ฉันไม่ชอบหน้านาย
2357 Words
ฉันเดินมาที่ห้องตัวเองพอเดินมาถึงก็เห็นกลุ่มเพื่อนตัวเองนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง เพื่อนฉันมี มีอยู่ 6 คน มีคุณแม่สามคน คือ ใบหยก เจมมี่ แล้วก็น้ำส้ม ส่วนผู้หญิงก็มี แพรไหม เฟรม แล้วก็แพท เอาจริงๆ ก็สนิททั้งห้องแหละ แต่นี่คือสนิทมากๆ พอฉันเดินเข้ามาไอ้ใบหยกก็รีบลุกขึ้นและพูดขึ้นมา
“ทุกคนคะ ได้โปรดลุกขึ้นยืนเพื่อนต้อนรับหัวหน้าห้องสุดสวยแสนสตรองและชอบท้าชน ปรบมือต้อนรับคุณหนูมิลินท์ค่ะ”
แปะ แปะ แปะ!!
ฉันหัวเราะก่อนจะเอากระเป๋ามาวางไว้ที่โต๊ะตัวเองและฉันนั่งกับไอ้ฟร้อนเหมือนเดิม ก่อนจะหันไปมองพวกมันและถามออกไปแบบงงๆ
“ใครบอกว่ากูจะเป็นหัวหน้าห้องคะแม่”
“กูไงคะ และก็เพื่อนทุกคน มา เมื่อครบองค์ประชุมตั้งเตาเลยจ่ะ วันนี้กูรู้มาว่ามีนักเรียนจะเข้ามาห้องเราสามคน ผู้หญิง 1 คน ผู้ชาย 2 คน”
“อิมิมึงฟังก่อนสิ เอาสติ๊กเกอร์มาแปะสมุดอีกละ”
ฉันเงยหน้ามองไอ้น้ำส้มก่อนจะหัวเราะก่อนจะเอามือเท้าคางและถามมันกลับไปแบบงงๆ
“หึหึ มึงก็พูดมาสิแม่ หูก็ได้ยินอยู่”
“อิหยก มึงเก็บๆ แล้วมึงตั้งใจฟังนะแม่ กูจะบอกว่าผู้ชายหนึ่งในสองคนที่จะมาอยู่ห้องเรามีรอยสักภาษาอังกฤษตรงคอแล้วก็ตรงต้นแขน มึงจำได้บ้างยัง คิดสิแม่”
ฉันส่ายหน้าหลังเพื่อนฉันพากันหันมาถาม แล้วฉันจะรู้จักใครได้วะ
“ใครล่ะ กูจะรู้ได้ไงล่ะแม่”
“โอ๊ย ขัดใจค่ะ ก็เซทท์ไง”
เอาล่ะ คิ้วขมวดเข้ากันมากขึ้นกว่าเดิม แค่รูปลักษณ์ยังคิดหนักนี่มาถามเหมือนฉันเคยเจออะ แต่ก็มั่นใจว่าไม่นะ
“ใครคือเซทท์”
“ก็หลานชายครูประพันธ์ที่สอนวิทยาศาสตร์ไงคะ”
“คิกๆ คนที่มึงเหยียบเท้าเค้าวันที่เค้ามาแข่งกีฬาที่โรงเรียนเราอะ”
“อ๋อ แล้วพูดให้ครบค่ะ นายนั่นเหยียบเท้ากูแล้วไม่ขอโทษกูก่อน กูเลยทักทายตามมารยาท”
“ไอ้สัสเอ๊ย หรรษาแน่มึงงานนี้”
“แล้วทำอยู่ๆ เค้าถึงย้ายมาวะ โรงเรียนนั้นก็เหมือนโรงเรียนเรานะ แล้วเค้าก็สร้างชื่อให้โรงเรียนด้วย”
“เออ นั่นดิ”
“กูได้ยินว่าเค้าเน้นไปทางกีฬาซะเยอะ ไม่ค่อยส่งงาน ครูประพันธ์เลยเป็นห่วง เค้าเลยให้หลานมาอยู่นี่”
“ไปข้างล่างกันเถอะ ช่างเรื่องนายนี่เถอะค่ะ”
“แต่กูเชื่อว่ามาที่นี่งานเค้าครบทุกชิ้นแน่ๆ”
“เออ เพราะหัวหน้ากูคือตัวตึงค่ะ”
ฉันยืนขึ้นก่อนจะเก็บของเข้าลิ้นชักใต้โต๊ะของตัวเองก่อนจะตอบเพื่อนตัวเองกลับไปตามที่คิด
“แล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะค่ะ กูทวงถ้านายนั่นไม่ส่งก็แล้วแต่เค้าค่ะ”
“จ้า หนูจะรอดูจ้า”
“เนาะๆ เปิดเรื่องมากัดกันอย่าให้จบแบบหวานเวอร์นะคะแม่ เดี๋ยวพวกหนูจะเป็นเบาหวานเอา”
“ไอ้เพื่อนบ้า ไปค่ะ move”
“จ้า!!”
ฉันเดินลงมาด้านล่างหาซื้อขนมกินกับเพื่อน สักพักก็ได้ยินสัญญาณให้ไปเข้าแถว เลยพากันเดินมาที่ลานกิจกรรม แต่ดีหน่อยมันเป็นเข้าแถวในโดมใหญ่ๆ มีหลังคา แดดเลยไม่โดน ลมก็พัดเย็นๆ อือหื้อ บรรยากาศดีมาก แล้วโรงเรียนฉันเหมือนอยู่ในซีรีส์เลยอะ คือต้นไม้เยอะมากๆ ร่มรื่นแบบสุดๆ ฉันชอบบรรยากาศที่โรงเรียนตัวเองมาก เหมือนอยู่ต่างประเทศเลยอะ พื้นที่สีเขียวเยอะมากๆ โรงเรียนฉันได้รางวัลเรื่องนี้ด้วยนะเธอ ฉันยืนกอดอกแล้วก็คุยกับเพื่อนในห้องที่แถวอยู่สักพักเพื่อนฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังก็สะกิดแล้วก็ดึงเสื้อนักเรียนฉันหลายรอบมากพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“มิลินท์ มิลินท์ มึงหันมา”
“ทำไม มีอะไร”
“เซทท์มาแล้วมึง”
“อิเชี้ย ออร่าผัวมากแม่ ผมก็ผัว ตาก็ผัว เบ้าหน้าก็ผัว ส่วนสูงก็ผัว ผิวก็ผัว รอยสักก็โคตรจะผัว อิสัสเอ๊ย ผัวทุกตรงเอาปากกามาวงก็ไม่พอ”
“อิสัส กูชอบๆ เดี๋ยววันนี้กูจะโพสต์”
“เครดิตด้วยค่ะ”
“จ้า อิคนขี้หวง”
“เออ ช่างเค้าเถอะ”
ฉันกอดแล้วก็ตอบไอ้พวกนี้กลับไปแบบไม่ใส่ใจ แต่เพื่อนในห้องก็คือตื่นเต้นกันไม่หยุด เพื่อนใหม่อะเนาะ แต่พรุ่งนี้ก็เพื่อนเก่าแล้วปะ ตื่นเต้นอะไรกัน
“มึง แต่เค้าดีมาก อร้าย อย่าทำหน้างอสิมึง ต้องยิ้มให้เค้า งานดีขนาดนี้มาหน้างออะไร เดี๋ยวแม่จะตีนะ”
“อิหยก ยืนดีๆ เก็บอาการด้วย มึงดูหน้าจะกินหัวอยู่แล้วมั้ง”
“หัวใจเหรอแม่”
“หัวกูนี่แหละ”
“พรืดด เราควรตั้งคณะนะเอาจริง”
“กูเห็นด้วย โบ๊ะบะทุกดอก”
“ไอ้พวกบ้าเอ๊ย ยืนดีๆ เลย”
“จ้า!”
Part เซทท์
“อืม วันแรกก็สายซะแล้วกู”
ผมขับรถสปอร์ตสีแดงเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของโรงเรียน อ๋อ สวัสดีครับ ผมเซทท์ ชนรพ ปุญญธาราทรัพย์ ผมเป็นลูกชายคนเล็ก มีพี่ชายสองคนแรกชื่อ เซ้นต์ อายุ 31 ส่วนคนที่สองชื่อ ซัน อายุ 27 ปี อายุห่างจากผมมากๆ เหมือนผมลูกหลงอะแหละ ไม่เชื่อก็ดูชื่อจริงผมดิ ไม่ชนะตรงไหน ตอนนี้ผมอายุ 18 ปี ตอนนี้ศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเอกชน CC ส่วนสูงของผม 189 น้ำหนัก 69 คือพ่อแม่ผมสูง อีกอย่างผมชอบเล่นกีฬามากๆ วอลเลย์บอล บาสเกตบอล ว่ายน้ำ คือกีฬาทุกชนิดผมเล่นหมด บวกกับกินนมแล้วก็พวกอาหารเสริมที่แม่ผมบำรุงด้วยแหละส่วนสูงมันเลยพุ่งขึ้นมา
ส่วนรายได้ของผม ตอนนี้ผมแข่งรถ แมตช์หนึ่งค่าเดิมพันมันก็มากน้อยต่างกันออกไป แต่ผมมีสนามแข่งเป็นของตัวเอง จัดแข่งบ้าง คนมายืมจัดง่ายต่างๆ บ้าง แต่ตอนนี้พี่ชายผมช่วยดูแลอยู่ เพราะเอาจริงๆ ผมก็ยังเด็กเกิน ถึงแม้จะเป็นงานแต่เราประสบการณ์ก็ยังน้อยในส่วนของธุรกิจ ทุกครั้งแต่มีคนมาใช้สถานที่ก็แบ่งรายได้กันไป รายของผมก็มาจากตรงนี้แล้วก็มีของพ่อกับแม่และพี่ชายทั้งสองคนให้ค่าขนมเป็นรายเดือน โอนตรงเข้าบัญชี พ่อผมเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนในจังหวัดพิจิตรนี่แหละแล้วก็ยังมีอีกหลายสาขาอยู่ในจังหวัดใกล้เคียง ส่วนพี่ชายคนโตก็เป็นหมอแล้วก็คงรับช่วงต่อ ส่วนผมกับพี่คนที่สองก็มีหุ้นส่วนอยู่ในนั้นแล้วก็ได้เงินปันผลทุกปี ส่วนพี่คนที่สองเค้าก็ทำธุรกิจนำเข้าแล้วก็ส่งออกพวกอาหารแล้วก็ผลไม้ เงินในบัญชีตอนนี้กับสมบัติที่ทางครอบครัวให้มาก็ถือว่าผมไม่ต้องทำอะไรก็ไม่ลำบากแล้วก็ซื้อของที่ชอบได้แบบสบายๆ แต่ผมไม่ได้คิดจะเอาเงินตรงนี้มาใช้ เอาไว้ใช้กับอะไรที่มันสำคัญจริงๆ ตอนนี้ผมซื้อคอนโดที่อยู่ใกล้โรงเรียนเอาไว้ห้องหนึ่ง เพราะบ้านใหญ่ผมอยู่ไกลมากพอสมควรขับรถไปกลับก็ไม่ไหว แล้วผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับ หรือมาสั่งให้ทำนู่นทำนี่อะไรแบบนั้นอะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ทำ ถ้าชอบก็ทำเอง เพราะแบบนี้แหละมั้งลุงของผมเลยเป็นห่วง คือผมไม่ได้ชอบเรียนขนาดนั้นอะ ชอบเล่นกีฬาแล้วก็แข่งรถมากกว่า เค้าเลยปรึกษากันให้ผมมาเรียนที่นี่
“โทษนะครับ แถวของห้อง ม.6/2 อยู่ตรงไหนเหรอครับ”
“อ๋อ เดี๋ยวพาเดินไปส่งค่ะ”
“บอกก็พอครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เต็มใจ”
“ครับ”
พอเดินมาถึงเพื่อนในแถวแล้วก็รอบข้างต่างก็ทักทายแล้วก็ยิ้มให้ ผมก็แค่ก้มศีรษะเป็นการทักทายแต่ก็ไม่ได้ยิ้มอะไรหรอก แต่ก็คุยกับเพื่อนผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน ผู้ชายอะเนาะ คุยกันง่าย ผมกอดอกแล้วก็มองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังคุยกับเพื่อนในแถว มันคุ้นมากนะ ตัวขาวๆ ผมตรง ผมสวยเลยแหละสีดำยาวลงมาถึงเอว กระโปรงก็เลยเข่าขึ้นไป แล้วจังหวะหันมาเท่านั้นแหละ แม่งใช่เลย ยัยฟันเหล็ก ยัยผู้หญิงตัวสั้นที่เคยมาเหยียบเท้าผมนี่แหละ แล้วตอนนี้ยัยนั่นมองมาที่ผมนิ่งๆ ถ้าเอามีดปาดคอผมได้ยัยนี่คงทำไปแล้วมั้ง
“เฮ้อ กว่าจะจบกิจกรรมหน้าเสาธง ขนาดว่าโรงเรียนเราร่มรื่นแม่งยังร้อนขนาดนี้เลยเนาะ”
“จริงมึง พอมาเจอแอร์แบบนี้ค่อยเริ่ดหน่อย”
ฉันสะกิดเพื่อนจากนั้นก็ทำกิจกรรมหน้าเสาธงพอทำกิจกรรมเรียบร้อยก็พากันแยกย้ายเข้าห้อง ฉันก็เดินเข้าห้องมานั่งที่ของตัวเอง แล้วเพื่อนๆ ก็ทยอยเดินเข้ามา พอฉันเห็นอาจารย์ที่ปรึกษาจะเดินเข้ามาเลยหันมาบอกเพื่อนทุกคนที่ลุกขึ้นแล้วก็พูดคุยกัน มันก็ธรรมดาสำหรับการเปิดเทอมนั่นแหละ
“เฮ้ยๆ! นั่งที่ๆ! ครูมาแล้ว”
ผมแล้วก็เพื่อนอีกสองคนเดินตามอาจารย์เข้ามาในห้อง พอเข้ามาอาจารย์ก็เริ่มพูดกับนักเรียนที่นั่งกันอยู่ในห้อง
“อะๆ น่ารักมากจ่ะ เด็กน้อยที่น่ารักของครู วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ อะ เราเริ่มแนะนำตัวกันเลยลูก”
“สวัสดีค่ะ ชื่อฟางนะคะ”
“สวัสดีครับ กวินครับ”
“สวัสดีครับ เซทท์ครับ”
“โอเค จ่ะ เดี๋ยวเราทำความรู้จักกันเพิ่มเติมเนาะ แพรไหมลูก”
“คะครู”
“เราเปลี่ยนที่นั่งได้ไหมลูก ครูจะให้เซทท์ไปนั่งกับมิลินท์ อ๋อ นั่นมิลินท์นะจ๊ะ เป็นหัวหน้าห้องและช่วยครูดูแลพวกเรา ใครมีอะไรบอกกับมิลินท์ได้เลยนะ มิลินท์ครูฝากดูแลเซทท์ด้วยนะ ดูแลเป็นพิเศษเลยนะจ๊ะ ครูประพันธ์ขอมา ส่วนแพรไหมเดี๋ยวนั่งคู่กับฟางนะลูก ส่วนกวินเด็กๆ พาเพื่อนไปนั่งด้วยลูก กระปรี้กระเปร่ากันหน่อยจ่ะเด็กๆ ที่น่ารักของครูแนน กินยานอนหลับกันมาตอนเช้าหรือเปล่าคะเนี่ย”
“คิกๆ”
“กวินนั่งกับเราก็ได้”
“เราก็ได้นะ”
อือหื้อ ฟ้าถล่มใส่ฉันจริงๆ อะ ทำไมวะ ตอนนี้ไอ้แพรก็กำลังเก็บของแล้วย้ายไปนั่งกับเพื่อนใหม่ แล้วตอนนี้นายนั่นก็เดินมาแล้วนั่งลงข้างๆ ฉัน ฉันเลยขยับเก้าอี้ออกมาจากเขา เพราะตอนที่นั่งกับไอ้แพรคือนั่งเกือบจะสิงกันได้นั่นแหละ แต่
ครืดด
“นี่ อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ทำไม เธอเป็นเทพเจ้าเหรอ”
ผมถามยัยตัวแล้วก็ดึงเก้าอี้ยัยนี่กลับมา เพราะแม่งทำเหมือนผมเป็นเชื้อโรคอะ แล้วพอยัยนี่ตอบมาเท่านั้นแหละอยากจะเตะให้ลอยออกไปนอกห้อง แล้วแม่งไม่รู้คนหรือหลอดไฟ ในห้องนี้ยัยนี่แม่งขาวสุดอะ ผมว่าขาวแล้วนะ มาเทียบกับยัยนี่ผมหมองขึ้นมาเลย
“ฉันไม่ชอบหน้านาย”
“ฉันชอบหน้ากลมๆ ของเธอมากมั้ง”
“เอาแล้วเว้ยอิหยก”
“คริคริ อะไรคะแม่”
“มึงรอดูเลย เพื่อนกูได้สลัดความโสดแน่ๆ”
“อะ ทุกคนคะ เดี๋ยวครูจะจับบัดดี้ให้เหมือนเดิมนะคะ ใครคู่ใครก็กติกาเดิม ดูแลกันและกัน ช่วยเหลือกันนะคะ และหากใครคนใดคนหนึ่งถูกลงโทษคนนั้นต้องโดนด้วย ลุ้นในไลน์ห้องเรานะคะ “
“ค่ะ”
“ครับ”
ฉันกับเพื่อนทุกคนตอนนี้กำลังจะมองจอมือถือแต่ยังดูได้ไม่กี่คนไอ้บ้าที่นั่งข้างๆ ก็ดึงโทรศัพท์ฉันไป มารยาทมันกวนมากนะ ฉันเลยหันไปแย่งโทรศัพท์คืน
“นี่ เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา”
“ไม่ ฉันดูด้วยสิ ฉันยังไม่มีไลน์ห้องปะ หน้าที่นี้มันของเธอนะ หัวหน้าห้องไม่ใช่เหรอเธออะ”
“อร้ายย!!”
“งื้ออ”
ผมกำลังเถียงกับยัยตัวแสบแล้วใช้มือจับแขนยัยนี่ไว้สักพักก็ได้ยินเสียงเพื่อนเหมือนกรี๊ดออกมาเลยหยุดแล้วได้ยินยัยตัวแสบหันไปถามเพื่อนด้านหลัง
“มีอะไรวะ”
“มึงดูคู่บัดดี้สิแม่”
ฉันขมวดคิ้วก่อนจะหันมามองคนตัวสูงก่อนจะบอกเขาออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เอาโทรศัพท์มาวางตรงนี้ ด่วนๆ”
ผมมองยัยตัวแสบที่ตอนนี้หน้างอมากอะ ถ้าลงแข่งความหน้างอกับปลาทูก็ชนะปลาทูแน่ๆ ผมเอาโทรศัพท์วางแล้วพอดูไปที่หน้าจอก็เห็นว่าผมเป็นบัดดี้กับคนชื่อมิลินท์ มิลินท์เหรอ ฮึ แบบนี้จะจัดให้หนัก ตำแหน่งเยอะเหลือเกิน พอยัยนี่เห็นก็รีบเรียกครูที่ปรึกษาขึ้นมา
“คุณครูคะ”
“หึหึ ไม่มีการเปลี่ยนคู่นะจ๊ะ เพราะหลักฐานครูมี ฝากดูแลเพื่อนด้วยนะจ๊ะลูกสาวคนสวยของคุณครู เซทท์ถ้ามีอะไรบอกมิลินท์ได้เลยนะลูก”
“ครับ”
“เอาล่ะจ่ะ วันนี้เราเจอกันแค่นี้ก่อนเนาะ ขอให้ลูกศิษย์ที่น่ารักของครูมีความสุขตลอดปีการศึกษานี้เลยนะจ๊ะ ที่สำคัญคอยดูแลกันและกันนะลูก อ๋อ มิลินท์ เราลืมทำความเคารพกันค่ะลูกสาว”
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพคุณครูแนนที่เราเคารพรักมากที่สุดในดวงใจพร้อมกันค่ะ”
“คริคริ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
“หึหึ ไอ้แสบ”
- Writer
