ฉันเบือนหน้าหนีเมื่ออลันรู้ทันว่าโกหก เขารู้แล้วนี่จะมาเค้นถามเพื่ออะไรอีก
อลันปล่อยมือจากปลายคางของฉัน ปัก ปัก ปัก~ จังหวะอัดกระแทกแก่นกายมันเริ่มหนักหน่วงขึ้นทำเอาฉันเจ็บท้องน้อยไปหมด
“ไม่ชอบเลยนะเวลาที่พี่แพรเงียบ” อลันพูดเสียงกระเส่า
“……” ฉันก็ยังเงียบเหมือนเดิม ความเจ็บปวดที่กำลังได้รับมันฉันไม่สามารถครางออกมาอย่างมีความสุขได้
“เวลาผมกระแทกแรงๆ พี่แพรต้องครางสิครับ อ๊าซี๊ด~”
ฉันไม่แม้แต่จะมองอลันเด็กผู้ชายที่ใจร้ายมากๆ คนนี้ ไม่ใช่แค่ใจร้าย เขาเห็นแก่ตัวด้วย
ปัก ปัก ปัก~ พอฉันไม่สนใจอลันก็เร่งจังหวะอัดกระแทกให้หนักหน่วงขึ้นเป็นเท่าตัว ความเจ็บปวดทำให้ฉันต้องกำมือแน่น ยิ่งตรงนั้นเสียดสีกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“อลันฉันเจ็บ” ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ฉันใช้มือดันหน้าท้องแกร่งของอลันไว้แล้วพยายามจะขยับตัวออก แต่ทว่าอลันกลับใช้ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างรั้งสะโพกของฉัน
