หมับ
“เดี๋ยวสิ พี่ไม่รู้เลยนะว่าโฟมสวยขึ้นมาก... สวยกว่าตอนปีหนึ่งเยอะเลย” เขาคว้าต้นแขนฉันพลางใช้สายตาที่น่ารังเกียจมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้มแลบลิ้นโลมเลียจนฉันรู้สึกขยะแขยงที่สุด
“ปล่อยด้วยค่ะ”
“ตอนนั้นมีคนมาขัดจังหวะ แต่โฟมมาคนเดียวแบบนี้พี่ว่าไม่ต้องมอมแล้วล่ะ ไปกับพี่ดีๆ ดีกว่านะ”
“พี่เค กรุณาปล่อยแขนด้วยค่ะ” ฉันมองเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย แน่นอนว่าเขาเองก็อึ้งไปเหมือนกันแต่ก็ยังคงไม่ปล่อยแขน หนำซ้ำยังกระชากฉันเข้าไปใกล้ด้วย
“เก่งขึ้นเยอะเลยนะ ดีใจจริงๆ ที่ได้มาเจอกัน”
“แต่ฉันไม่ได้ดีใจเลยที่มาเจอคนเลวอย่างพี่”
“เลว? พี่เลวเฉพาะกับคนที่ไม่ง่ายกับพี่เท่านั้นล่ะ หรือไงอยากจะให้พี่เลวตอนนี้เลย” เขาจับจ้องฉันอย่างท้าทายและฉันเองก็ไม่เกรงกลัวสักนิด พยายามปัดมือเขาออกจากแขนทั้งที่ยังจ้องหน้าเขาอยู่
“นิ่งเฉยดีจังนะ ชักอยากจะพาไปด้วยแล้วสิ สานต่อจากวันนั้นกันดีไหมโฟม”
