Mean says…
“ไอ้มีน ได้นอนแล้วหน้าตาสดใสเลยนะมึง” เสียงหมอมิ้งดังขึ้นตอนที่ผมย่างเท้าเข้าห้องพักแพทย์และไปที่ตู้ล็อกเกอร์เพื่อหยิบเสื้อกาวน์สั้นมาสวม เขาอายุมากกว่าผมสองปีได้ ตอนนี้เป็นแพทย์ใช้ทุน เพราะหมอที่นี่มีน้อยมาก ทำให้แม้โรงพยาบาลจะไม่ใหญ่แต่งานก็เยอะสุดๆ ตั้งแต่มาที่นี่ผมนับวันที่ได้นอนเต็มที่ได้ไม่ถึงสามวัน หลับๆ ตื่นๆ เข้าเวรวันเว้นวัน สองวันเว้นวัน ตามแต่สถานการณ์จะเอื้ออำนวย “แล้วนึกยังไงวันนี้กลับไปนอนห้องเก็บของวะ 5555+”
หมอมิ้งแซวและเรียกห้องนอนผมว่าห้องเก็บของ เพราะผมแทบจะไม่กลับไปนอนห้องเลย พวกเราเหมือนคนที่ใช้ชีวิตในโรงพยาบาล นอนห้องพักแพทย์ อาบน้ำในโรงพยาบาล ตื่นไปราวน์วอร์ด แล้วทำงานตอนเช้า จากคนปกติก็เหมือนซอมบี้ขึ้นทุกวัน ผมยุ่งมาก ยุ่งขนาดที่ผีมาหลอกยังต้องขอโทษผีที่ไม่มีเวลากลัว
“ไปเอาเสื้อผ้าอ่ะดิพี่ ผมวุ่นวายแล้วลืมซัก ชุดหมดละ ผมว่าจะเอาไปส่งซักอยู่ มีร้านไ
