NUMB PUT :: CHAPTER 2 [100%]
897 Words
ผมรอข้อความตอบกลับของโฟมและเดินไปนั่งที่โซฟาเพื่อเล่นเกมรอ แต่รอห้านาทีก็แล้ว สิบนาทีก็แล้วก็ยังไม่มีข้อความเด้งจนผมเล่นเกมรถผ่านด่านไปหลายด่านแล้ว นั่นแหละข้อความถึงเด้งขึ้นมา
นัมคือผัวโฟม : ยังเลยนัมรออีกแปบนะ กำลังวาดงานอยู่ เร่งมากเลย
โฟมคือเมียนัม : อือ จะรอแล้วกัน
โฟมส่งสติ๊กเกอร์ขอโทษมาให้ และมันทำให้ผมยิ้มออกมานิดหน่อยจากที่เริ่มหงุดหงิด ผมนั่งเล่นเกมอยู่นานจนไม่รู้ว่าตอนนี้มันผ่านไปนานแค่ไหน แต่ผ่านไปนานแน่ไม่งั้นผมคงไม่รู้สึกท้องตัวเองจะร้องได้ดังขนาดนี้
“เชี้ย ห้าทุ่ม โฟมมึงอะไรวะ!” ผมวางจอยเกมลงอย่างแรงก่อนจะกดโทรหาโฟมทันทีอย่างหัวเสีย กระทั่งปลายสายรับกรอกเสียตามด้วยความโมโห
“โฟมแปบเดียวอะไรของเธอวะ ล่อไปห้าทุ่มแล้วนะ!”
(“ขอโทษนะนัม พอดีทำโมเดลอยู่ อาจารย์มาคุมด้วย”)
“...”
(“เลิกดึกแน่เลยนัม ฉัน...”) ผมกดวางสายทันทีอย่างอดกลั้น พยายามสูดลมหายใจเข้าเพื่อระงับความโกรธที่สุ่มอยู่ในอก ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกวาดเอาอาหารทั้งหมดทิ้งลงถังขยะ ผมไม่เสียดายเงินที่ซื้อมาหรอก แต่ที่เสียดายคือผมอุตส่าห์ตั้งใจจะทำให้โฟมมีความสุข แต่นี่อะไรวะ! ทำงานหรืออยู่กับไอ้เถื่อนกันแน่ ผมได้ยินเสียงมันแทรกเข้ามาด้วย ถึงจะรู้ว่ายังไงโฟมก็ต้องทำงานกับมัน แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะไม่คิดโกรธ
หลังจากยืนระงับอารมณ์ตัวเองผมก็ขับรถออกจากคอนโดไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ไปไหนหรอก ไปผับใต้ดินที่ไอ้บอลบอกว่ามีปาร์ตี้ เมื่อผมมาถึงไอ้อาร์กับไอ้บอลและพรรคพวกก็กำลังสนุกกัน มันเห็นผมก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“อ้าวเฮ้ย ไหนว่าจะเอาเมียไง”
“เอาเหล้ามาแดกดิ” ผมหย่อนก้นลงบนโซฟาอย่างแรง กระดกเหล้าเข้าปากราวกับดื่มน้ำ
“ใจเย็นมึง ทะเลาะกันเหรอ?”
“ทำงานห่าไรดึกๆ ดื่นๆ มึงคิดดู”
“แต่เด็กสถาปัตย์งานเยอะนะ ยิ่งโฟมเรียนปีสี่ด้วยแล้วมึงต้องเข้าใจ”
“กูเข้าใจ แต่กู...!” ถ้าไม่ได้ยินเสียงไอ้เถื่อนผมคงไม่เป็นแบบนี้หรอกบอกเลย สายตาของผมมองหาขวัญก็เห็นเธอยิ้มให้เดินนวยนาดมาหาผมอย่างดีใจ
“พี่นัมทิ้งเมียมาหาขวัญเหรอ”
“อือ คืนนี้อยู่กับฉันแล้วกัน เดี๋ยวพาขึ้นสวรรค์”
“ไม่เอาหรอก พี่นัมอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ เดี๋ยวขวัญพาพี่ขึ้นเอง...” เพราะได้ดื่มเหล้าและได้หญิงสาวที่จะมาเคี้ยวเล่น ทำให้ผมลืมเรื่องที่ตัวเองควรโกรธไปซะสนิท ถึงแม้มือถือในกระเป๋ากางเกงจะสั่นอยู่ตลอดเวลา แต่ผมรู้ว่าใครเลือกที่จะไม่รับ เพราะแบบนี้ล่ะถึงทำให้ผมเริ่มรู้สึกเบื่อโฟมมากขึ้นไปทุกที แต่ทุกครั้งที่เบื่อก็มักจะลงเอยด้วยการเข้าใจกัน ผมไม่อยากรู้สึกแบบนี้หรอกนะ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผมเองก็ต้องการโฟม แต่โฟมล่ะทำไมถึงไม่เห็นใจผมบ้าง
ผมดื่มเหล้าได้สักพักก็หยิบมือถือออกมาดูทั้งข้อความและสายเรียกเข้าแต่ก็ไม่สนใจ เก็บลงกระเป๋าตามเดิมมองขวัญที่กำลังยืนเต้นเพื่อยั่วผม แน่นอนว่ายังไงเธอก็ไม่รอดมือผมหรอกนะ
“ทะเลาะกันแบบนี้ทุกครั้งมึงไม่เบื่อเหรอวะ”
“เบื่อสิใครว่ากูไม่เบื่อ”
“แต่มึงก็ต้องเข้าใจโฟมนะ เธอเรียนหนัก”
“กูรู้ แต่กูไม่รู้ว่าเรียนหนักนี่คือต้องการอยู่กับใครหรือเปล่านี่สิ” ถึงจะมั่นใจว่าโฟมไม่มีวันนอกใจผม แต่สำหรับไอ้เถื่อนผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร ยิ่งเราทะเลาะกันแบบนี้ตัวมันเนี่ยล่ะจะเป็นตัวแทรกกลางเสมอเพื่อปลอบใจโฟม ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอกนะ โฟมมักจะเข้าข้างมันโดยไม่รู้เลยว่ามันคิดกับเธอเกินเพื่อนไปแล้ว ผมดูแม่งก็รู้
“ใครที่มึงว่านี่คือวี บีทีเอสหรือเปล่า?”
“อันนั้นกูจะไม่โมโหมากหรอก เพราะรู้อยู่แล้วว่าโฟมไม่มีวันเอาเขามาเป็นผัวได้ แต่...”
“แต่อะไรวะ?” ผมสบตากับไอ้บอลที่จับจ้องผมอย่างต้องการคำตอบ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวให้เพื่อนฟังสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะเรื่องที่อาจจะทำให้ผมกับโฟมทะเลาะกันหนัก
“มึงไม่ต้องรู้หรอก มันซับซ้อน” มันพยักหน้ารับก่อนจะตบบ่าผมและลุกไปสนุกกับไอ้อาร์ ขวัญเดินมานั่งกับผมพร้อมด้วยใบหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากร้อนพรมจูบไปตามลำคอของผม จนร่างกายเริ่มจะเครื่องร้อนขึ้นมาบ้างแล้ว
“ไปกันเถอะพี่นัม ขวัญอยากขึ้นพี่แย่แล้ว”
“หึ”
ให้มันรู้ไปสิโฟม... เธอทำฉันหงุดหงิดเองนะ
- Writer
