“โมโหที่เธอออกไปไหนกับมันมา ทำไมต้องกอด!”
“เถื่อนเขาขับรถเร็วก็เลยให้กอดเอวไว้ นัมใจเย็นและช่วยพูดดีๆ ด้วย”
“ไม่ดี ไม่พูด จะทำไม!” เขายังคงสบตากับฉันด้วยแววตาโกรธเคือง ตวัดไปมองเถื่อนซึ่งเขาเองก็จ้องนัมไม่ต่างกัน
“เหอะที่ขับเร็ว คงหวังให้เมียกูแตะเนื้อต้องตัวสินะ หวังสูงไปไหมมึง”
“นัมพูดกับเถื่อนดีๆ หน่อย อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนฉัน”
“เพื่อนเธอแต่ไม่ใช่เพื่อนฉัน มันไม่ใช่พ่อฉันนี่ทำไมจะต้องพูดดีด้วย”
“นัม! เงียบเดี๋ยวนี้นะ ถ้าพาลแบบนี้กลับไปเลยไป” ฉันหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้วเมื่อนัมเริ่มจะไม่ฟังคำพูดของฉัน และเริ่มจะพูดจาไม่รู้เรื่องจนออกทะเลไปไกลแบบนี้
“เข้าข้างมัน?”
“ฉันไม่ได้เข้าข้าง แต่ช่วยเข้าใจหน่อยได้ไหม นายโมโหเถื่อนเรื่องอะไรมันไม่มีเหตุผลเลยนะ”
“เหตุผลเหรอ? ถามเพื่อนที่รักเธอเอาเองสิ ว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้เฉพาะกับมัน” เขาชี้หน้าเถื่อนก่อนจะเดินตรงไปหาเถื่อนโดยที่ฉันผลักอ
