ไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่าขอโทษหลุดออกมาจากปากของอลัน ทำให้ฉันสะตั้นไปทำอะไรไม่ถูก “….ขอโทษงั้นหรอ” ฉันทวนคำพูดของอลัน “มันแปลก ?” อลันเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม “ใช่สิ แปลกมากๆ” “ไม่เคยพูดแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน” “ฉันต้องหวั่นไหวกับคำพูดของนายหรือเปล่า” “แล้วใจเต้นแรงไหม ?” “นายก็แค่พูดเพื่อรั้งฉันเอาไว้” ทั้งที่อ่านเกมออกแต่ฉันก็ยังไม่ถอดใจ “อยากจบว่างั้น ?” “……” พออลันเปิดทางให้พูด ก็เป็นฉันอีกนี่แหละที่ไม่กล้ายืนยันว่าอยากจบ ทั้งที่ก่อนหน้านี้หนักแน่นว่าจะไปจากเขา “นายจะมีผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยๆ ทั้งที่มีฉันอยู่ตรงนี้หรือเปล่า” “จะพยายามปฏิเสธ” “ทำไมต้องพยายาม ทำไมถึงชัดเจนแค่กับฉันไม่ได้” “บอกไปแล้วไม่ใช่ว่าไม่ทำแต่กำลังพยายาม” “พยายามที่ไม่เคยพยายามน่ะหรอ ?” ฉันเกลียดตัวเองที่รู้ทุกอย่างแต่ก็ยังเอาแต่หวั่นไหวกับเด็กคนนี้ อลันไม่ตอบอะไรแต่กลับล้วงมือเข้ามาในเสื้อของฉัน ฉัน