ฉันกระดื้บๆ ไปที่โรงพยาบาล หันซ้ายหันขวา กะว่าจะบากหน้าเข้าไปเดินผ่านแถวๆ ที่หมอชอบอยู่ แต่หมออยู่ไม่ค่อยเป็นที่นัก บางทีหมอก็เดินไปแผนกนั้นบ้าง แผนกนี้บ้าง ฉันเลยยืนด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าโรงพยาบาลก่อนจะชะงักไปนิดนึงเมื่อปลายหางตาเห็นคนใส่เสื้อกราวน์สั้นอยู่บริเวณสวนข้างๆ ตึก ด้วยความที่หมอผิวขาวสูงและดูเด่นไม่ว่าจะยืนอยู่ตรงไหน ก็เหมือนเป็นจุดแลนมาร์คให้ฉันหันไปได้ตลอด
คนตัวสูงกำลังยืนพิงกำแพงด้วยท่าหล่อๆ มือข้างนึงกระดกกาแฟเข้าปาก อีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกราวน์ เขาหาวอยู่รอบสองรอบก่อนจะตวัดสายตามาสบกับฉันที่กำลังยืนจ้องอย่างไม่ตั้งใจ
หมอเลิกคิ้วแล้วยิ้มให้และยืดตัวมองฉัน
“อ้าว เตยนี่คะ” หมอทักทาย
“อ้าว หมอ มาทำอะไรตรงนี้คะ?” ฉันรีบเดินแท่ดๆ เข้าไป ก่อนจะมองกาแฟในมือแล้วรู้สึกสงสารนางนิดนึง “ต้องกินกาแฟเลยเหรอคะ? สงสัยจะนอนไม่ค่อยพอนะ”
“อืม วุ่นวายนิดหน่อย แต่ก็ได้พักบ้าง ต่างจัง
