“เตย เจ้าเตย” ฉันไม่รู้ฉันคิดไปเองรึเปล่า ฉันได้ยินเหมือนเสียงพ่อเรียกและผู้คนจอแจ หนักหัวแบบแปลกๆ สติฉันยังไม่เข้าที่หนักพอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับผู้คนมากหน้าหลายตายืนมอง...
ฉันนิ่งไปนิดนึง ยังลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก สมองยังมึนๆเบลอๆ จนกระทั่งเลื่อนสายตาไปเห็นหน้าพ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไหวรึเปล่า เดี๋ยวพ่อจะพาลงไปโรงพยาบาลข้างล่าง”
“...โรง’บาล” ฉันทวนคำพูดพ่อแล้วย่นคิ้วมึนนิดๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องไปโรงพยาบาลด้วยก่อนที่ภาพในสมองจะฉายความลำบากยากเข็ญตอนที่ฉันกำลังเดินขึ้นเขาด้วยความทรหด
เม็ดเหงื่อหยดติ๋ง
กับเสียงบ่นว่าเหนื่อยจัง พระอาทิตย์ทอแสงและ... วูบ
เดี๋ยวนะ ฉันเริ่มเรียบเรียงเหตุการณ์ได้ก่อนจะตวัดตาไปมองซ้ายขวา ก็พบว่าฉันไมได้อยู่ตรงทางเดินตะกี้ ฉันอยู่ตรงจุดพักรถแถมยังมีใครไม่รู้เสนอหน้ามายืนมองด้วยความสนอกสนใจ อีเจ๊ที่เดินกับฉันนั่งเหยียดขาแล้วดมยาดมพร้อมกับมีอาสาสมัครเอาน้ำมาให้
พ
