“เตยจะพูดครั้งเดียวกับโปรเจคนี้ ขออนุญาตตั้งชื่อโปรเจคว่า ถึงไม่สวยเท่าแม่การะเกด แต่ก็อยากเป็นคนพิเศษของคุณหมอค่า” ฉันเปิดตัวอย่างอลังการท่ามกลางความสับสนและมึนงงของคนในบ้าน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น “ขอบคุณสำหรับเสียงปรบมือนะคะ เอาล่ะ ทุกคนเห็นรูปที่เตยวาดแล้วใช่มั้ยคะ?”
“ใครปรบมืออ่ะพี่เตย ไม่มีใครปรบมือเลยนะ” อีตั้วขัดฉันอีกดอก จนฉันอยากจะยกเท้าถีบหน้ามันให้ล้ม
“มันคืออะไรเจ้าเตย” พ่อฉันย่นคิ้วงงไปด้วย ฉันผายมือแล้วชี้ไปที่หน้าจอ อันนึงวาดบ้านฉัน อีกอันวาดโรงพยาบาลอย่างลวกๆ จนดูแทบไม่ออก
“เนื่องจากเตยได้พบกับคุณหมอและพบว่าบุคลากรทางการแพทย์ไม่ค่อยมีเวลาที่จะออกมาลัลล้าและหาข้าวกิน ส่วนคนป่วยก็เบื่ออาหารโรงพยาบาลแต่ไร้ทางเลือก แม้ว่าเราจะอยู่ใกล้โรงพยาบาลแต่...”
“...”
“แทนทะแดนแดนแทนแท่น แท่นแทนแท้นนนนนนน หมดกังวลกับปัญหาไม่มีเวลาสำหรับไปร้านอาหาร ร้านขุนศึกตระกูลตอช่วยคุณได้! เพียงสั่ง
