NUMB PUT :: CHAPTER 1 [50%]
796 Words
“ไอ้โย” เสียงหัวเราะของโยดังขึ้นเพราตอนนี้ในห้องโถงเหลือแค่พวกเราสี่คนเท่านั้น ฉันเก็บของใส่กระเป๋าและเดินกอดคอดาวออกมาจากคณะซึ่งเงียบจนน่ากลัว ทว่าสายตากลับมองไปยังรถหรูคุ้นตา
“อืม แบบนี้คงหายงอนนะ มารับยันที่แบบนี้” ดาวแซวฉันที่เดินหน้านิ่งไปหาเขา
“ปิดเครื่องทำไม?”
“ทำงานน่ะสิ งานเยอะ”
“เฮ้อ แล้วกินไรยัง”
“ยัง” นัมไม่พูดอะไรต่อ เขาเปิดประตูรถและหยิบแก้วน้ำพร้อมกับแฮมเบอร์เกอร์ส่งให้ฉัน
“กินรองท้องไปก่อน เดี๋ยวกลับไปค่อยหาไรกินที่ห้อง”
“โอ๊ยอิจฉา ฉันก็หิวเหมือนกันนะนัม”
“โทษทีนะดาวแต่ฉันซื้อมาให้เมียแค่คนเดียว” ฉันมองนัมที่กอดอกมองเถื่อนแต่ดันพูดกับดาว
“พรุ่งนี้อย่าลืมเอาของมาให้ครบ ต้องทำโมเดลแล้ว”
“ได้ ไม่ลืมถ้าไงไลน์มาเตือนอีกทีนะ” เถื่อนพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินสวนฉันไปยังโรงจอดรถของนักศึกษาหลังตึกคณะสถาปัตย์
“เถื่อนวันนี้ไปส่งฉันด้วย ไปก่อนนะโฟมพรุ่งนี้เจอกัน”
“อ้าวทิ้งกูเลยพวกมึง รอกูด้วย” ตามด้วยโยวิ่งไปกอดคอดาว ส่วนฉันก็ขึ้นไปนั่งบนรถกินแฮมเบอร์เกอร์ที่นัมซื้อมาให้ และนี่ล่ะคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่เลิกกับเขา ถ้าเลิกไปใครกันจะคอยมารอรับฉัน ใครกันจะคอยเป็นห่วงถึงแม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้าก็ตาม “นึกว่าจะไม่มารับ กำลังจะให้เถื่อนไปส่งพอดี”
“คิดไว้แล้วไงว่ามันต้องไปส่งก็เลยมารอรับ”
“ถามจริงนะทำไมถึงไม่ชอบเถื่อน”
“ก็คงจะพอๆ กับที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าวี บีทีอะไรของเธอนั่นแหละ”
“หึงหรือไง?” นัมไม่ตอบ แต่ก็สร้างรอยยิ้มให้กับฉันจนได้เอื้อมมือไปหยิกแก้มเขา
“น่ารัก”
“ใคร? ไอ้เถื่อนหรือวี บีที”
“ผัว” ฉันตอบทันทีจนเขานิ่งไปแต่แอบเห็นรอยยิ้มที่มุมปากนะ “แล้วก็นะวี บีทีเอส หัดจำไว้ด้วย... ชื่อวงก็เรียกง่าย ชื่อศิลปินก็เรียกง่าย”
“เรื่องอะไรจะต้องมานั่งจำ ไม่มีความจำเป็น” เขาหันมาจูบปากฉัน
“นะ นี่ขับรถอยู่นะ!”
“กลับไปโดนจัด”
“ไม่เอา วันนี้เหนื่อยมากเลย ปวดหลังไปหมด”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวนวดให้” ฉันหันไปมองเขาด้วยสีหน้ามึนงง
“ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ ไม่งั้นไม่นวดให้หรอก”
“รู้ดีฉิบหาย เมียใครวะ!”
“เมียวี บีทีเอส”
“อยากโดนเอาบนรถมะ” นัมหัวเสียจนฉันยิ้มขำ ก่อนจะกัดแฮมเบอร์เกอร์แสนอร่อยเข้าปาก ถึงแม้เขาจะมีนิสัยเคี้ยวผู้หญิงไปเรื่อยแต่เขาก็รู้จักป้องกันตัวเองอยู่เสมอ เพราะความน่ารักของเขาทำให้ฉันมองข้ามทุกสิ่งที่เขาเป็น ที่สำคัญเพราะฉันรักเขามาก รักจนแทบจะไม่เหลือที่ให้ใคร
อ่อ ยกเว้น วี บีทีเอสนะ
เมื่อมาถึงห้องฉันก็ถอดชุดนักศึกษาโยนทิ้งในห้อง เดินเข้าห้องน้ำไปแช่ตัวเพราะรู้สึกอ่อนล้าเหลือเกิน ตอนนี้ฉันเรียนหนักมากขึ้นทุกวัน พ่อแม่ของฉันก็อยู่ต่างจังหวัดท่านทำไร่ชาอยู่ ส่วนมากถ้าขึ้นไปตอนบนของภาคก็จะทำจำพวกไร่แบบนี้ล่ะ เดือนๆ หนึ่งก็ส่งเงินมาให้ฉันใช้ แต่ตอนนี้คือเงินเก็บมีมากล้นเพราะนัมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ยกเว้นค่าเทอมของฉันและค่าไปกินที่มหาลัย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่แบมือขอเงินแฟนใช้นะ แต่บางอย่างเขาอยากซื้อให้ก็ซื้อ ฉันไม่อยากได้ก็ต้องรับไว้ เช่นเสื้อผ้าที่เขาซื้อมาให้ฉันใส่ แต่ละตัวนี่คือแบบหวาน เซ็กซี่มาก ดีอย่างที่เขาไม่เคยบังคับให้ฉันสวมใส่ ถ้าอยากใส่ก็จะใส่เองล่ะ
“ฮ้า สบายตัวจัง ปวดหลังมาก”
“เสื้อผ้าฉันเอาไปปั่นให้ละ กางเกงในใส่กี่วันล่ะ เสื้อในก็มีแต่กลิ่นเหงื่อ”
“นะ นี่นายดมกางเกงในฉันด้วยเหรอนัม!”
“ก็เออน่ะสิ! เสื้อในเหม็น แต่กางเกงในยังหอมอยู่”
“โรคจิตนะเรา” ฉันหน้าร้อนผ่าวไปหมดจับจ้องร่างสูงกำลังนอนเล่นเกม PS4 อยู่บนเตียงโดยเปลือยแค่ท่อนบนสวมกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว
“เอาออกตากให้ยัง”
“เรียบร้อย ทีหลังอย่าใส่เสื้อผ้าซ้ำๆ ดิวะ ขี้เกียจมานั่งซักให้ มันเหนื่อย!”
- Writer
