“ไม่...ไม่ไหวแล้ว...อูยย...อานีสต์...หยุด...หยุดทรมาน...ฉันสักที...”
ฮาริย่าครางเสียงสั่นพร่าแหบลึกอยู่ในลำคอ จิกเท้าทั้งสองกับพื้นเพื่อหยัดสะโพกให้แนบชิดกับริมฝีปากร้อนๆ จนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน มือเล็กขย้ำเข้าไปในกลุ่มผมขององครักษ์หนุ่ม หวีดเสียงครวญครางเร่งเร้าไม่มีหยุด
“บอกผม...ฮาริย่า...บอกผม...ว่าคุณต้องการผมเพียงคนเดียว”
อานีสต์รู้ว่าฮาริย่าต้องการอะไร และแม้ต้องการกดกายแข็งขึงให้จมดิ่งเข้าสู่ดอกไม้สวาทมากเพียงใด กระนั้นองครักษ์หนุ่มก็ยังอยากได้ยินเหลือเกินว่าตนเองเป็นที่ต้องการของคนในอ้อมแขน
ฮาริย่าถูกความเสียวซ่านครอบงำทั่วเรือนกาย อยากให้องครักษ์อานีสต์ปลด
ปล่อยเธอจากความทรมานอันเต็มไปด้วยความกระสันเสียว อยากให้องครักษ์หนุ่มจับจูงเธอไปสู่จุดสูงสุดของความหฤหรรษ์ จึงไม่รอช้ารีบกระซิบตอบอย่างไม่มีเกี่ยงงอน
“ฉัน...ฉันต้องการคุณ...เดี๋ยวนี้ อานีสต์...ฉันต้องการคุณเดี๋ยวนี้”
