องครักษ์อานีสต์ต้องหลับตาลง ขบกรามแน่น นับหนึ่งถึงสิบ เพื่อข่มความเจ็บปวดระคนโกรธกริ้วไว้ในใจ กับการถูกฮาริย่าเค้นเสียงประชดประชันครั้งแล้วครั้งเล่า
“เจ้าชายรับสั่งให้ผมพักร้อน และรับสั่งให้ผมกลับมาหาคุณ”
ฮาริย่าเม้มเนื้อด้านในริมฝีปากจนฮ้อเลือด เจ็บปวดสิ้นดีกับคำตอบที่ได้ยิน องครักษ์เอกผู้เก่งกาจผู้นี้ กลับมาหาเธอเพราะเขาทำตามคำรับสั่งของเจ้าเหนือหัว หาได้ทำตามที่หัวใจของเขาสั่งการไม่!
“ถ้าเจ้าชายฮารีฟร์ไม่รับสั่ง คุณก็คงไม่โผล่หน้ามาที่เผ่าอัยรีนใช่ไหมคะ”
เป็นการยากเหลือเกินที่จะเค้นเสียงเหน็บแนมอีกฝ่ายโดยไม่มีให้มีสั่นเครือเพราะความเจ็บปวดเสียใจหลุดเล็ดลอดมาด้วย
“ไม่ใช่เหมือนที่คุณคิด ฮาริย่า”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าชายฮารีฟร์รับสั่ง แล้วเพราะอะไรล่ะคะ คุณถึงกลับมาหาฉันอีกครั้ง หรือว่าคุณต้องการมาเพื่อระบายความใคร่ตักตวงความสุขจากตัวฉัน คุณได้สิ่งนั้นแล้วนี่ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”
