EP4.1 ll อยากเจอ [1]
1037 Words
สามวันผ่านไป
@โรงพยาบาล ห้องตรวจหมอ
“แค่กๆๆ แค่กๆๆ” ฉันนั่งไอค่อกแค่กอยู่ต่อหน้าหมอ หลังจากวันนั้นจนวันนี้ก็เลยผ่านมาได้สามวัน แต่ไม่มีแม้วี่แววว่าหมอจะทักฉันเลยสักกะนิด จะทักไปก่อนก็จะเสียเชิง ฉันเลยได้แต่รอร๊อรอ
และสุดท้ายก็รอไม่ไหวเลยแบกหน้าทำท่าว่าป่วยเพื่อเดลิเวอรี่ตัวเองมาหาหมอถึงที่
“วันนี้เป็นอะไรมาคะเนี่ย”
“ไม่รู้ค่ะหมอ ไอตลอดเลยค่ะ แค่กๆๆๆ”
“หืม?” คนหน้าใสยังคงน่ารักเหมือนทุกวัน เขามองฉันเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มหวานๆ “ไปตากฝนมาเหรอ ไหนหมอดูหน่อย”
“แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆ”
โอย สำลักความหล่อ
“ไอขนาดนี้ คนไข้คงใกล้คอแตกแล้วมั้งคะเนี่ย” อีเจ๊พยาบาลผู้เกิดมาพยาบาทฉันยังคงแซะไม่หยุดหย่อน นางเหมือนคนประสาทที่เห็นฉันแอ๊วหมอเป็นไม่ได้
“เป็นมากี่วันแล้วคะเนี่ย” คุณหมอไถ่ถามอาการ ฉันกลอกตาคิด ที่จริงฉันก็เพิ่งจะเป็นเมื่อกี้น่ะแหละ ฉันแค่หาข้ออ้างมาเจอนางเฉยๆ ต่างหาก วันนัดตรวจอาการซีสต์ก็ยังอีกตั้งหลายวัน ฉันรอไม่ไหวอ่ะ ฉันอยากเจอหน้าหมอให้ชื่นใจ
“ปวดหัวตัวร้อนร่วมด้วยมั้ยคะ”
“น่ะ นิดหน่อยค่ะ เอ่อคุณหมอคะ” ฉันว่าก่อนจะหยิบไม้ตายในมือขึ้นมา มันคือขนมที่แม่ฉันทำเมื่อเช้าหลังจากรู้ว่าฉันจะเสนอหน้ามาหาหมอ เธอก็ทำสุดฝีมือเพื่อฝากฝังมายังลูกเขย “อันนี้แม่ฝากมาให้ค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ”
“อะไรเหรอคะ?”
“ขนมค่ะ”
หมอยิ้มรับก่อนจะยื่นมือมารับกล่องขนมที่ฉันส่งให้ ฉันอยากจะหลอกแต๊ะอั๋งหมอสักทีมาก แต่ด้วยความที่ต้องกุลสตรีเล็กน้อยจึงได้แต่เอียงอายและนั่งเสียดายที่ไม่ฉวยโอกาสจับมือนุ่มๆ ของหมอ
“เตยคะ รบกวนอ้าปากหน่อยนะ” หมอว่าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบอะไรสักอย่าง
“หมอจะป้อนขนมเตยเหรอคะ?”
“เปล่า หมอจะให้เตยอมปรอทวัดไข้ค่ะ” หมอหัวเราะจนตาหยีก่อนจะหยิบปรอทวัดไข้มาให้ฉันอมไว้ใต้ลิ้น ในหัวฉันมีแต่คำว่าฉิบหาย เพราะฉันไม่ได้ป่วยจริงสักหน่อย ฉันรู้แหละว่าหลอกหมอไม่ได้หรอก แต่ฉันก็อยากเจอหน้าหมอนี่นา ทักฉันมาก็ไม่ทัก ฉันคิดถึงอ่ะ
ช่วงเวลานั้นมันก็ไม่นาน แต่หมอดันจ้องฉันนิ่งซะจนเกร็งไปหมด สักพักหมอก็หยิบปรอทวัดไข้ไปดูแล้วนั่งเขียนอะไรยุกยิกสักอย่างก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“เตยคะ”
“คะ?”
“มีเบอร์หมอรึยัง” หมอค่อยๆ วางปากกาแล้วเลื่อนสายตามามองหน้าฉัน
“...”
“ถ้าแค่อยากเจอหน้าหมอก็โทรมาก็ได้นะ”
หมอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนพูดเรื่องทั่วๆ ไป และจากท่าทีของเขา ฉันก็รู้สึกว่าหมอจับไต๋ฉันได้แล้วเรื่องที่ฉันแกล้งป่วย เขาแค่ไม่ได้พูดมันตรงๆ
แหม ฉันอายจัง อายตั้ง 0.01% แน่ะ
เฮอะ ฉันไม่สนหรอกว่าหมอจะรู้หรือไม่รู้ ฉันสนแค่ฉันได้เสนอหน้ามาให้หมอเห็นบ่อยๆ ก็พอแล้ว! แม่ฉันบอกว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด และรักแท้ก็แพ้ความหน้าด้านเช่นกัน
“จะดีเหรอคะ เตยเกรงใจจังเลยค่ะ” ฉันว่าไปตามมารยาท แสดงความเอียงอายตามประสาหญิงสาวหากแต่มือข้างนึงหยิบมือถือมาเตรียมเม็มเบอร์โทรศัพท์แล้ว
“งั้นเหรอคะ” หมอพยักหน้าแล้วทำท่าเหมือนจะไม่ให้เบอร์ฉันแล้ว ฉันเลยต้องรีบเสนอหน้าและออกตัวให้ไวก่อนที่โอกาสจะหายวับ
“แต่ถ้าหมอว่ายังงั้นเตยก็ไม่ขัดนะคะ เบอร์อะไรเหรอคะ“
พร้อมค่ะ บอกเบอร์มาเลยค่ะ!
“พี่แป๊วคะ บอกเบอร์พี่แป๊วกับคนไข้หน่อยสิคะ เผื่อคนไข้อยากเจอหมอก็ให้คนไข้ติดต่อผ่านพี่แป๊วละกันค่ะ” จู่ๆ หมอก็หักคอฉันด้วยการโยนฉันใส่อีป้าพยาบาลหน้าพยาบาทนั่นอย่างไร้เยื่อไย เขาบอกว่าถ้าฉันอยากเจอให้ติดต่อผ่านอีป้านี่แต่ดูจากโหงวเฮ้งความใจจืดใจดำที่ทะลุผ่านริ้วรอยนางแล้ว ฉันว่านางไม่มีทางให้ฉันเจอหมอแน่!
“ได้ค่ะ คนไข้เมมเบอร์ไว้ดีๆ เลยนะคะ” อีพี่แป๊วยิ้มชั่วก่อนจะบอกเบอร์ฉันช้าๆ และชัดเจนกว่าครั้งไหน ใจฉันเหี่ยวลง
เซ็งอ่ะ เซ็งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฉันเม็มเบอร์อีป้าพยาบาทนั่นเสร็จก็นั่งจิ๊จ๊ะในตอนที่หมอเขียนอะไรบนกระดาษก่อนจะหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มกว้าง
“วันนี้ไม่มียานะคะ ไม่ได้เป็นอะไรเนอะ อาทิตย์หน้าอย่าลืมนัดหมอด้วยนะคะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มอย่างที่ชอบทำ แต่ฉันก็ได้แต่เบ้ปากเซ็ง
เชอะ!!! หมอเล่นตัวจริงๆ สงสัยที่บอกว่ายากคงไม่ได้ล้อเล่น แต่ฉันไม่ถอยง่ายๆ หรอกนะ!
“หมอไม่เห็นทักไลน์เตยมาเลยนะคะ” ฉันว่าก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นเพราะมีอีป้าพยาบาทนั่นมองฉันด้วยสายตาเนรเทศ
“หมอไม่ค่อยว่างเลยค่ะ ขอโทษนะ”
“ตอบแค่สติ๊ก...” ฉันกำลังจะบอกว่าตอบแค่สติ๊กเกอร์ก็ยังดีแต่อีป้าพยาบาทนั่นดันจองเวรฉันด้วยการเปล่งเสียงกดดันจนฉันเบ้หน้าหนักกว่าเดิม
“คนไข้คิวต่อไปเชิญเลยค่ะ!!”
ค่ะ!!!
รู้แล้วว่ารีบ!!
เชอะ! ฉันสะบัดบ็อบก่อนจะมองแรงใส่อีพี่แป๊วที่คอยก่อกวนความรักฉันไม่จบไม่สิ้น นางอมยิ้มชนะตอนที่ฉันเดินผ่านทำให้ฉันหมั่นไส้แรงมาก
เฮอะ จำไว้ก่อนเถอะ อีเจ๊พยาบาท จะต้องโดนฉันสักวันแน่ ฮึ่ย!
- Writer
