล้ชิดกับเธอ หัวใจเจ้ากรรมก็ดันหวั่นไหวกับคำพูดของเขาซะด้วย หรือเธอเองก็ชอบเขาเหมือนกัน ไม่มีความรู้สึกว่ากลัวเขาเลย ไม่เหมือนแรกๆที่เจอกัน เวลานี้เหมือนเธอผ่อนคลายหลายอย่าง
“เป็นยังไง ไม่ต้องตกใจนะ ผมดูแลคุณกับแม่และหลานได้ จะไม่ให้ลำบากเลย คุณจะชอบหรือไม่ชอบผม ก็อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยนะ ผมไม่มีใคร ไม่มีแฟนมานานมากแล้ว ทำแต่งาน คุณถูกใจผมมาก ยิ่งได้พูดคุยใกล้ชิด ยิ่งชอบและยิ่งรัก ”
"คุณไม่ต้องรีบรับรักผมก็ได้ ผมรอได้"
“ป่ะ เราออกไปหาดูเฟอร์นิเจอร์กันดีกว่า ไม่ต้องห่วงตาก้อง ผมให้พยาบาลมาดูแลเพิ่มอีกเป็นสองคนเหมือนเดิม แม่กับคุณจะได้ไม่เหนื่อย”
ปรางทิพย์ไม่ทันได้ตั้งตัว อานนท์ก้มลงมาจุ๊บที่หน้าผากของเธอเบาๆหญิงสาวยืนนิ่งทำตัวไม่ถูกไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้และทำกับเธอแบบนี้
“ปรางทิพย์ ไปครับเดี๋ยวดึกแม่จะเป็นห่วง จะงงอะไรนักหนา อย่าเพิ่งคิดไว้ไปนอนคิดคืนนี้ แต่ตอนนี้ไปหาซื้อของช่วยผมก่อน ไปเร็ว”
เหมือนเดิมอานนท์จูงมือปรางทิพย์ไปขึ้นรถ ขำก็ขำ ตลกก็ตลก สงสารก็สงสาร คงทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆเขาก็รุก บอกหัวใจตัวเองว่าต่อไปนี้จะไม่ยอมเก็บความปรารถนาไว้คนเดียวอีกแล้ว รู้สึกยังไงก็จะบอกให้หมด จะแสดงออกมาให้หมดเลย
- Writer
