“เตย หมอมาแล้วแน่ะ” ป้าพริกว่าก่อนจะพยักเพยิดไปทางคนตัวสูงที่กำลังเดินมาทางพวกเรา เขาหาวหวอดๆ เดินมากับหมออีกสองคนก่อนจะแยกไปคนละทิศ
“งั้นผมออกเวรแล้วไปนอนก่อนนะพี่” เสียงหมอโต้ตอบกับพวกหมอคนอื่น ฉันมองละยิ้มกริ่มอยู่ในมุมมืดกับป้าพริกสองคน โอ๊ย คนอะไร ขนาดหาวยังหล่อ ใจฉันตอนนี้ปีนไปถึงยอดเขาคิชกุฎละเนี่ย
“หมอคะ หมอค๊า หมอขา หมอจ๋า” ฉันเรียกร้องความสนใจด้วยน้ำเสียงหลายระดับแล้วโบกไม้โบกมือให้คุณหมอเห็นฉันสักที “หมอเห็นเตยมั้ยคะ?” ฉันเรียกนางด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วแล้วย้ายตัวเองไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาพลางเอียงคอให้ หมอชะงักไปนิดนึงก่อนจะหัวเราะ
“อ้าว มาแต่เช้าเลย มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“มีค่า มีใจให้หมอไงคะ” ไม่พูดเปล่า ฉันส่งสายตาวิ้งๆ ให้นางด้วย หยอดวันละนิด สะกิดวันละหน่อย หมอต้องใจอ่อนกับฉันบ้างล่ะน้า
“แหม หมอออกเวรพอดี เดี๋ยวคงกลับไปนอนล่ะค่ะ หมอง่วงมากเลย” เสียงของหมอประโยคหลังๆ ดูอ่อนและอ
