“เป็นอะไรของมึงวะชอบทำหน้าเหมือนโกรธอะไรสักอย่างตลอดเวลาเลยนะมึงอะ” ไอ้ตุลเอากระป๋องเบียร์ในมือมันมาชนกับของผม
“แล้วพี่แพรหายไปไหน กูไม่เห็นเขาสักพักแล้ว ?” ไอ้กันถามผม
“กูไม่รู้”
“สงสัยจะเลิกยุ่งแล้วจริงๆ เข้าทางกู”
“ไอ้เหี้ยกัน!! มึงหยุดคิดซะ” ผมจ้องมันเขม็ง ถ้ามันยังพูดยั่วผมอีกแค่ครั้งเดียวมันโดนดีแน่
“อะไรของมึงวะ หวงของเหลือขนาดนั้นเชียว อ่า! หรือจะหลงรักพี่แพร…..”
“ไม่มีทาง!! กูไม่เคยรู้สึกแบบนั้น”
“ปากกับใจมึงมันคิดตรงกันหรือเปล่าวะ ?”
“ไอ้กันมึงเลิกกวนตีนมัน ดูหน้ามันหน่อยเดี๋ยวก็โดนดีหรอกสัส” ไอ้ตุลจะเป็นคนคอยห้ามทุกครั้งเวลาที่ผมกับไอ้กันมีปากเสียงกัน
“เออไอ้อลัน เงินมึงพอใช้หรือเปล่าไอ้พวกนั้นมันท้ามึงแข่งรถอีกแล้วนะ เหี้ยแม่งแพ้ไปครั้งที่แล้วเหมือนจะไม่เข็ด”
พวกนั้นที่ไอ้ตุลหมายถึงคือเด็กพวก ม.ปลาย บ้านรวย พวกลูกน้องของไอ้บาสศัตรูของผม มันคงมีเงินเหลือใช้กันมา
