“คนไข้ทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ ทำไมไม่พักผ่อน” เกวลินหลับตาตั้งสติ ตายแน่ๆ ยัยเกวเอ้ย เล่นปุบปับบุกเข้ามาไม่ให้เวลาตั้งตัวเลย แล้วแบบนี้จะให้เธอตอบว่ามาหาของทำสอบแต่ไม่อยากให้เขาจับได้หรือไง ผู้คุมกฏ “มาซนอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงขรึมย้ำอีก เหมือนเป็นการกดดันให้เธอต้องตอบ “หนูทำของตกค่ะ ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปบอก เพราะมัวแต่คิดหาข้ออ้างอยู่ในหัว เลยลืมสังเกตว่าเสียงที่ถามก็ไม่ได้คาดคั้นอะไร ออกไปทางเนือยๆ แนวอ่อนอกอ่อนใจกับเด็กดื้อมากกว่าตั้งใจดุ ทว่าคำตอบตะกุกตะกักที่ไดัยิน เหนือนทีหรี่ตา เหลือบมองจุดที่ก่อนหน้านี้มือเธอไปวุ่นวาย “อุ้ย” ก่อนเสียงเล็กๆ ที่ร้องขึ้นอย่างตกใจ เร็วพอกับเสียง มือเรียวเเข็งเเรงเอื้อมไปรั้งร่างบางที่เซจะล้มเอามาไว้ในอ้อมแขนได้ทัน และในวินาทีนั้น กลิ่นหอมจางๆ แบบที่คุ้นเคย เกวลินรู้สึกเหมือนศีรษะเธอจะอยู่ได้แค่บ่าของเขา ลมหายใจอุ่นๆ ของคนตัวโตกว่าที่เป่ารดเบาๆ บนก