นิ้วเรียวยาวกรีดไปตามแขนของผม ริมฝีปากแดงกัดยั่วจนผมยกยิ้มมุมปาก หันไปมองโฟมก็พบว่าเธอกำลังมองออกไปยังท้องทะเลแสนมืดมิด โฟมเป็นแบบนี้ล่ะ ไม่ค่อยสนใจเรื่องของผมโดยไม่เคยให้เหตุผลว่าเพราะอะไรเหมือนกัน เธอจะนิ่งเสมอ อย่างเช่นตอนไปตามผมยังผับใต้ดิน พอผมไม่กลับเธอก็ไม่บังคับ ไม่เคยโมโห ไม่เคยโกรธ จนผมเองก็คิดนะว่าเธอจะนิ่งกับผมแบบนี้ไปตลอดเหรอ บางทีก็อยากเห็นเธอหึงหวงแบบสุดๆ แบบผมที่หึงหวงเธอกับวี บีทีเอสหรือกับไอ้เถื่อน แต่นั่นล่ะถ้าโฟมเป็นแบบนั้นผมก็คงจะทนไม่ได้เหมือนกัน
“แล้วพี่นัมมากับใครเหรอคะ?”
“เมียพี่เอง”
“เมีย? พี่นัมมีเมียแล้วเหรอ ทำไมน้ำแข็งไม่รู้อะ” และเป็นทุกครั้งที่มีคนถาม ผมจะเป็นฝ่ายพูดเองเสมอว่าโฟมเป็นใคร เพราะเธอไม่เคยปริปากพูดออกไปว่าเธอเป็นใคร ให้เดาว่าโฟมคงไม่อยากพูดออกไปเพื่อทำให้ตัวเองดูด้อยไปกว่าผู้หญิงที่ผมเคี้ยว ถ้าผมเป็นคนพูดมันจะเป็นการยืนยันที่หนักแน่นและถูกต้อง
